Eretiki κριτική για την ταινία ” Αναχώρηση για Παρίσι 15:17 “

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Αναχώρηση για Παρίσι 15:17. ΣΕΝΑΡΙΟ: Η ιστορία είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα. Στις 21 Αυγούστου του 2015 οι Spencer Stone, Alek Sκarlatos και Anthony Sadler, πραγματοποιώντας διακοπές στην Ευρώπη, στο Άμστερνταμ τη συγκεκριμένη ημερομηνία, κατευθύνονταν από εκεί με προορισμό το Παρίσι, μέσω της αμαξοστοιχίας Thalys 9364. Στο τρένο είχε επιβιβαστεί ο Αλγερομαροκινός Ayoub El-Khazzani, έχοντας στην κατοχή του ένα μαχαίρι, μια καραμπίνα, ένα περίστροφο και 300 σφαίρες τις οποίες σκόπευε να εξαντλήσει στους επιβαίνοντες. Ένας Γάλλος (Damien A. διατηρεί την ανωνυμία του) τον εντόπισε και ο Αμερικανός με γαλλική καταγωγή Mark Moogalian του πήρε το τουφέκι και προσπάθησε να φύγει μακρυά, μα ο El-Khazzani τον πυροβόλησε με το περίστροφο ξαναπαίρνοντας το αρχικό όπλο του. Οι τρεις Αμερικανοί απέτρεψαν τον επερχόμενο όλεθρο, μα κράτησαν επίσης στη ζωή τον Mark, που είχε τραυματιστεί σοβαρά στο λαιμό από σφαίρα του τρομοκράτη. Τιμήθηκαν από το Γάλλο πρόεδρο με το μετάλλιο Λεγεώνα της τιμής όπως και οι υπόλοιποι (Mark, Damien, Γάλλος οδηγός τρένου και o Βρετανός Chris Norman, απλώς όχι όλοι την ίδια ημερομηνία ) για τη γενναιότητά τους και αναγνωρίστηκε η προσφορά τους και στις Η.Π.Α.

Η κυρία Eskel μητέρα του Spencer γράφει τον γιο της σε χριστιανικό σχολείο, προσπαθώντας να του μάθει ειρηνικά, πως οι κανόνες και η πειθαρχία ωφελούν τον άνθρωπο. Ο μικρός μετά από μια προσπάθεια ένταξης (έβαλε υποψηφιότητα για προεδρία και δεν εκλέχτηκε) αλλάζει συμπεριφορά. Φορά χακί μπλούζες, όπως και ο μοναδικός του φίλος Alek και μαζί αντιστέκονται στους αυστηρούς δίχως νόημα κανόνες του σχολείου, αυθαδιάζοντας στην πρώτη ευκαιρία, με συνέπειες συστάσεων και αποβολών. Έτσι, θα γνωρίσουν τον επίσης ατίθασο αντιρρησία του σχολείου Anthony. Οι τρεις συζητώντας, θα αισθανθούν εκτίμηση και γοητεία για τη ζωή των στρατιωτών και την αληθινή αδελφικότητα, που αναπτύσσεται μεταξύ τους, αντιμετωπίζοντας τη φρίκη του πολέμου. Ο Spenser ονειρεύεται πιο πολύ από όλους να γίνει στρατιώτης μεγαλώνοντας, μα με τη μορφή ενός οπλίτη που αποφέρει ειρήνη στους ανθρώπους.

Η ιερή παιδική συμμαχία θα σπάσει, καθώς Anthony και έπειτα Alek θα αλλάξουν σχολείο. Όμως δεν θα χαθούν. Μετά από χρόνια ο Alek θα καταταγεί στο στρατό, πηγαίνοντας στο Αφγανιστάν και ο Spencer θα αφήσει τη δουλειά του (υπάλληλος σε κατάστημα smoothie’s) καθώς θα ακούσει τη συμβουλή ενός πεζοναύτη πελάτη που του αναφέρει, το κατάλληλο για εκείνον σώμα: Διάσωση Μάχης. Αφού χάσει 14 κιλά και περάσει τις εξετάσεις θα επιδιώξει γενικά να καταταχθεί σε κάποιο σώμα στρατού (καταλήγοντας σε βάση στην Πορτογαλία) . Προσκαλώντας τον Anthony (φοιτητής που δούλευε σε τράπεζα στις Η.Π.Α.) στην Ευρώπη θα βρουν τον Alek για να κάνουν διακοπές μαζί, όπου θα επιλέξουν τελικά τη μοιραία για εκατοντάδες ανθρώπους αμαξοστοιχία.

 

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Κατ’ αρχάς η ταινία περιλαμβάνει ένα πρωτότυπο σκηνοθετικό εγχείρημα. Επελέγησαν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές των γεγονότων για τους κύριους ρόλους και όχι αληθινοί ηθοποιοί. Στην αναπαράσταση τόσο σημαντικών γεγονότων, είναι ιδιαίτερη η αξία και έπειτα το ρίσκο τέτοιων αποφάσεων. Σε δεύτερους ρόλους χρησιμοποιήθηκαν επαγγελματίες. Η ταινία ακολουθεί τα παιδικά χρόνια των τριών αντρών όπου αισθάνθηκαν ταύτιση, έγιναν φίλοι και αν και χώρισαν οι δρόμοι τους, δεν ξέχασαν ο ένας τον άλλο. Η οπτική γωνία του Spenser είναι αυτή που μας συντροφεύει κατά κύριο λόγο στο έργο, ξεκινώντας από την προσευχή του ως παιδί. Ακολουθούν οι στιγμές: Της απόφασής του να καταταγεί στο στρατό αντιμετωπίζοντας τη δυσπιστία των φίλων του. Της έμμεσης παρότρυνσης του πεζοναύτη να επιλέξει το Σώμα Διάσωσης μάχης. Της εξαιρετικής προσήλωσης στην προσπάθειά του να αποκτήσει φυσική κατάσταση υποψηφίου οπλίτη (η κάμερα θα ασχοληθεί τμηματικά και συνοπτικά με διατροφή, τρέξιμο, βάρη κ.τ.λ.) περνώντας τελικά τις εξετάσεις.

Στο έργο θα υπάρξει χρονική μεταφορά και από  την παιδική αθωότητα των τριών φίλων, θα οδηγηθούμε στο τρένο το έτος 2015, λίγα δευτερόλεπτα πριν από την κρίσιμη στιγμή. Επίσης ο θεατής θα παρατηρήσει μέσα από τα μάτια του επιβάτη Mark, την ανησυχία του ίδιου και τελικά τον εντοπισμό μαζί με τον Damien, μιας ύποπτης συμπεριφοράς αγνώστου επιβάτη. Αργότερα, τρεις άντρες από άλλη οπτική γωνία, θα διακρίνουν πως οφείλουν να βοηθήσουν. Οι χρονικές μεταφορές είναι μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού και δεν κουράζουν. Το έργο δείχνει τη ρεαλιστική απεικόνιση των πραγμάτων, εκθέτοντας την ειρηνική ζωή στο μεγαλύτερο μέρος (διακοπές με φωτογραφίες αξιοθέατων από κινητό τηλέφωνο) του, εστιάζοντας στην ηρωική πράξη και την τρομακτική δυσκολία που απαιτούσε η διεκπεραίωσή της, στο τέλος. Όπως ότι βοήθησε και ο παράγοντας τύχη μαζί με την εκπαίδευση που είχαν δεχθεί οι δύο από τους τρεις φίλους. Θα υπάρξουν πλάνα που δείχνουν τη διαδρομή της αμαξοστοιχίας. Η ίδια προσευχή του Spenser θα ενώσει τις καθοριστικές στιγμές, του σχηματισμένου πλέον χαρακτήρα του.

 

ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ: SPENCER STONE, ALEK SKARLATOS, ANTHONY SADLER: Υποδύθηκαν τους εαυτούς τους. Φυσικά οι συγκεκριμένοι κύριοι δεν είναι επαγγελματίες του χώρου, ούτε καν ηθοποιοί. Όμως ο θεατής που έχει νοημοσύνη μέσου όρου αντιλαμβάνεται εύκολα, πως όταν υποδύεσαι τον εαυτό σου στο έπακρο, δεν χρειάζονται γνώσεις υποκριτικής. Απλά σωστή κατεύθυνση από τον σκηνοθέτη, προκειμένου να αναβιώσεις τις στιγμές, εφόσον η ιστορία ήταν αληθινή και τα συναισθήματα, όντως τα είχαν βιώσει. Πόσω μάλλον όταν αυτά τα βιώματα αφορούν την πάταξη της τρομοκρατίας, από τρεις άοπλους επιβάτες. Οι οδηγίες του σκηνοθέτη ήταν σωστές και η παρουσία των πραγματικών προσώπων αξιοπρεπής. Όσοι ισχυρίζονται πως ήταν ερασιτέχνες, είναι σίγουρο πως αν δεν τους πληροφορούσε κάποιος, δεν θα το καταλάβαιναν.

