Οι νέες ταινίες στις κινηματογραφικές αίθουσες

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Σας προτείνουμε 2 ενδιαφέρουσες, νέες ταινίες που προβάλλονται στις κινηματογραφικές αίθουσες αυτές τις μέρες και αξίζει να δείτε.

Η μία είναι God exists. Her name is Petrunya – Ο θεός υπάρχει. Το όνομά της είναι Petrunya

Υπόθεση: Σε μια μικρή πόλη, λίγο έξω από την πρωτεύουσα Σκόπια, ξεκινά η παραδοσιακή πομπή με προορισμό τη ρίψη του σταυρού στα παγωμένα νερά, κατά το ανάλογο, θρησκευτικό έθιμο. Η Petrunya μια 32χρονη, άνεργη, μοναχική κοπέλα μένει αναγκαστικά σε ένα φτωχικό σπίτι μαζί με τους ηλικιωμένους γονείς της. Οι σχέσεις της με εκείνους δεν είναι καλές. Η μητέρα την επιπλήττει, για τα νιάτα της, που τελειώνουν και της επισημαίνει να αναζητήσει επειγόντως εργασία, παραπέμποντάς την σε κάποιον γείτονά της. Με μια τελευταία συμβουλή. Να πει ψέματα για την ηλικία της στη συνέντευξη. Η κοπέλα έχει μόνο μια φίλη, σε όχι πολύ καλύτερη επαγγελματική μοίρα. Εκείνη θα ακούσει τα προβλήματά της, περί βιοπορισμού. 

 

Η δουλειά είναι σε ένα κλωστοϋφαντουργείο. Η Petrunya δεν γνωρίζει να ράβει, μα προσπαθεί να αυτοπροταθεί σαν λογίστρια, χωρίς ωστόσο να έχει κανένα βιογραφικό προϋπηρεσίας. Η ίδια διαθέτει μεν πανεπιστημιακές σπουδές ως ιστορικός, αλλά μάλλον δεν βοηθά στην περίπτωση κάτι τέτοιο. Ο ιδιοκτήτης είναι ένας παράξενος άνθρωπος, ο οποίος απαξιώνει την κάθε περίπτωση πρόσληψης. Ακόμη και της γραμματέως-ερωμένης, σοκάροντας  και προσβάλλοντας την κάπως σκεπτική, απελπισμένη για αναζήτηση εργασίας, Petrunya. 

 

Η θρησκευτική πομπή θα προσπεράσει την απογοητευμένη πια Petrunya. Ομοίως και οι υποψήφιοι, εκτάκτως χειμερινοί κολυμβητές, που ετοιμάζονται να βγάλουν το σταυρό από τα ύδατα της περιοχής, μόλις τον ρίξει σε αυτά ο ιερέας, σύμφωνα πάντα με το έθιμο. Οι τελευταίοι, φορώντας τα μαγιό τους, κοροϊδεύοντας μάλιστα την κοπέλα, ετοιμάζονται για την “πατροπαράδοτη” τέλεση αυτής της διαδικασίας. Οι άντρες αναμένουν από τα ρηχά νερά τον ιερέα να πετάξει το σταυρό. H ψυχολογικά επηρεασμένη Petrunya, κραυγάζοντας, βουτά από το πλάι χωρίς δεύτερη σκέψη στα παγωμένα νερά, με το μακρύ φόρεμά της. 

 

Κρατά το σταυρό. Ο ιερέας στιγμιαία της το αναγνωρίζει. Οι σαστισμένοι κολυμβητές ορμούν κοντά της. Ένας της τον κλέβει. Ο ιερέας μιλά για προσβολή του εθίμου. Τα κινητά τηλέφωνα των ντόπιων κατέγραψαν τη σκηνή.

 

Η Petrunya παίρνει το σταυρό και πηγαίνει στο σπίτι της. Ο νόμος, η εκκλησία, η μητέρα της και όλοι οι άντρες που βούτηξαν, αλλά δεν τα κατάφεραν, θα εναντιωθούν δογματικά σε εκείνη. Μια δημοσιογράφος προσπαθεί να ξεγυμνώσει την αδικημένη θέση της γυναίκας στη συγκεκριμένη, πατριαρχική κοινωνία.

 

Η Petrunya δεν είναι θρησκευόμενη. Όμως βιώνει την πρώτη φορά, που κατέκτησε κάτι, τραβώντας την προσοχή όλων…

 

Κινηματογραφικός Χάρτης: Η μικρή πόλη στην οποία κατοικεί η Petrunya, εδρεύει μέσα στη φτώχεια. Τα σπίτια παρουσιάζονται με αποστάσεις μεταξύ τους, σε μια ερημική γη. Η οικία των γονιών της Petrunya εμφανίζεται ταπεινή και ανήλιαγη. Η δράση στο έργο αφορά κυρίως τις ενέργειες-στιγμές της πρωταγωνίστριας. Η οικονομική ανάπτυξη σε αυτόν τον τόπο δεν έχει μέλλον, μα ούτε και οι κοινωνικές δομές της περιοχής προσφέρουν επαγγελματική αποκατάσταση σε πολίτες, παρά τις πανεπιστημιακές σπουδές της ηρωίδας, οι οποίες, από ότι φαίνεται στην ταινία, ξεπερνούν το μέσο κοινωνικό όρο. Οι οικογενειακές σχέσεις της κοπέλας, εξαιτίας της εγχώριας ανέχειας, είναι τεταμένες. Η ζωή της νέας, θλιμμένης γυναίκας μοιάζει θολή, αφού δεν την κοιτούν ούτε (προς διφορούμενη έκπληξή της) σαν ερωτικό αντικείμενο σε υποψήφια πρόσληψη εργασίας. Αμφισβητώντας η ίδια ακόμη και την εμφάνισή της, δεν είναι ευτυχισμένη.

 

Όλα αλλάζουν όμως, μόλις εκείνη βουτά αποφασιστικά στα παγωμένα ύδατα, πιάνοντας το σταυρό. Η αόρατη μέχρι πρότινος γυναίκα θα γίνει το επίκεντρο της προσοχής των πολιτών, του νόμου, της εκκλησίας, ακόμη και κάποιων αντρών, που θα ενθαρρύνουν ηλεκτρονικώς με “like” την παράτολμη πράξη της. Υπάρχει μέσα από το πάντρεμα σεναρίου και σκηνοθεσίας “εχθρός” στο έργο και αυτός διακρίνεται στις ριζικές, μισογυνίστικες, προσωποποιημένες, υποτιθέμενες αρχές όσων ανθρώπων δεν ανέχονται την τήρηση του εθίμου από γυναίκες. Υπάρχει λοιπόν η δογματική, βίαιη εχθρότητα από τους άντρες κολυμβητές-ανταγωνιστές, αλλά και η πιο “εγκεφαλική” των ανθρώπων της εξουσίας. Δηλαδή του νόμου και της θρησκείας. Παρεμβάλλεται ωστόσο ανάμεσά τους η φανατική, οργισμένη εναντίωση της μητέρας της Petrunya. 

 

Εκεί, το σενάριο μας δείχνει τη δύναμή του σε στιχομυθίες και ενέργειες ηρωίδων, που σοκάρουν, λόγω της απρόβλεπτης έντασης, κατά τη σύγκρουση μητέρας και κόρης. Οι εκατέρωθεν προσβολές είναι τρομακτικές. Μα πιο πολύ φοβερίζει το κοινό η μηχανική υποταγή της μητέρας (μολονότι είναι επίσης γυναίκα) σε άναρθρες κραυγές θρησκευτικού παραληρήματος, οι οποίες αδικούν ολοσχερώς την κοινωνική θέση των γυναικών. Μοναδική σύμμαχος είναι η αγωνιζόμενη δημοσιογράφος, παλεύοντας τελείως μόνη, προκειμένου να ξεγυμνώσει μια κοινωνική αδικία, που αποκαλύπτει τον πατριαρχικό χαρακτήρα των κοινωνικών δομών της χώρας (διότι φυσικά δεν είναι το έθιμο το θέμα, αλλά η οπισθοδρομική αντίληψη ακόμη και σε πρωτόγονες τελετές).

 

Μοναδικό μειονέκτημα είναι η μη αξιοποίηση της μουσικής στο έργο. Μπορούσε να γίνει περισσότερο ατμοσφαιρική η ταινία, εάν είχαν χρησιμοποιηθεί κατάλληλες επιλογές είτε παραδοσιακών είτε άλλων μουσικών οργάνων. Και μάλιστα ίσως έτσι να είχε αποκτηθεί και ένα ακόμη πιο προσωπικό ύφος, μεταφέροντάς μας περισσότερο στην κοινωνία αυτής της χώρας. Η επιλογή του punk-thrash τραγουδιού στην αρχή της ταινίας -όπου η μορφή της Petrunya στεκόταν “προφητικά” ακίνητη πάνω από τις γραμμές του κολυμβητηρίου- δυστυχώς ήταν ασύνδετη με τη σκηνή.

 

Στο αστυνομικό τμήμα θα μεταφερθεί το πιο σημαντικό κομμάτι σκηνών της ταινίας! Εκεί, μια πιο δυνατή συμμαχία από το “αντίπαλο στρατόπεδο,” μεταξύ αρχηγού της αστυνομίας και ιερέα, μέσα σε πιο σκιερά πλάνα, ετοιμάζεται μυστικά να αλλοιώσει τα γεγονότα. Όμως, μπροστά στο αποτρεπτικό, “νομικοθρησκευτικό βραχυκύκλωμα” η Petrunya, αντιλαμβανόμενη πως η σύλληψή της δεν έχει τεκμηριωμένα αποτυπώματα παρανομίας, αποκτά μια αυτοπεποίθηση, που δεν διέθετε ποτέ της. Η εναλλαγή αυτών των εκπεφρασμένων συναισθημάτων αποδεικνύει στο κοινό τις ενδιαφέρουσες, ερμηνευτικές δυνατότητες της Zorica Nusheva (Petrunya). Όταν λοιπόν εκείνη αντιμετωπίζει απειλές, που υποστηρίζονται από ένα θεσμικό βουνό, τότε οι θεατές διακρίνουν την πλάτη της. Ωστόσο, μόλις η ίδια απαντά, αποστομώνοντας τους πάντες, τότε παρακολουθούμε σκηνοθετικά, πως πίσω από την θηλυκή, αντιδραστική παρουσία με τα ζωντανά μάτια, βρίσκεται ένα φόντο πυκνής βλάστησης. Σαν μια ελεύθερη, μη απειλούμενη περιοχή, στην περιβάλλουσα μάχη της ζωής, μέσα στην κοινωνική φύση. Διότι, η Petrunya έχει μετατραπεί πλέον σε ένα “κοινωνικό αγρίμι.” Εξάλλου, το ακούμε λεκτικά και από την ίδια λίγο αργότερα, αντιστρέφοντας την ιστορία με τα πρόβατα και τους λύκους. Συνεπώς και το μοντάζ έχει σημαντική παρουσία στο έργο.

 

Η δημοσιογράφος θα παίξει ένα ρόλο μελλοντικής συμφιλίωσης με την Petrunya και τη μητέρα της, μέσα από το οικογενειακό ρεπορτάζ (σε μια από τις λίγες σκηνές, που δεν βρίσκεται στο πλάνο η ηρωίδα). H Labina Mitevska (ρόλος δημοσιογράφου) θα εκτελέσει σωστά το ρόλο της, εμφυσώντας μια ζωντανή αύρα πιο ανθρώπινης διαμαρτυρίας. Ο μεγαλύτερος εχθρός της Petrunya θα συλληφθεί στο αστυνομικό τμήμα και σαν “κακός της δαίμονας,” που δεν ανέχεται, ότι εκείνη του πήρε τον σταυρό, θα ψιθυρίσει απειλές στο αυτί της…Ερχόμενος ξαφνικά στο σταθερό πλάνο, από τα δεξιά της οθόνης μας. Πιστοποιώντας και την πολύ καλή δουλειά στη διεύθυνση φωτογραφίας.   

 

Μια διανομή της AMA films

 

Συντελεστές: 

 

Σενάριο: Teona Strugar Mitevska, Elma Tataragic. Σκηνοθεσία: Teona Strugar Mitevska. Πρωταγωνιστούν: Zorica Nusheva, Labina Mitevska, Suad Begovski.             

 

Η δεύτερη ταινία είναι η RBG – RBG: Μια Ζωή για τη Δικαιοσύνη

 

