Επιλογές

~Το Σπιράλ του Χρόνου~

NEWSROOM 30.06.2019 | 23:35

Ακούστε το άρθρο

‘Δεν ξέρω αν έχει ο καθένας ένα πεπρωμένο στη ζωή, όπως έλεγε η μάνα μου, ή αν αιωρούμαστε τυχαία στον άνεμο σα το φτερό. Μπορεί να ισχύουν και τα δύο’
Νιώθει να γοητεύεται απ’τη φράση αυτή, παίρνει το χοντρό σπιράλ τετράδιο που έχει πάντα δίπλα της και σημειώνει
‘δεν ξέρω τι είναι πεπρωμένο. Νομίζω ότι είναι μια παρηγορητική κατασκευή αυτοσπουδαιότητας. Το τυχαίο πάλι δεν ξέρω πόσο τυχαίο είναι. Αν το κοιτάξεις από πάνω δείχνει όλα να είναι με κάποιο τρόπο κομμάτια ενός παζλ που κάποια στιγμή έρχονται και κουμπώνουν. Μέσα από ένα στροβίλισμα του αέρα, έρχονται. Για να στριφογυρίσουν και μαζί σου. Και να φύγουν. Και μετά ξανά. Ελα να χορέψουμε αυτό το χορό μαζί αγαπημένη. Στη σκόνη του δρόμου. Στη σκόνη του χρόνου’
Φυλλομετράει το χοντρό τετράδιο. Αγγίζει με τα δάχτυλα το λεπτό μεταλλικό σπιράλ. Είναι όλα εδώ. Κι αυτά που γράψαμε, κι αυτά που γελάσαμε, κάποια χριστούγεννα στη σχοινούσα, το ραντεβού στη δονούσα, ένα δειλινό στη σαρωνίδα και το σπίτι απέναντι απ’το Θησείο, Δεκέμβρη μήνα, στις 8 και τέταρτο. Μια στιγμή που είσαι στο πλατύσκαλο και μια που δεν είσαι. Και μετά τρυπώνω κρυφά στο τσαντάκι που κουβαλάς και μπαίνω μαζί σου στο αεροπλάνο, στα αεροδρόμια του κόσμου, στις φωτισμένες λεωφόρους των μητροπόλεων τη νύχτα, μ΄ένα τζιπ στην αφρικανική σαβάνα να φτάσουμε τα μπαομπάμπ του μικρού πρίγκηπα. Ενα λεπτό μεταλλικό σπιράλ που δε φαίνεται με γυμνό οφθαλμό κι η τεράστια δίψα μας να το σπάσουμε το γαμημένο, γιατί δεν αγαπάμε φυλακές ανάμεσά μας, πάνω απ’όλα αγαπάμε την επιθυμία του έρωτά μας παρά τον ίδιο τον έρωτα. Ελα, ξεφεύγεις. Κανένας δεν θα καταλάβει ποιός γράφει. Ο αφηγητής ή ο ήρωας. Συγκεντρώσου. Ποιός που πότε. Γιατί δεν γράφουμε.
Σημειώνει ξανά. ‘πάντως για μένα προσωπικά ο χρόνος δουλεύει κυκλικά. Πολλές φορές, μα πολλές όμως, έχω συναντήσει τα ίδια συναισθήματα, την ίδια ώρα, κάτω απ’την ίδια βροχή, κάτω απ΄τον ίδιο ήλιο, ή όταν βγαίνω στο αιγαίο.’ Σημειώνει στο περιθώριο.Για τα μάτια της μόνο ‘είναι κι οι φορές αλήθεια που ήρθε το πλήρωμα σβούρα εξοργισμένη πάνω μου. Γιατί όλο αναβάλλεις μαντάμ. Και με σφήνωσε με το κεφάλι στην άμμο. Κι άλλες φορές που με πετούσε στ’αστέρια. Σε μιαν ένωση μ΄ένα σώμα αγαπημένο’
200 εκατομμύρια έτη φωτός μακρυά από δω, δυό γαλαξίες αυτοδιαλύθηκαν και ενώθηκαν σε έναν, αναφέρει η νασα. Η φωτογραφία δείχνει ένα μαγευτικό σπιράλ σε μαύρο φόντο μέσα σ’ένα κουρνιαχτό αστρικής σκόνης και περιφερόμενων αστεριών. Ένα σφιχταγκάλιασμα στροβιλιζόμενο σε ρυθμό αργεντίνικου τάγκο. Por una cabeza.
Μωρό μου, έλα να χορέψουμε αυτόν τον χορό μαζί. Στην σκόνη του δρόμου. Στην σκόνη του χρόνου.
Γιατί σκόνη είμαστε. Η σκόνη στο σπιράλ του χρόνου. Αλλά μια σκόνη γοητευτική θα έλεγα.
Σημειώνει.
Στο περιθώριο.