Το πιο όμορφο τοξωτό γεφύρι της Ηπείρου (βίντεο)

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Η Ήπειρος φημίζεται για τις φυσικές της ομορφιές. Άγρια βουνά, ποτάμια, λίμνες και φυσικά το σήμα κατατεθέν της είναι τα πέτρινα τοξωτά γεφύρια.

Ποιο όμως είναι άραγε το ομορφότερο γεφύρι της Ηπείρου;

Το γεφύρι στο Γκρέτσι αν και εντελώς άγνωστο διεκδικεί με αξιώσεις αυτόν τον τίτλο. Μια ανάσα από τα σύνορα με την Αλβανία και ανάμεσα στην Πωγωνιανή που αυτές τις μέρες έγινε γνωστή από την ύπαρξη της δομής της ” Κιβωτού του Κόσμου” και τον Παλαιόπυργο κυριολεκτικά στην μέση του πουθενά βρίσκεται αυτό το εκπληκτικού κάλλους πέτρινο γεφύρι.

Αυτό που το κάνει ξεχωριστό είναι πως δεν ενώνει τις δύο όχθες ενός ποταμού αλλά περνάει πάνω από έναν άγριας ομορφιάς καταρράκτη 10 μέτρων που έχει νερό μόνο κατά τους χειμερινούς μήνες που οι βροχές είναι πολλές και τα χιόνια στην περιοχή πάντα αγγίζουν υψηλά ποσοστά.

To γεφύρι του Γκρέτσι είναι απόλυτα εναρμονισμένο με το φυσικό περιβάλλον της περιοχής και βρίσκεται σε υψόμετρο 657μ. Είναι μονότοξο με δύο βοηθητικά τόξα, αριστερά και δεξιά. Στο κέντρο το μεγάλο τόξο, πλήρως ημικυκλικό γεφυρώνει το γκρεμό. Λέγεται ότι κτίστηκε στις αρχές του 19ου αιώνα (ίσως το 1830) χωρίς όμως να διασώζονται περισσότερες πληροφορίες για την ακριβή ημερομηνία καθώς και τον κατασκευαστή του. Από εκεί περνούσαν οι κάτοικοι της περιοχής για να μεταβούν στα χωράφια τους αλλά και στο μύλο. Στη θέση που είναι το γεφύρι υπήρχαν παλιά και δύο νερόμυλοι, νεροτριβή, (των οποίων σώζονται υπολείμματα) και μονοπάτια που έχουν χαρακτηρισθεί διατηρητέα μνημεία.

Για την ιστορία του γεφυριού, είναι πολύτιμα όσα θυμήθηκε -και έτσι διέσωσε- ο τελευταίος κάτοικος του χωριού: «…χρονολογείται το χτίσιμό του στο 1810-20, καθ’ ότι όπως μού έλεγε ο παππούς μου που είχε γεννηθεί το 1845 το βρήκε έτσι. Τα αγροκτήματα του χωριού μας στην καλλιέργειαν σιτηρών κτλ ήσαν πέρα από το ποτάμι και έτσι για την προσπέλασή τους ήτο απαραίτητο το γεφύρι. Την περισσοτέραν δε αφορμή για το χτίσιμο την έδωσε όταν μία γυναίκα, μαζί με την σαμαρίτσα στον ώμον, πηδώντας έπεσε και επνίγηκε. Στα έξοδα τότε συνέβαλον ως δικαίωμα βοσκής οι κτηνοτρόφοι και εισφορές ολίγον από τους εις την Κων/πολιν εκεί εργαζομένους συγχωριανούς μας και σε σιτάρι από τους συγχωριανούς κατοίκους στους κτίστας, όπως εγίνετο τότε, από τη Βούρμπιανη Κονίτσης».