Οι 12 πίθηκοι. Η προφητική ταινία με τον Μπραντ Πιτ και τον Μπρους Γουίλις για τον Κορωνοϊο.

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

 

”Το μέλλον είναι ιστορία.” Το 1997, 5 δισεκατομμύρια από τον ανθρώπινο πληθυσμό πεθαίνουν εξαιτίας ενός θανατηφόρου ιού.

Το 2035, μια ελίτ επιστημόνων οι οποίοι διοικούν μια υπόγεια κοινωνία επιζησάντων, υπόσχονται σε ένα κατάδικο την αποφυλάκιση του.

Τον στέλνουν στο παρελθόν με την αποστολή να βρει μια εκδοχή του καταστροφικού ιού που θα τους βοηθήσει στην κατασκευή αντιδότου.

Αυτή είναι, φαινομενικά, η υπόθεση ίσως της μεγαλύτερης sci fi ταινίας που γυρίστηκε μέσα στην δεκαετία του 90′.

Τι συμβαίνει όταν ένας αντικομφορμιστής τρελός σκηνοθέτης, πρώην μέλος των Monty Python, διασκευάσει μια φουτουριστική ασπρόμαυρη γαλλική ταινία του 60;

Το πειραματικό, λοιπόν, μικρού μήκους φίλμ La Jette (H Προβλήτα) του Chris Marker, έγινε η αφορμή πίσω στο 1995.

Μια αρκετά ιδιόρρυθμη ιστορία γραμμένη από τον σεναριογράφο του Blade Runner, David Peoples.

Και σκηνοθετημένη από τον Τerry Gilliam, σκηνοθέτη του επίσης φουτουριστικού και φιλοσοφικού Brazil.

Αποτέλεσμα ήταν το 12 Μonkeys, ένα μεγάλο πείραμα εγκεφαλικού παροξυσμού με κινηματογραφικούς αστέρες και με τις ευλογίες  της χολιγουντιανής βιομηχανίας.

Κουβαλώντας κάθε παραδοξότητα και σουρεαλιστική ματιά που καλλιέργησε μαζί με τους Pythons, ο Gilliam καταφέρνει να φτιάξει μια ταινία επιστημονικής φαντασίας.

Που όμως στην ουσία μιλάει για την απέραντη ανθρώπινη μοναξιά, τον χρόνο και το πως αυτός μπορεί συχνά να φανεί σαν ένα παρανοϊκό όνειρο.

Προσεγμένο φιλμ γεμάτο από την προσωπική ματιά του σκηνοθέτη,γοτθική αισθητική, το κατάλληλο ζοφερό κλίμα στα όρια του καφκικού τρόμου.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι πολύ καλές.

Ο Bruce Willis καταφέρνει να μας παρουσιάσει την πρώτη ώριμη ερμηνεία του – μέχρι να το ξανακάνει στο Sixth Sense- αφήνοντας για λίγο στην άκρη τις Die Hard εκδοχές του.

Ο Brad Pitt με την σχιζοφρενική περσόνα του είναι απλά εκπληκτικός.

Οι Δώδεκα Πίθηκοι, των 30.000.000 δολλαρίων, προδιαθέτει τον θεατή για μια εμπορική ταινία επιστημονικής φαντασίας.

Όμως είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.Είναι μια βαθιά προσωπική ταινία.

Φυσικά και υπάρχουν τα απαραίτητα συστατικά μιας εμπορικής ταινίας, η ρυθμική δράση, η ίντριγκα, το ρομάντζο, οι ανατροπές.

Σαν μέρος όμως της φιλμογραφίας του Gilliam, υπάρχουν και οι φαντασιώσεις, τα όνειρα.

Και αυτή η τεράστια σπαζοκεφαλιά για το τι είναι αληθινό και τι όχι.

Μια ταινία δύσκολη, που απαιτεί ξεκάθαρα την προσοχή του θεατή, που όμως τον ανταμείβει με ένα ανεπανάληπτο κινηματογραφικό ταξίδι.