Γιώργος Κωνσταντίνου: Δεν είπα ποτέ, εγώ είμαι πάνω απ’ όλους

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Όταν ο Γιώργος Κωνσταντίνου άκουσε: «Σας ευχαριστούμε γι’ αυτή τη συνέντευξη», έσκυψε το κεφάλι. Ήταν λες και ήθελε ν’ αποφύγει τις ευχαριστίες, ήταν λες και θα προτιμούσε να μην είχαν ακουστεί. «Νιώθω μια συστολή στις εκφράσεις θαυμασμού», θα μας πει λίγο αργότερα.

Φωτογραφίες Γιώργου Κωνσταντίνου – Ιπποκράτης «Ippo» Ναυρίδης

Ο ηθοποιός με τη βαριά καριέρα, ο άνθρωπος με τα 64 χρόνια παρουσίας στο θέατρο κοιτά ακόμα με λαχτάρα το παρόν αναμένοντας το νέο, το προκλητικά ρηξικέλευθο που μπορεί να έρθει.

Η συνέντευξη μαζί του έγινε στη σκηνή του Θεάτρου Αργώ, εκεί που ο ηθοποιός ερμηνεύει τον Κύριο Γκρην -έναν σκληρό, ταγμένο στις παραδόσεις, Εβραίο που απαρνήθηκε  για χάρη τους , ακόμα και την κόρη του –  στην παράσταση «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην».

Έχει ηλικία η ελπίδα; 

Η ελπίδα δεν έχει ηλικία. Είμαι 89 ετών. Υπηρετώ το θέατρο 64 χρόνια. Ακόμα περιμένω το καλύτερο που θα έρθει.

Σε όλους έχω να πω αυτό: Το όνειρό μου πραγματοποιήθηκε. Το έργο «Κάθε Πέμπτη Κύριε Γκρην»  του Τζεφ Μπάρον το αγαπούσα πάντα.

Το έφερε η συγκυρία της τύχης και βρέθηκα να το παίξω πρώτη φορά.

Είμαι ένα παράδειγμα για τους ηθοποιούς που λένε: Μεγάλωσα, άραγε τι μπορώ να περιμένω από τη ζωή; Είμαι ένα παράδειγμα και για τους νέους όταν αναρωτιούνται: θα φτάσει ποτέ η στιγμή που θα παίξω τον ρόλο που επιθυμώ; Σε όλους αυτούς μπορώ να πω: «τα κατάφερα», γιατί όχι και εσείς;

Το παρόν

Ξέρετε πώς νιώθω αυτό το διάστημα; Σαν να μίλησε το σύμπαν στον σκηνοθέτη Κώστα Γάκη, ένα νεότατο παιδί, και να του είπε βάλε τον Κωνσταντίνου να παίξει τον Κύριο Γκρην. Στο έργο παρτενέρ μου είναι ο Αποστολής Τότσικας.

Ένας ταλαντούχος νέος ηθοποιός που θα έχει μεγάλο μέλλον. Κάναμε πρεμιέρα πριν τρεις Τετάρτες. Απίστευτο. Τελειώνουμε την παράσταση και το χειροκρότημα του κοινού γίνεται ολοένα και πιο έντονο. Θα βγούμε για να το τιμήσουμε και δύο, τρεις και τέσσερις φορές.

Το έργο μας δεν είχε διαφημιστεί, όμως το θέατρο όταν παίζουμε είναι ασφυκτικά γεμάτο. Η «βρώμα», αυτό που λέμε εμείς οι ηθοποιοί δηλαδή όταν η  είδηση, η φήμη για μια παράσταση διακινείται από στόμα σε στόμα, δουλεύει.

Κανονικά τη σκηνή έπρεπε να την είχα εγκαταλείψει εδώ και είκοσι χρόνια.

Λογικά τότε θα έπρεπε να είχα πει: “Είμαι κουρασμένος, φεύγω”. Συνέβη το αντίθετο. Το θέατρο είναι ό,τι καλύτερο έχω στη ζωή μου.

Όλα αυτά τα χρόνια της ενεργούς παρουσίας μου πέρασα μέσα από  επιθεωρήσεις, φάρσες, κωμωδίες, δράματα, τραγωδίες. Τα έργα που στηρίχτηκαν πάνω μου ήταν και εκείνα που αγάπησα περισσότερο. Αγάπησα πολύ τον «Αμπιγέρ», το «Art», τον Γιάννη Αγιάννη  που έπαιξα στους «Άθλιους» και τώρα υπάρχω σε ένα έργο που το θεωρώ θαυμάσιο.

Οι παραγωγοί και το κέρδος – η τηλεόραση και οι «followers»

Ορισμένες φορές έκανα αποτυχίες και πάντα υπήρχε λόγος που κάτι δεν πήγαινε καλά.

Αυτό όμως που με πληγώνει είναι οι παραγωγοί των θεάτρων και η απόσταση που κρατούν από τον υπόλοιπο κόσμο. Γνώμονάς τους είναι το κέρδος. Για εκείνο πολλές φορές μπορούν να σε απορρίψουν ανεξαρτήτως το βάθος του ταλέντου σου.

Λένε πως αν είσαι αναγνωρίσιμος στην τηλεόραση ο κόσμος θα έρθει να σε δει και στο θέατρο. Αυτό είναι λάθος. Όσο αναγνωρίσιμος και αν είσαι, αν δεν μπορείς  να αποδώσεις αυτό που πρέπει και εφ’ όσον το έργο δεν είναι καλό, η παράσταση θ’ αποτύχει. Επίσης η τηλεόραση είναι ένα εφήμερο πράγμα. Η φήμη κάποιου έρχεται και φεύγει μόλις τελειώσει το σίριαλ που έπαιξε.

Τελευταία οι παραγωγοί πιστεύουν και κάτι πολύ χειρότερο. Στέκονται στους φόλοουερς που έχει ένας ηθοποιός. Τι σημασία έχουν όλα αυτά; Το θέμα ήταν και είναι να κάνεις τον κόσμο να σηκώνεται χειροκροτώντας την ερμηνεία σου. Αυτό είναι το θέμα….

διαβάστε τη συνέχεια της συνέντευξης στο: fragilemag.gr