Όσα θα έκανα αν ήμουν τώρα στη Φολέγανδρο (updated)

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Γιάννης Παναγόπουλος

Ας πούμε πως πας εκεί πρώτη φορά. Πως, τώρα, το καράβι κάνει την τελική στροφή πριν δέσει στο λιμάνι, τον Καραβοστάση. Λίγο πριν ίσως ήσουν στο κατάστρωμα. Σου είπαν πως η Φολέγανδρος είναι όμορφη αλλά εκείνο που τα μάτια σου είδαν ήταν μεγαλύτερο από εκείνο που φανταζόσουν. Ξέρεις, δεν είσαι ο μόνος που του συνέβη αυτό. Έτσι ακριβώς έγινε σε άλλους πριν από εσένα. Έτσι θα γίνει σε άλλους μετά. Εννοείται, δεν ήμουν η εξαίρεση του κανόνα.

Το νησί έχει μία από τις ομορφότερες χώρες των Κυκλάδων. Από εκείνες που δεν χορταίνεις να βλέπεις, να κυκλοφορείς μέσα τους. Επισκέφτηκα τη Φολέγανδρο πρώτη φορά το 2004. Την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων δεν την είδα. Να σταθώ με τις ώρες μπροστά σε τηλεοπτικό δέκτη την ίδια στιγμή που μπορούσα να περπατήσω στα στενά δρομάκια του νησιού;

Έκανα το δεύτερο, χάθηκα μέσα τους και μου άρεσε. Από το τότε στο σήμερα επισκέφτηκα το νησί αρκετές φορές. Και σήμερα, τώρα, περιμένω να έρθει η μέρα που θα το επισκεφτώ ξανά. Σκέφτομαι πως αν είσαι ήδη εκεί ή αν πας εκεί τις επόμενες μέρες, μπορείς να κάνεις τα παρακάτω ή έστω κάποια απ’ αυτά που θα έκανα και εγώ.

Που θα δεις το καλύτερο ηλιοβασίλεμα στο νησί;

-Ο Πέτρος μόλις έφτιαξε ένα ακόμα mojito. Το μαγαζί του το προτιμώ τα απογεύματα. Δεν πάω μόνο γιατί, απλά, φτιάχνει καλά κοκτέιλ. Τα «Ρακεντιά» είναι λίγο πιο έξω από τη χώρα του νησιού, έχουν μια από τις καλύτερες βεράντες που βλέπουν στο Αιγαίο. Από εδώ, κοιτώντας αριστερά, βλέπω καθαρά κάθε απόχρωση που μπορεί να πάρει ο ήλιος πριν τον καταπιεί η θάλασσα. Κοιτώντας ευθεία βλέπω αχνά τη Σίφνο και στα δεξιά το μοναστήρι του νησιού. Όταν νυχτώνει, το υπέροχο κτήριο φωτίζεται. Το ψηλός βράχος που έχει χτιστεί πάνω του δεν φαίνεται και η «Παναγία» (το μοναστήρι) είναι σαν να στέκεται στον ουρανό.

Η “Αστάρτη” της Φολεγάνδρου

-Είναι νύχτα. Είμαι στο κέντρο της πλατείας του νησιού. Κάθομαι στο πεζούλι της γειτονικής εκκλησίας. Βλέπω τουρίστες να πηγαινοέρχονται. Γκαρσόνια να τρέχουν δεξιά-αριστερά να πάρουν και να παραδώσουν παραγγελίες. Σηκώνομαι. Πάω δεξιά. Τα πάντα στη χώρα της Φολεγάνδρου είναι κοντά. Πάω στο μπαρ του Λευτέρη. Η «Αστάρτη» είναι θεσμός για τη νύχτα του νησιού. Ο Λευτέρης παίζει ελληνική μουσική, έντεχνη. Δεν μου αρέσει το είδος ρε παιδί μου αλλά, αν καθίσεις μαζί του, μετά από ένα-δύο ρακόμελα, καταλαβαίνεις πως η μουσική δεν έχει σύνορα. Κάθομαι στο τραπέζι που βρίσκεται στα δεξιά της εισόδου του μαγαζιού. Πιάνω κουβέντα με αγνώστους. Όλα εδώ είναι εύκολα. Οι άγνωστοι γίνονται γνωστοί στο τσακ-μπαμ. Πόσο χρόνο χρειάζεσαι για να πιεις ένα σφηνάκι ρακόμελο; Ε, τόσος θα χρειαστεί για να πιάσεις κουβέντα με τους διπλανούς.

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr