~Πεφταστέρια~

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Στο μονοπάτι μου δρόμος κομμένος, εσύ,
Με βράχια και κορμούς ρηγμένους από τους αιώνες
Που θρηνούν το αέναο εγώ
Εκείνη τη μικρή στιγμή
Που εγώ κι εσύ είμαστε το Ένα.
Το μοναδικό, ενωμένο κι αιώνιο,
Μέχρι η πνοή της νύχτας να ξεψυχήσει στα χείλη μας
Και στα δύο, τρία και χίλια
Να κομματιάσει ο κόσμος μας ξανά.
Τότε την αυγή θα κοιτάξω,
Κι εσύ αδιάφορα το ταβάνι.
Ο κόσμος θα αρχίσει να τρίζει τα σκουριασμένα του γρανάζια
Και ο χρόνος θα πάρει μπροστά,
Πίσω και πάλι στην ομίχλη του τώρα.
Τα θαύματα θα προσγειώνονται στη γη
Με τη θνητότητα να καταβροχθίζει τη λάμψη τους.
Τα μάτια μου όμως ακόμη θα βλέπουν την αυγή
Κι εκείνο που εμείς ήμασταν και θα είμαστε στο Πάντα.
Ακόμη και αν είναι για εκείνες τις στιγμές
Που τα άστρα αποκτούν ζωή εφήμερη.

Μήλιου Κυριακή
Επιμέλεια Ενότητας:Αυγουστάτου Σόφη