JUDY GREER: Σωστή στο ρόλο της (Mrs Eskel, μητέρας του Spencer), ως διαζευγμένη μητέρα που αρχικά μεγαλώνει ένα παιδί όπου του δηλώνει πως την απογοητεύει με τις αποβολές στο σχολείο και έπειτα καθοδηγεί έναν εικοσάχρονο που απογοητεύτηκε,  στηρίζοντας τον. Υπήρξε εκφραστική.

JENNA FISCHER: Τη στιγμή που διαμαρτυρήθηκε στον διευθυντή, για την απόφαση που πήρε το σχολείο για το γιο της ( Mrs Skarlatos μητέρα του Alek), ενώ εκείνη στήριζε το συγκρότημα με οργάνωση ατόμων εθελοντικής εργασίας και άλλες διαδικασίες, ήταν πολύ καλή. Έδειξε όντως αγανάκτηση και θυμό.

RAY CORASANI: Ερμήνευσε πειστικά ένα φανατισμένο και επικίνδυνο άνθρωπο.

 

ΕΠΙΤΥΧΗΣ Ή ΑΝΕΠΙΤΥΧΗΣ ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΩΝ 3 ΠΑΡΑΠΑΝΩ: Εφόσον το σενάριο αφορά την μεταφορά πραγματικών γεγονότων, δεν μπορούμε να το κρίνουμε ως κείμενο ταινίας. Σίγουρα όμως επειδή βασίστηκε στο βιβλίο του Jefrey E. Stern ”The 15:17 to Paris: The True story of a Terrorist, a Train and Three American soldiers ” (O A. Sadler καταγράφεται ως στρατιώτης λόγω του μεταλλίου τιμής) μπορούμε να πούμε πως η Dorothy Blyskal μετέφερε σωστά τα κύρια κομμάτια της ιστορίας, ώστε να έχουν συνοχή και δομή, που μοιάζει με σενάριο ταινίας.

Ο κύριος Clint Eastwood είναι βέβαιο πως όταν αναλαμβάνει να σκηνοθετήσει μια ταινία έχει στο μυαλό του ένα πλάνο, που οι θεατές θα το καταλάβουν πολύ αργότερα. Εδώ λοιπόν ξεκίνησε με ένα σκηνοθετικό πείραμα, το οποίο κατάφερε να μετατρέψει σε κινηματογραφικό εγχείρημα. Παρουσιάζει ενδιαφέρον η συμπλήρωση του χρονικού παζλ, που αφορά τις τρεις εκπαιδευτικές τακτικές (γνώση Ζίου-Ζίτσου, αποκατάσταση τραυμάτων οπλιτών και αντίδραση σε πιθανή απειλή από ελεύθερο σκοπευτή) οι οποίες έγιναν γνωστές από την κάμερα, στην πολύμηνη ενασχόληση του στρατιώτη Spencer Stone με το στρατό. Αποδεικνύεται αργότερα πως με αυτές, τη βοήθεια άλλων δυο ατόμων και την τύχη, αυτό που κατόρθωσαν όλοι μαζί απαιτούσε υπεράνθρωπη προσπάθεια και δεν είναι όσο απλό όσο περιγράφεται σε ψεύτικες ταινίες δράσης. Όπως επίσης και η επισήμανση συγκυριών, διότι δεν σκέφτονταν αρχικά να επισκεφτούν το Παρίσι (γνωριμία με Lisa στην Ιταλία) ούτε να διαμείνουν λίγες μέρες στο Άμστερνταμ (γνωριμία με ηλικιωμένο κύριο σε μπαρ της Γερμανίας), ούτε να μεταφερθούν στην Α’ θέση ( O Stone ήθελε WiFi). Έξυπνος ο τρόπος παρουσίασης του τρομοκράτη, όπου δεν εκφράζει λόγια, παρά μόνο τον τυφλό φανατισμό του.  Δεν γίνεται μια ταινία να αφορά εθνικισμό, ενώ ακούγεται η διαφορετική άποψη των Γερμανών για το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου (ξεναγός) στο Βερολίνο. Ούτε όταν έχει θέμα τρεις ανθρώπους που πήγαν στην άλλη άκρη της γης και απέτρεψαν το θάνατο εκατοντάδων αθώων. Αξίζει στους τίτλους τέλους οι θεατές να καθίσουν για να δουν να ξεπροβάλλει μια επιπλέον σκηνή, αλλά όχι σαν αυτές  των ηρώων comics που υποτίθεται πως συμβολίζουν αρετές. Απλά, κάποιων ανθρώπων που έχουν σάρκα, οστά και ενώ έκαναν διακοπές, έσωσαν ανθρώπινες ζωές.

