Συνέντευξη | Παύλος Κάγιος – Ζήτω οι ουτοπίες

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Γιάννης Παναγόπουλος

«Και θα μου πεις τώρα γιατί γράφω τα εσώψυχά μου;» αναρωτιέται ο συγγραφέας – δημοσιογράφος Παύλος Κάγιος, για να συνεχίσει με περισσότερη αυτοπεποίθηση: «Αυτοί που λένε πως το γράψιμο είναι μορφή ψυχανάλυσης δεν έχουν άδικο».

Είμαστε σπίτι του συγγραφέα. Λίγο πριν βόλεψε το σώμα του σ’ έναν παχύ καναπέ, πήρε και ένα μαξιλάρι αγκαλιά. Ο Παύλος ζει στην καρδιά της Αθήνας, σε μια πολυκατοικία απέναντι από το Εθνικό Θέατρο. Η καθημερινότητά του έχει τη δική της αρμονία. Γράφει, βλέπει θεατρικές παραστάσεις και ταινίες (υπήρξε κινηματογραφικός συντάκτης της εφημερίδας Τα Νέα για χρόνια), συνομιλεί με τους ανθρώπους που αποκαλεί «δικούς» του απολαμβάνοντας την ουσία του απροσχημάτιστου στη σχέση τους.

Το νέο βιβλίο του λέγεται «Απάλλαξέ με», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις 24 γράμματα. Ο άνθρωπος που έχω απέναντί μου θέλει να μιλήσει για το πώς έφτασε στην κυκλοφορία του 7ου μυθιστορήματός του, πώς προέκυψαν οι ήρωες του αλλά και για τον τρόπο που εκείνοι στέκονται μπρος στη διαχρονική βαναυσότητα της εξουσίας.

-Πότε και πώς ανακάλυψες τους ήρωες του βιβλίου σου;

-Οι ήρωές μου ζουν μέσα μου και πολλές φορές δίνουν μάχες με την πραγματικότητα που -συνήθως- τους θέλει στο περιθώριο. Κι αυτό ξεκινάει, κυρίως, από το γεγονός ότι τους φοβάται και θέλει να τους ελέγχει για να μη σπέρνουν καινά δαιμόνια και στους πολλούς, μα και σε μένα τον ίδιο. Να πω εδώ πως όσο έγραφα το τελευταίο βιβλίο μου, ανακάλυπτα και με προκαλούσε αυτή η ανακάλυψη, πως ο Δημοσθένης, ο ήρωας του βιβλίου, είναι όλα αυτά που φοβόμαστε να δοκιμάσουμε στη ζωή μας. Όλα όσα δεν τολμάμε να αγγίξουμε από εγωιστική εσωστρέφεια μη τυχόν και αποτύχουμε σκεπτόμενοι το τι θα πει για μας ο κόσμος. Κι εγώ είχα έναν τέτοιον Παύλο μέσα μου και δεν τόλμησα κάποιες φορές να τον δοκιμάσω στην πράξη. Αν κοιτάξω, όμως, τις πίσω μου σελίδες, το 80% απ’ αυτές είναι το καμάρι μου. Ίσως, απλώς, σε κάποιες φάσεις να έζησα μονόπλευρα ακολουθώντας σκοτεινά μονοπάτια για ανακάλυψη ουτοπιών. Σε αυτά, βέβαια, χρωστάω τη σκέψη μου, το είναι μου, την ίδια την ύπαρξή μου. Γιατί τελικά: Ζήτω οι ουτοπίες. Χωρίς αυτές η ζωή θα ήταν πληκτική, ανιαρή….

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr