Eretiki κριτική για την ταινία Θέλημα θεού (Grace α dieu)

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Σενάριο για την ταινία Θέλημα θεού (Grace α dieu). Στην πόλη της Lyon ο πιστός καθολικός, οικογενειάρχης πέντε παιδιών, Alexandre Guerin, αποφασίζει σε μεγάλη ηλικία να μιλήσει για ένα πολύ σοβαρό, παλιό, κεκαλυμμένο, προσωπικό και κοινωνικό θέμα. Αφορμή αποτέλεσε η παρακολούθηση της συνέχισης της θρησκευτικής θητείας του ιερέα Bernard Preynat, σε ό,τι αφορά την παρουσία του τελευταίου, δουλεύοντας ακόμη με μικρά παιδιά. Στην ιεραρχία της καθολικής οργάνωσης βρίσκεται επίσης η ψυχολόγος της εκκλησίας Regine Maire.

Ο Alexandre με θαυμαστή ειλικρίνεια και τόλμη της εκμυστηρεύεται τη σεξουαλική κακοποίησή του σε παιδική ηλικία από τον Preynat, κατά το διάστημα 1983-1986 σε θρησκευτική κατασκήνωση. Παρά την ανυπολόγιστη δυσκολία μιας τέτοιας εξομολόγησης, ο ίδιος παίρνει θάρρος ενημερώνοντας πλέον τη σύζυγο Marie και τους δύο μεγάλους γιους του, Gauthier και Victor, για το γεγονός που τον βασάνιζε χρόνια. Προκειμένου η νέα γενιά να μην φοβάται να μιλήσει, εάν της συμβεί ποτέ κάτι.

Όμως ο Λυωνέζος έχει ακόμα να αντιμετωπίσει πολλές μάχες μέχρι να λυτρωθεί η ψυχή του. Η σημαντικότερη είναι να βρεθεί στον ίδιο χώρο με το διαταραγμένο, φρικτό ιερέα, μιλώντας του για όλα αυτά, ενώ ως μάρτυρας θα παρευρίσκεται η Regine. Ο τρομακτικός Preynat κάνει την εμφάνισή του και παραδόξως παραδέχεται τα πάντα. Αναγνωρίζει τον εαυτό του ως άρρωστο. Δεν επιθυμεί να παραδεχτεί τίποτα όμως, σε δημόσιους τόνους. Γιατί λέει “θα αντιδράσουν περίεργα, με βία.” Ο Alexandre αν και αηδιασμένος από αυτή τη συνάντηση, επειδή είναι πιστός καθολικός, προσπαθεί να βρει τη συγχώρεση για τον Preynat.

Όμως αυτό δεν αναιρεί τη διεκδίκηση της τιμωρίας του. Αρχικά μέσω της καθαίρεσης. Απευθύνεται τότε στον καρδινάλιο Barbarin. Εκείνος διπλωματικά τον διαβεβαιώνει πως ο Preynat θα ζητήσει “συγγνώμη.” Επίσης καθησυχάζει τους δύο γιους του επιφυλακτικού Alexandre, -οι οποίοι “όλως τυχαίως” ετοιμάζονται να λάβουν το δεσμευτικό, θρησκευτικό χρίσμα-, τονίζοντας ότι η συγκεκριμένη εκκλησία είναι μια μη συμβατή έννοια με την παιδεραστία. Καταδικάζοντάς την.

Φυσικά ο Alexandre επιθυμεί και περιμένει την επιβολή της τιμωρίας από το εν λόγω θρησκευτικό σώμα. Ο Barbarin προτείνει συνοδεία με ενηλίκους σε κάθε εξομολόγηση παιδιών, αλλά ο Guerin δεν θεωρεί, ότι όλοι οι ιερείς είναι παιδεραστές, παρά μόνο κάποιοι. Και πρέπει να αποβληθούν άμεσα. Η σημερινή τεχνολογία δεν βοηθά τον αγωνιστή της αλήθειας να απομακρύνει από τα επόμενα αθώα παιδιά το χρόνιο ένοχο, Preynat, παρά τα αλλεπάλληλα e-mails, που αποστέλλει ο Alexandre με ζήλο σε καρδινάλιο και κλήρο.

Η διεξοδική του έρευνα, φτάνοντας μέχρι το Βατικανό, αποκαλύπτει περίπου 100 θύματα κακοποίησης από τον καταστροφέα των παιδικών ψυχών. Αποφασισμένος, επιχειρεί να βρει ένα παλιό θύμα, το οποίο τελικά διστάζει να παραδεχτεί δημοσίως τι του συνέβη. Έτσι έρχεται η πραγματική λύση, ταχυδρομώντας μια επιστολή στην εισαγγελία της Lyon!

Αυτή η κίνηση αλλάζει τα πάντα! Ο Francois Debord, ως άλλο ένα από τα αποκαλυφθέντα θύματα του σατανικού, παιδεραστή ιερέα, έρχεται στο προσκήνιο. Εξαιτίας κάποιων παλιών γραμμάτων παραδοχής της ασέλγειας από τον κατηγορούμενο καθολικό, τα οποία είχαν κρατήσει οι γονείς του Debord, μα δίστασαν να τα καταγγείλουν. O Άθεος Francois αν και αρχικά ήταν αρνητικός με την επίσημη διαφώτιση αυτών των άθλιων γεγονότων, μετατρέπεται στην πορεία στο μεγαλύτερο διεκδικητή της αποβολής του Preynat, αλλά και της καθαίρεσης του καρδιναλίου Barbarin. Εξαιτίας της συνενοχής του δευτέρου, καλύπτοντας για πολλά έτη αυτές τις απάνθρωπες πράξεις. Ο ανήσυχος καρδινάλιος παίρνει δημοσίως μέτρα ενάντια στον τερατώδη Preynat, μα δεν κατανοεί, ότι έτσι παραδέχεται τη χρόνια αποσιώπηση των κτηνωδιών του τελευταίου.

Δύο άλλοι ενήλικες με μεταφερόμενα παιδικά τραύματα από την τότε κατασκήνωση ή το εργαστήριο φωτογραφίας, οι Gilles και Emmanuel, ενώνουν τις δυνάμεις των ατελείωτων ψυχικών αποθεμάτων τους.

Δημιουργείται λοιπόν, πολυμελής σύλλογος θυμάτων κακοποίησης από τον Preynat, ώστε να ενημερωθεί η κοινή γνώμη, όπως ακριβώς προστάζει η διαφωτιστική αλήθεια και η κεκτημένη αγνότητα μιας αναγεννησιακής ενηλικίωσης…

Γενικά στο έργο:

Αρχικώς αναφέρουμε πως πρόκειται για πραγματικά γεγονότα και πρόσωπα, για τους Preynat και Barbarin!

Θα παρακολουθήσουμε τον αγώνα του Alexandre Guerin, κατά την πορεία του οποίου, o ίδιος επιχειρεί να διεκδικήσει την καθαίρεση του ιερέα Preynat. Μόλις διαπιστώσει ο Guerin, ότι δεν τελεσφορούν οι συνεχείς του προσπάθειες επικοινωνίας με τον κλήρο, αναζητώντας τη δικαίωση του προσωπικού αίτηματός του, τότε αποφασίζει να κινηθεί νομικώς. Το μόνο ψεγάδι του έργου, είναι ότι αυτή η προσπάθεια (μέχρι να οδηγηθεί στη νομική οδό) εκφράζεται από την ανάγνωση πολλών e-mails σε αυτό το κινηματογραφικό διάστημα, μέσω της φωνητικής αφήγησης των ηλεκτρονικών μηνυμάτων διαλόγου.

Βεβαίως, ενδέχεται σκηνοθετικά να αποκαλύπτεται με αυτόν τον τρόπο σε εμάς τους θεατές, ότι μολονότι υπάρχει η τεχνολογία της αμεσότητας των επικοινωνιών στον αιώνα μας, σημασία έχουν οι πραγματικές προθέσεις όσων τη χρησιμοποιούν (καρδινάλιος Barbarin). Και επίσης, να εξετάζεται εάν αυτή ταυτίζεται με την ηθική όλων των πολιτισμών. Δεδομένου λοιπόν ότι τον αγνοούν από τον κλήρο, έχει νόημα η ανάδειξη αυτής της χρονοβόρας διαδικασίας.

Από τη χρονική στιγμή, που απευθύνεται ο Alexandre στην εισαγγελία της Lyon, ζωντανεύουν οι εξελίξεις! Έρχεται στο προσκήνιο ο Francois Debord, πραγματοποιώντας μια κίνηση ματ στον καρδινάλιο. Ο Barbarin αποβάλει επισήμως τον Preynat, αλλά δεν αρκεί αυτό για τον Francois. Μιλώντας σε τηλεοπτικά κανάλια για ό,τι του συνέβη, ο Γάλλος, Άθεος Λυωνέζος πυροδοτεί σε άλλα θύματα του Preynat την ενθάρρυνση της παραδοχής. Έτσι εκείνοι σχηματίζουν μαζί του έναν ειδικό σύλλογο με αιτήματα. Ανάμεσά τους οι προσωπικότητες των Gilles και Emmanuel ξεχωρίζουν.

Υπάρχει διακριτικότητα σε αυτό το έργο, για τα τραγικά βιώματα των παιδιών. Όλα, θα αποδοθούν ως το ξεκίνημα μιας εφιαλτικής ανάμνησης με τη διαστροφική πρόσκληση του εν λόγω ιερέα. Οι αντιδράσεις των οικογενειών  των κακοποιημένων θυμάτων για το γεγονός αλλά και τον ιερό αγώνα δικαίωσης, ποικίλουν στο έργο.

Κάποια στιγμή, όσο ο σύλλογος γνωρίζει τον επίσημο σεβασμό από τα media και πλησιάζει προς τη δικαίωση των αιτημάτων του, οι κύριοι αγωνιστές θα είναι σε θέση να χαλαρώσουν, αποβάλλοντας τα ψυχικά τραύματα.  Πραγματοποιώντας μεταξύ τους ακόμη και χιουμοριστικές προσεγγίσεις.

Θεμελιώδεις αρχές του έργου:   

Το σενάριο έγραψε ο Francois Ozon. Η γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε, ήταν τα γαλλικά. Είναι εμπνευσμένο από πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα. Όμως ο σεναριογράφος έκανε συγκεκριμένες επιλογές. Δηλαδή, χρησιμοποίησε μεν τα αληθινά ονόματα των Bernard Preynat, καρδιναλίου Barbarin και της ψυχολόγου της εκκλησίας Raisine Maire, όμως άλλαξε τα αντίστοιχα επώνυμα των θυμάτων σεξουαλικής κακοποίησης. Ωστόσο, η αρχική ιδέα του απευθυνόταν εντελώς αφηρημένα στην ανδρική ευθραυστότητα. Ήθελε να στρέψει το ενδιαφέρον του κοινού αυτή τη φορά στην αντρική περσόνα, από άποψη συναισθηματισμού. Διότι συνήθως πολλοί συνδέουν την ευαισθησία με το γυναικείο φύλο.

Τότε έμαθε για την αληθινή υπόθεση Preynat από το διαδίκτυο, επισκεπτόμενος την ιστοσελίδα “La Parole Liberee”=Απελευθερωμένος Λόγος, με θέμα τα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης από τον ανίερο ιερέα. Διαβάζοντας ιστορίες αντρών, που είχαν κακοποιηθεί ως παιδιά στην εκκλησία, ξεχώρισε συγκινημένος λόγω του σθένους του, τον Alexandre. Ο οποίος βρήκε τελικά το θάρρος να πει την ιστορία του στην ηλικία των 40 ετών και όχι να τη θάψει, παρόλο που ήταν ένας ένθερμος καθολικός. Υπήρξε επίσης στο συγκεκριμένο ιστότοπο δημοσιευμένη, ηλεκτρονική αλληλογραφία του Alexandre με στελέχη της καθολικής ιεραρχίας, όπως με τον καρδινάλιο Barbarin ή την ψυχολόγο της εκκλησίας Raisine Maire. Εμπιστεύτηκε αυτά τα κείμενα ηλεκτρονικής μορφής στο σεναριογράφο.

Όμως, αν και ο σεναριογράφος συζήτησε με τους αληθινούς Alexandre, Francois, Pierre-Emmanuel, τις συζύγους και γενικά τους συγγενείς των γενναίων ενηλίκων, αποφάσισε τελικά πως δεν θα κινηθεί σε ένα σύμπαν ντοκιμαντέρ με μαρτυρίες. Αλλά αντιθέτως, ότι θα στραφεί σε μια ταινία με ηθοποιούς, έχοντας εν μέρει ως προσέγγιση τη μυθοπλασία. Συνεπώς δεν υπήρχε λόγος να συναντήσει τα αληθινά  πρόσωπα της θρησκευτικής ιεραρχίας. Εφόσον είχαν συμβεί όλα αυτά, για τα οποία κατηγορούνταν.

Στο έργο παρακολουθούμε στην ουσία τις τρεις προσωπικότητες των ηρώων, που ξεχωρίζουν. Ο ένθερμος καθολικός οικογενειάρχης πέντε παιδιών Alexandre. O Άθεος οικογενειάρχης Francois. Kαι ο εργένης με υψηλό δείκτη ευφυΐας Emmanuel, ζώντας με την κοπέλα του αυτό το διάστημα, χωρίς να ασχολείται με θρησκευτικά θέματα. Μας προκαλεί ένα ερωτηματικό το γεγονός, ότι ο χαρακτήρας του Francois (δεδομένου ότι, ναι μεν τα μικρά ονόματα των θυμάτων είναι αληθινά, αλλά υπάρχει και φανταστικό υπόβαθρο επινόησης σε επώνυμα και λεπτομέρειες ρόλων) συμπίπτοντας λεκτικά με το μικρό όνομα του σκηνοθέτη, εμφανίζει την ίδια ακριβώς κοσμοθεωρία με τον τελευταίο.

Το έργο σκηνοθέτησε ο Francois Ozon. Έχει κατορθώσει να συσχετίσει τις τραυματικές εμπειρίες των παιδιών, τη μεταφορά της θλίψης ως αποτυπωμένης επί σειρά ετών στην προσωπική τους ζωή, την αντιμετώπιση και υπερνίκηση της ψυχικά χαραγμένης πληγής των και μια ανέλπιστη, παροντική μορφή αλληλεγγύης. Τότε ακριβώς έρχεται και το στοιχείο του γνωστού, γαλλικού χιούμορ, όπου οι ενήλικες για λίγες στιγμές φέρονται σαν ενθουσιασμένα παιδιά.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η σκηνή, κατά την οποία ο οργανωμένος σύλλογος αποφασίζει να συγκεντρώσει χρήματα, προκειμένου να πληρώσει κάποιον ειδικό να “γράψει” στον ουρανό ένα ηχηρό μήνυμα. Ή μάλλον να σχηματίσει μια χυδαία ζωγραφιά! Ώστε αυτή να σοκάρει την κοινή γνώμη, ως μορφή διαμαρτυρίας, επισημαίνοντας την ατιμωρησία της εκκλησίας.

Η χωροχρονική μεταφορά των ψυχικών τραυμάτων των παιδιών γίνεται με οπτικό τρόπο ατομικά, μέσω των δυσάρεστων αναμνήσεών τους ως ενήλικες. Αυτές, όπως προείπαμε, είναι διακριτικής μορφής, αλλά και καθαρά ιδιωτικές, στην επαναφορά της μνήμης των ηρώων της ταινίας. Όσο και αν συζητούν τα θύματα μεταξύ τους ή καταθέτουν στοιχεία στο αστυνομικό τμήμα για αυτά τα φρικτά γεγονότα, μόνο οι ίδιοι έχουν χαραγμένες τέτοιες εικόνες απότομης επιστροφής στην παιδική ηλικία. Μοντέρ υπήρξε η Laure Gardette.

Ο καρδινάλιος στο ξεκίνημα του έργου ατενίζει την πόλη της Lyon από την κορυφή της βασιλικής της παναγίας de fourviere. Έπειτα αναγράφεται ο τίτλος της ταινίας. Στη διεύθυνση φωτογραφίας είναι ο Manu Dacosse. Σημαντική είναι η αναφορά του στιγματισμού, ο οποίος γενικώς περιβάλλει σαν αίσθηση κάποιο θύμα κακοποίησης. Ενώ το ίδιο στην πραγματικότητα έχει αδικηθεί κατάφωρα και παραδόξως φέρεται σαν ένοχος. Αποδίδεται εύστοχα αυτή η ψυχολογική θέση μέσα από το χαρακτήρα του Didier. Η συνέντευξη τύπου των θυμάτων κακοποίησης με τα τρία αιτήματά τους ξεχωρίζει στην ταινία.

Τίθεται επιτέλους μια νέα νομική παράμετρος για την ενοχή της αποσιώπησης, τέτοιων γεγονότων, πέρα από τις ίδιες τις εφιαλτικές πράξεις.

Τελικώς, αναγράφεται η νομική κατάληξη των Preynat και Barbarin, μέσα από γραφειοκρατικά πλαίσια…

Ερμηνείες:

Καταρχάς αναφέρουμε, ότι οι πρωταγωνιστές φορτίστηκαν συναισθηματικά λόγω της συμμετοχής στους συγκεκριμένους ρόλους. Ειδικά ο Swann Arlaud, που επρόκειτο να γίνει πατέρας. Εξάλλου, οι προσωπικότητες αφορούν αληθινά θύματα στη χώρα τους.

Melvile Poupaud: Στο ρόλο του πιστού καθολικού Alexandre Guerin. Ενός ανθρώπου, που δεν απομακρύνεται από την εκκλησία εξαιτίας του διεστραμμένου Preynat. Αλλά επιθυμεί την τιμωρία του.

Ο ηθοποιός μας μεταφέρει στην ψυχοσύνθεση ενός ένθερμου καθολικού, ο οποίος δεν διακόπτει τους δεσμούς με τη συγκεκριμένη εκκλησία, παρά την “καθολική” έλλειψη εμπιστοσύνης, την οποία του κληροδότησε ένας εκπρόσωπός της. Μαρτυρώντας ιδιωτικά τα ανεκδιήγητα πεπραγμένα του Preynat στην ψυχολόγο Regine, ο ερμηνευτής εύστοχα αποδίδει την εξωτερικευμένη σύγχυση στο αναμεμιγμένο κλάμα παιδικότητας και ενηλικίωσης του Alexandre. Στη συνάντηση με τον ιερέα μεταδίδει στο κοινό τα αντικρουόμενα συναισθήματα μεταξύ συγχώρεσης και μίσους.

Συγκρούεται πειστικά με τη μητέρα του, επισημαίνοντάς της πως σαν γονείς μαζί με τον πατέρα του δεν έκαναν τίποτα επί του θέματος, όταν εκείνος τους το αποκάλυψε. Ως πολιτισμένος Alexandre, χάνει απότομα την ψυχραιμία του στο γραφείο του Olivier Itaque.

Denis Menochet: Υποδυόμενος τον Άθεο Λυωνέζο, Francois Debord. Έναν άνθρωπο, ο οποίος αξιοποίησε τη φλόγα, που άναψε ο Alexandre. Ενώνοντας τις φωνές των θυμάτων του Preynat.

Ο ηθοποιός μας μεταδίδει τη συναισθηματική  μεταστροφή του χαρακτήρα, ο οποίος, αν και ήταν αρχικά αρνητικός, υπήρξε έπειτα ως η προσωποποίηση του αγώνα κατά των Preynat και Barbarin. Η αποφασιστικότητα του Debord διακρίνεται, μόλις ο ηθοποιός αναπαριστά την τηλεφωνική συνομιλία με τον Barbarin, στριμώχνοντάς τον στρατηγικά. Παρατηρούμε, ότι μετά η οργάνωση του συλλόγου έχει δώσει στο Francois μια νέα ελπίδα.

Γενικά, ο ερμηνευτής ενσαρκώνει μια ισχυρή προσωπικότητα. Το μόνο που εμπόδιζε την ύπαρξη του Francois να λάμψει, ήταν αυτά τα βιώματα. Μόλις έβγαλε από μέσα του το μυστικό, που γνώριζαν -πλην θύματος και θύτη- μόνο οι γονείς του, άντλησε δύναμη εμπνέοντας όλους τους άλλους. Για αυτό το λόγο και εύστοχα παρουσιάζεται ερμηνευτικά ως πνευματικά υγιής και χαρούμενος για το σκοπό του συλλόγου.

Swann Arlaud: Στο ρόλο του Emmanuel Thomassin. Ένας έξυπνος άνθρωπος, επηρεασμένος όμως βαθειά από τις κτηνωδίες του Preynat. Δεν συγχωρεί τίποτα.  