Υπόθεση: Το ντοκιμαντέρ είναι αφιερωμένο στην πολύ σημαντική δράση της Ruth Bader Ginsburg, δυναμικής νομικού του ανωτάτου δικαστηρίου των Η.Π.Α. Σε ηλικία 85 ετών, μέσα από τα μυωπικά γυαλιά με τη λεπτή, οριζόντια γραμμή, τα οποία ελευθερώνουν ένα σκεπτικό, πράο, αλλά και γλυκύτατο βλέμμα, εκείνη επεξηγεί στην κάμερα, πώς μεγάλωσε και γιατί ασχολήθηκε τόσο προσωπικά με την δίκαιη, δημιουργηθείσα οντότητα της κοινωνικής ισότητας. Η ίδια δεν σταμάτησε ποτέ να διεκδικεί τη φωνή της δικαιοσύνης. Πριν την πρόοδό της σε αυτό το νομικό αξίωμα της ανωτάτης δικαστίνας, σε όλη της τη ζωή εξακολουθούσε να αγωνίζεται ακατάπαυστα για την κοινωνική ισότητα. Υπερασπίστηκε με ζήλο την εναντίωση στην άνιση, για πολλές δεκαετίες, κοινωνική θέση των γυναικών, την αποκατάσταση των απαράδεκτων, φυλετικών διακρίσεων. Υπήρξε σαφέστατα υπέρμαχος της ισότητας μεταξύ των δύο αντίθετων φύλων. Ανέλαβε ακόμη και νομικές υποθέσεις, διεκδικώντας από το κράτος την οικονομική υποστήριξη σε άντρες, οι οποίοι έμειναν χήροι, μεγαλώνοντας ανήλικο παιδί. 

 

Η Ruth Bader Ginsburg αντιμετώπισε μεγάλα εμπόδια, αλλά τίποτα δεν τη σταμάτησε ποτέ. Η ψυχραιμία και η υπομονή ήταν πάντοτε πιστές σύμβουλοί της. Υπήρξε μία από τις ελάχιστες τότε φοιτήτριες της Νομικής. Μία σεμνή, νεαρή καλλονή. Ο σύζυγός της Martin D. Ginsburg επικοινώνησε αληθινά μαζί της σε όλη τους την συντροφική, αγαπημένη ζωή. Υποστήριζε από τα 18 του χρόνια ακράδαντα, ότι η γυναίκα, ως άνθρωπος, φέρει την ίδια σημασία με τον άντρα. Και όπως αναφέρει η συμπαθής δικαστικός, ο Martin ενδιαφερόταν αμέσως για το μυαλό της. Η Ruth μεγάλωσε τα παιδιά τους, ενώ παράλληλα αρίστευε στη νομική του Harvard και φρόντιζε τον Martin (που ευτυχώς ξεπέρασε την ασθένεια, που αντιμετώπιζε σε νεαρή ηλικία), εξασφαλίζοντας παράλληλα σημειώσεις για τη συνέχιση της δικής του φοιτητικής προόδου. Ο Martin δυστυχώς απεβίωσε, μα μετά από πολλές δεκαετίες αγαπημένης συνύπαρξης… 

 

Η καριέρα της R.B.G. επηρεάστηκε άμεσα από την πρόθεση του συζύγου της να οδηγηθούν οι δικηγόροι στην υπεράσπιση δικαιωμάτων των ανθρώπων, που ανακρίθηκαν σε τρομακτικό βαθμό, όταν το κράτος έβλεπε “κομμουνιστικά φαντάσματα” σε κάθε γωνία της χώρας. Έτσι, η νέα τότε Ruth σκέφτηκε, πως η δικηγορία μπορεί να βοηθήσει στην υπεράσπιση της γενικής βελτίωσης της κοινωνίας. Θέτοντας τις βάσεις για σημαντικές επανακτήσεις ελευθεριών. 

 

Στην πορεία κάθε νομικής υπόθεσης ακόμη και οι αντιφρονούντες ή οι επιφυλακτικοί δικαστές και κατήγοροι σέβονταν ανέκαθεν την οργανωμένη σκέψη και αέναη δράση της. Η Ruth σήμερα είναι πασίγνωστη στις Η.Π.Α. και απολαμβάνει να επισκέπτεται σχολεία και πανεπιστήμια, επικοινωνώντας και με πιο νεαρές ηλικίες.

 

Το προσωνύμιο R.B.G. είναι μια άλλη, απίστευτη ιστορία… 

 

Κινηματογραφικός Χάρτης: Το ντοκιμαντέρ ξεκινά εντυπωσιακά στην καρδιά της πρωτεύουσας των Η.Π.Α. Ανάμεσα σε ιστορικά μνημεία και αγάλματα πολιτικών προσώπων της χώρας ακούγονται με voiceover οι ακραίες, αγενείς και χωρίς επιχειρήματα, απόψεις διαφωνούντων της δράσης της Ruth Bader Ginsburg (μάλιστα κάποιος την αποκαλεί “zombie”). Οι φιλικά προσκείμενες/προσκείμενοι ομιλήτριες/ομιλητές είναι απολύτως σχετικά πρόσωπα με το οικογενειακό ή το επαγγελματικό της περιβάλλον. Τα πρόσωπα αυτά είναι μεν αρκετά, αλλά όχι υπεράριθμα των περιστάσεων, ώστε να υπήρχε η πιθανότητα να χαθεί η αναγκαία οικειότητα από τους θεατές. Καθώς μην ξεχνάμε, ότι μας διηγούνται και εκείνες/εκείνοι στη διάρκεια της ταινίας, το ποια είναι πραγματικά η Ruth (είτε σε πραγματικό χρόνο είτε με voiceover). Έτσι, η αποκτηθείσα εμπιστοσύνη από τη σωστή διαμοίραση των ατόμων, παίζει σημαντικό ρόλο στην παρακολούθηση του ντοκιμαντέρ.  

 

Καταρχάς, η φυσιογνωμία και η νομική -ανθρωπιστικού χαρακτήρα- δράση της Ruth Bader Ginsburg, παρά τα σεβαστά 85 της χρόνια, εύκολα κάνουν κάποιον γράφοντα να αναφέρεται με οικειότητα -και όχι από επιφυλακτική, γραπτή απόσταση- σε εκείνη, απευθυνόμενος πλέον σε έναν ευγενή ενικό. Τα λόγια της Ruth λοιπόν, εμπνευσμένα από την Sarah Grimke το 1837: “I ask no favor for my sex, all I ask of our brethren is that they take their feet off our necks.” δείχνουν τις πραγματικές, ανιδιοτελείς προθέσεις της. Τη φράση αυτή θα την ακούσουμε δύο φορές στο ντοκιμαντέρ. Tη δεύτερη φορά θα παρακολουθήσουμε τη μορφή της Sarah Grimke.

 

Η ζωή της πρωταγωνίστριας του ντοκιμαντέρ θα μας απασχολήσει ιδιαιτέρως, μιας και συνδέεται απόλυτα με την πορεία της καριέρας της. Αλλά μέσα από ένα τελείως αυτοδημιούργητο μονοπάτι. Δύο μαθήματα της έδωσε η μητέρα της: 1) Να είναι Κυρία (δηλαδή να μην αφήσει ποτέ ανούσια συναισθήματα, όπως ο θυμός, να την κυριεύσουν) 2) Να είναι Ανεξάρτητη, (ακόμη και αν παντρευτεί). Οι οικογενειακές της φωτογραφίες, με σταθερά πλάνα, προοδευτική εστίαση ή πλάγιες κινήσεις του μέσου (κάμερα) θα μας ταξιδέψουν σε άλλες εποχές, αναδεικνύοντας τη διεύθυνση φωτογραφίας στην ταινία. Η Ruth ήταν μια σεμνή καλλονή. Ένα ανήσυχο μυαλό, που αγωνίστηκε στη νιότη της, μέσα από το πεδίο της δικηγορίας.

 

Στο έργο θα παρατηρηθεί η πληκτρογράφηση απαράδεκτων, υπαρκτών, παλιότερων νόμων εναντίον των γυναικών στην εποχή της νιότης της Ruth (“Εργοδότες μπορούν να απολύσουν μία γυναίκα, λόγω εγκυμοσύνης,” “Ο συζυγικός βιασμός γενικώς δεν αποτελεί κατηγορία.”) Η ώρα της διαμαρτυρίας καταδεικνύεται στην ταινία με ντοκουμέντα διαδηλώσεων πολλών γυναικών. Όμως το σενάριο του ντοκιμαντέρ σωστά επικεντρώνεται στην άποψη της Ruth. Εκείνη πίστευε, ότι η πραγματική δράση κρύβεται μέσα από την ενεργή βελτίωση των νόμων, επαναπροσδιορίζοντας το ανάλογο σύστημα.

 

Οι πιο σημαντικές, νομικές υποθέσεις που ανέλαβε η Ruth σε διάφορες δεκαετίες, θα περάσουν από την οθόνη μας. Οι υπερασπιζόμενοι πελάτες της, σε μεγαλύτερη ηλικία πια, μιλούν, σχετικά με αυτές τις παλιότερες, κρίσιμες στιγμές, στην κάμερα. Η Ruth τους δικαίωσε. Η Sharron Frontiero, διεκδικώντας τα συζυγικά επιδόματα και για γυναίκες στην αεροπορία. Ο Stephen Wiesenfeld, ζητώντας προνόμια κοινωνικής ασφάλισης, λόγω προστασίας ανήλικου τέκνου, με σύνταξη χηρείας (ένα δικαίωμα που το είχαν μόνο οι γυναίκες). Επίσης, η υπεράσπιση του δικαιώματος πολλών γυναικών, που ήθελαν να φοιτήσουν στην κάποτε ανδροκρατούμενη, στρατιωτική σχολή VMI. Αυτές οι νομικές υποθέσεις δείχνουν την ξεχωριστή δράση της Ruth Bader Ginsburg. Μας μιλά επίσης για αρκετές, η για πολλά χρόνια συνεργάτιδά της, Brenda Feigen. Αποδεικνύεται ο ανθρωπισμός, η πάλη για την αληθινή ισότητα των δύο αντίθετων φύλων και η επαναφορά της κοινωνικής δικαιοσύνης για τις γυναίκες. Θα μπορούσαμε να πούμε, πως για αυτούς τους λόγους, αυταπόδεικτα η Ruth, χωρίς να διεκδικεί τίτλους, είναι αληθινή φεμινίστρια, αποτελώντας παράδειγμα προς μίμηση για γυναίκες και άντρες.

 

Το μοντάζ λειτουργεί σωστά. Πολλές φορές σε καταγεγραμμένα λεγόμενα καθοριστικών αγορεύσεων της Ruth, παρακολουθούμε την πληρότητα της δύναμης των κρίσιμων, για την πορεία του αμερικανικού Δικαίου, φράσεων, να αποκαλύπτεται, μέσα σε ένα άδειο από ανθρώπους, virtual δικαστήριο. Η οξύμωρη ύπαρξη της φιλίας της Ruth με των εκ διαμέτρου αντίθετων απόψεων ανώτατο δικαστή, Antonin Scalia, δίνει χιουμοριστικά τη θέση της σε μια φωτογραφία, επάνω σε έναν ελέφαντα. Επειδή η Ruth συμπτωματικά καθόταν στην πίσω θέση και ο Α. Scalia μπροστά, οι δυο τους διασκεδάζουν, κάνοντας ιδιωτικά αστεία, με τα σοβαρά σχόλια φίλων της Ruth, περί υποτιθέμενων διακρίσεων των αντίθετων φύλων, εξαιτίας αυτής της σειράς…

 

Η μουσική είναι γενικώς διακριτική και δημιουργεί μια πιο ανθρώπινη, ήρεμη ατμόσφαιρα. Το πιάνο ξεχωρίζει. Ωστόσο, δεν ήταν σωστή η επιλογή τοποθέτησης της εξαιρετικής σύνθεσης του The Barber of Seville του Gioachino Rossini στην εισαγωγή του έργου. Τέτοια αριστουργήματα πρέπει να ξέρουν οι δημιουργοί, πως και που να τα χρησιμοποιήσουν.

 

Τώρα, για το ότι έγινε η ανώτατη δικαστής Ruth Bader Ginsburg, τυπωμένη εικόνα σε κούπα του τσαγιού, μορφή σε τατουάζ και γενικώς pop culture ίνδαλμα, προσωπικά δεν θεωρώ, πως κάτι τέτοιο είναι θετικό. Διότι η κοινωνική δράση της είναι πραγματικά πολύ σοβαρή και σημαντική, για να αντιμετωπίζεται κατά αυτόν τον εκλαϊκευμένο, εμπορικό τρόπο. Όμως σας αφήνω με μία ρητορική ερώτηση. Δεν είναι λιγότερο αρνητικό γεγονός να προβληθεί έτσι μαζικά εκείνη, η οποία όντως προσέφερε πολλά, συνδράμοντας από το θεμελιώδες, νομικό σκέλος του Δυτικού Πολιτισμού, από το να εκθειάζονται γενικώς άλλοι άνθρωποι, χωρίς να αποτελούν πρότυπα και μάλιστα υποβιβάζοντας εκείνον; 

Μια διανομή της Neo films

Συντελεστές: 

Σενάριο/Σκηνοθεσία: Betsy West, Julie Cohen. Πρωταγωνιστούν: Ruth Bader Ginsburg, Brenda Feigen, Arthur R. Miller. 

Καλή, ουσιώδη θέαση σε όλες και όλους!

Ο Eretikos κριτικός Γιάννης Κρουσίνσκυ