Οι ερμηνείες ήταν αξιοπρεπείς και έβγαλαν ένα καλό αποτέλεσμα υπό τις οδηγίες του σκηνοθέτη. Κατ’ αρχάς είναι σημαντικό να λάβουμε υπόψιν μας, πως δεν είναι εύκολο, αρχικά να φέρνει ανώδυνα στη μνήμη του τέτοια περιστατικά κάποιος. Δεύτερον να τολμά να τα αποδώσει σε μια ταινία και τρίτον να βγάλει αποτέλεσμα. Μαζί με τους επαγγελματίες υπήρξε ισορροπία. Επιτυχής η απόδοση.

 

ΕΠΙΛΟΓΗ CASTING: Επειδή ο Clint Eastwood είχε στο μυαλό του την υλοποίηση μιας συγκεκριμένης ιδέας, για μια ταινία που αφορά την πραγματική ζωή (που περιλαμβάνει στο μεγαλύτερο μέρος της μη κινηματογραφικές σκηνές και απλές, ευχάριστες, ειρηνικές ημέρες) έκανε σίγουρα σωστές επιλογές. Και πέτυχε το στόχο του. Έδειξε ότι ο ηρωισμός δεν είναι κάτι καθημερινό και μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς να αφορά την πατρίδα κάποιου. Σίγουρα πάντως, αυτό το κινηματογραφικό εγχείρημα παρουσιάζει περισσότερο ενδιαφέρον, από ταινίες όπως το Air Force One όπου ο επαγγελματίας και καλός ηθοποιός Harrison Ford ατυχώς δέχτηκε να παίξει, σε μια ταινία όπου ως πρόεδρος των Η.Π.Α. σκοτώνει τρομοκράτες, σώζει την οικογένειά του, την υπόληψη της χώρας, του κόσμου και πιλοτάρει με χαρακτηριστική άνεση ένα τεράστιο αεροπλάνο, που και χωρίς καύσιμα στα μαγικά του χέρια δεν θα συντριβεί, παρά μόνο όταν αποφασίσει ο ίδιος να το εγκαταλείψει. Ίσως κάποιοι να προτιμούν τέτοιες ταινίες.

 

ΜΟΥΣΙΚΗ/ΗΧΗΤΙΚΗ ΥΠΟΚΡΟΥΣΗ: Δεν μπορούμε να πούμε πως ο ήχος σε κάθε σκηνή θα μας συνταράξει (εξάλλου δεν είναι τέτοια η φύση του έργου) ,όμως σε μία κύρια χρονική μεταφορά από το παρελθόν στο έτος 2015, λίγο πριν ορμήσει ο Spencer στον τρομοκράτη θα αντιληφθούμε τη διατάραξη της ειρήνης. Τα λόγια του Spencer στον Anthony για επιθυμία (στην πραγματικότητα) αποστολής ηθικού χρέους, θα ξεχωρίσουν στα αυτιά του δεύτερου.  Θα ακουστεί δικαίως πιο δυνατά ο ήχος των ενωμένων χεριών στην απονομή μεταλλίου τιμής. Το πιάνο με την κιθάρα θα συνοδεύσουν τον αποχωρισμό των τριών παιδιών όταν μετά τον Anthony φύγει και ο Alek. Τα ίδια μουσικά όργανα θα ακούσουμε αργότερα όταν οι τρεις ενωμένοι όσο ποτέ άλλοτε φίλοι, καταλάβουν τί πέτυχαν. Επίσης, ευχάριστη η παρουσία ακορντεόν κατά τις διακοπές των πρωταγωνιστών στην Ιταλία.

 

ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΤΕ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ. Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΗ ΣΑΣ.

 

Ο ERETIKOS κριτικός Γ.Κ.