Εκφράζει ως Emmanuel με πειστικότητα την προβληματική συμπεριφορά στην επικοινωνία με την κοπέλα του, Jennifer. Η ερμηνεία του, καταθέτοντας στο αστυνομικό τμήμα της πόλης, με την υπεράσπιση της δικηγόρου του και υπό την παρουσία του Preynat, είναι πραγματικά παραστατική! Ίσως η πιο απαιτητική. Αποδίδεται εκεί, η αντιμετώπιση της φρίκης, διαμέσου μιας δεδικαιωμένης παιδικότητας και ενός ενηλίκου, που δεν συγχωρεί τίποτα. Επιπροσθέτως εκφράζει σωματικά κάποιες κρίσεις πανικού, που μοιάζουν με επιληψία. Ο καυγάς με τη Jennifer μετά την τηλεοπτική συνέντευξη, φέρει κυρίως τη δική του σφραγίδα υποκριτικής. Η ενσάρκωση της αντικρουόμενης αγάπης προς τη μητέρα του, Irene, η οποία αν και τρυφερή παρουσία στο σύνολό της, ως γονέας αγνόησε την τότε μαρτυρία του Emmanuel, παρουσιάζει ενδιαφέρον.

Bernard Verley/Francois Marthouret/Aurelia Petit/Josiane Balasko: Στους αντίστοιχους ρόλους των Bernard Preynat, καρδιναλίου Barbarin, Marie Guerin και Irene, μητέρας του Emmanuel.

Η συνολική παρουσία του ηθοποιού στο ρόλο του ιερέα Preynat θα κάνει τους θεατές να ανατριχιάσουν.

Ως καρδινάλιος Barbarin ο ερμηνευτής αποδίδει μια περσόνα, που κινείται διαρκώς με ψυχραιμία σε διπλωματικούς τόνους.

Η σύζυγος του Alexandre, Marie, παρουσιάζεται στην πορεία του έργου ενθαρρυντική στο εγχείρημα της υπεράσπισης των δικαιωμάτων όλων των θυμάτων κακοποίησης. Με την υποστήριξη του αγώνα τους κατά της εκκλησιαστικής σιγής. Η ηθοποιός αποδίδει το ξέσπασμα της Marie σε μια προσωπική εξομολόγηση στον Emmanuel.

Η τρυφερότητα και οι τύψεις για την αποσιώπηση της ίδιας της Irene, περί κακοποίησης του γιου της από τον Preynat, εκφράζονται ξεκάθαρα από την ερμηνεύτρια. Ειδικά όταν αυτή αναλαμβάνει οικειοθελώς το πόστο της τηλεφωνικής γραμμής απελευθερωμένου λόγου νέων, αποκαλυφθέντων θυμάτων.

Συνεπώς:

Θίγοντας μεγάλες, κοινωνικές ευαισθησίες είναι τόσο σημαντική η θεματική του έργου, που ο Francois Ozon βρήκε τον τρόπο, αφήνοντας την κυριαρχία αυτής στη σκηνοθεσία, να συμπτύξει κινηματογραφικά μέσα της:

1) Την κοινωνική ευθιξία.

2) Τον ψυχικό άθλο της αντιμετώπισης από την οπτική γωνία των θυμάτων.

3) Τη συμπαράσταση των συγγενών και συζύγων.

4) Τη δυσλειτουργική αίσθηση της ζωής όλων των παραπάνω, μέχρι να τιμωρηθούν οι ένοχοι.

Τελικώς, αποδεικνύεται πως η αλληλεγγύη φέρνει πιο γρήγορα τη λύτρωση!

Οι αληθινοί κατηγορούμενοι ιερέας Bernard Preynat και καρδινάλιος Barbarin, αν και πραγματοποίησαν ασέλγεια σε ανηλίκους και αποσιώπηση αυτής αντίστοιχα, προσπάθησαν να εμποδίσουν την προβολή της ταινίας του Francois Ozon.  Για να μην “επηρεαστεί” η κοινή γνώμη κατά την έκβαση της δίκης.

Το αίτημα δεν έγινε δεκτό. Περισσότεροι από 700.000 Γάλλοι πολίτες έχουν παρακολουθήσει έως σήμερα την ταινία.

Μια διανομή της Filmtrade

Ο Eretikos κριτικός Γιάννης Κρουσίνσκυ