Eretiki Παρουσίαση της ταινίας “Λίλιαν” (Lillian)

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Σενάριο: Η ρωσικής εθνικότητας νεαρή Λίλιαν βρίσκεται στη Νέα Υόρκη. Δεν διαθέτει πια χαρτιά παραμονής. Η ζωή της είναι ήδη πολύ μακριά από τον αυτοσεβασμό. Η ίδια επιχειρεί αρχικώς να πείσει έναν συμπατριώτη της να την προσλάβει σε ταινία hardcore πορνό. Η δεσποινίδα έχει καταγεγραμμένες συμμετοχές σε κάποια ανατριχιαστικά, σαδομαζοχιστικά videos. Εκείνος μέσα  στη δική του “επαγγελματική,” διεφθαρμένη ηθική, για λόγους καθαρά συμφεροντολογικούς, δεν θα την προσλάβει. Τη συμβουλεύει να επιστρέψει στη Ρωσία. Η Λίλιαν ξαφνικά αλλάζει άρδην συμπεριφορά. Με μια παράξενη, γεννηθείσα αίσθηση αυτονομίας στηρίζεται πλέον αποκλειστικά στις δυνάμεις της, ακόμη και για να μεταφερθεί σε πιο μεγάλες αποστάσεις. Ξεκινώντας από ένα ξύλινο, απομονωμένο σπίτι στο δάσος σαν βάση της, εξετάζει τους χάρτες της Ρωσίας και των Η.Π.Α.

 

Κάνοντας την τελευταία άνετη, γυναικεία περιποίηση στον εαυτό της, συγκεντρώνει ρούχα, κρατά ένα σάκο, παίρνει μια πλαστική γυάλα με ξηρούς καρπούς και επιχειρεί να διασχίσει τις Η.Π.Α. περπατώντας! Είναι απίστευτο, αλλά επιθυμεί να πάει μέχρι την Αλάσκα, προκειμένου να εξαντλήσει τις πιθανότητες να αλλάξει ήπειρο (μέσα από τους πάγους) και να επιστρέψει στις απόμακρες εκτάσεις της ρωσικής γης. Η νεαρή, αποφασισμένη γυναίκα με άγνοια κινδύνου, θα ακολουθήσει μια παράξενη πορεία κατεύθυνσης, αν και η εποχική περίοδος είναι αυτή της άνοιξης. Προχωρά αρχικώς νότια προς τις εκβολές του Μισσισσιπή. Σταματώντας σε διάφορα μαγαζιά, περνώντας σχεδόν απαρατήρητη, κλέβει εσώρουχα, υποδήματα ή πετσέτες. Η Λίλιαν δεν μιλά σε κανέναν Αμερικανό πολίτη, μολονότι κατανοεί τη γλώσσα. Απλώνει τα εσώρουχά της έξω στο περιβάλλον και επιβιώνει όπως μπορεί, κατοικώντας κάτω από γέφυρες και σε ερειπωμένα σπίτια, τρώγοντας από τα σκουπίδια πίτσα ή καλαμπόκια από τους αγρούς και κάνοντας πρόχειρο μπάνιο σε τουαλέτες παντοπωλείων.

 

Η απτόητη νεαρή θα διασχίσει την αμερικανική γη με καύσωνα, βροχή, χαλάζι, παγετό, αντιμετωπίζοντας στο διάβα της επικίνδυνες, απειλητικές μορφές ή αγνοώντας παντελώς την όποια προσφερόμενη περίθαλψη απόρων, αστέγων μπορούσε να αναζητήσει για βοήθεια. Η Λίλιαν θα αξιοποιήσει ό,τι καρπούς, έχει η γη και θα περιφρονήσει τους ανθρώπους.

 

Στο δικό της μυαλό φαντάζει λογικό να προχωρήσει προς Καναδά, έπειτα Αλάσκα και εν τέλει να προσπεράσει τους πάγους, αλλάζοντας ήπειρο. Κανείς δεν είναι ικανός να τη σταματήσει…

 

Γενικά στο έργο:

 

Θα παρακολουθήσουμε μια εκφραστικότατη ταινία, η οποία φέρει την εξής ιδιαίτερη ταυτότητα: Στο έργο μιλούν μόνο οι αμετάκλητες πράξεις της σταθερά εσωστρεφούς συμπεριφοράς από την πρωταγωνίστρια. Η Ρωσίδα Λίλιαν, εκτός από την ατάκα “Thank you” στην ιδιοκτήτρια μιας καφετέριας, θα επιλέξει να μην μιλήσει ποτέ ξανά σε κανέναν κάτοικο αμερικάνικης γης. Αλλά ούτε και στον ίδιο της τον εαυτό. Χωρίς να απαντά λοιπόν σε πολίτες, Θα διασχίσει με τα πόδια την απόσταση Νέας Υόρκης-Αλάσκας με στόχο να εξαντλήσει τις όποιες πιθανότητες έχει να περάσει μέσα από τους πάγους, στις απομακρυσμένες εκτάσεις τις Ρωσίας, αλλάζοντας ήπειρο…

 

Έχουμε μπροστά μας ένα έγκυρο, καλλιτεχνικό εγχείρημα μιας πρόσμιξης: 

 

1) Στοιχείων αληθινής ιστορίας (με διασκευή).

 

2) Ντοκιμαντερίστικου, κινηματογραφικού μωσαϊκού.

 

3) Fiction χαρακτήρων/επιλεγμένης διαδρομής πεζοπορίας της ηρωίδας.

 

Το μόνο που γνωρίζουμε για το παρελθόν της Λίλιαν, είναι ότι η ίδια μέχρι πρότινος απείχε πολύ μακριά από τον αυτοσεβασμό. Όπως βλέπουμε εν συντομία στην εισαγωγή, η Λίλιαν τα θαλάσσωσε στο ξεκίνημα της πρώτης  νιότης της ζωής της, καθώς εμπλεκόταν σε καταγεγραμμένες, σαδομαζοχιστικές πράξεις και σκόπευε να συμμετάσχει σε ταινίες hardcore πορνό, για λόγους οικονομικής επιβίωσης. Αυτή μόνο η πληροφορία επαρκεί, ώστε να καταλάβουμε ως θεατές αυτήν την ξαφνική μεταστροφή, απότομης σκληραγώγησης της ηρωίδας, δια της πρωτόγνωρα αμείλικτης ανεξαρτησίας, που υιοθέτησε η νεαρή. Πλέον η Λίλιαν δεν εμπιστεύεται κανέναν. Εναποθέτει κάθε ελπίδα αποκλειστικά στις δυνάμεις της. Διασχίζει τις Η.Π.Α. με τα πόδια! Στην πορεία του ταξιδιού αποφεύγει κάποιους ανθρώπους, επικίνδυνους και μη. Ανέχεται ωστόσο μερικούς άλλους (αστυνόμο/ ιδιοκτήτρια καφετέριας “με παγάκια”/ Ινδιάνους σε καταυλισμό).

 

Η σκηνοθεσία θα αναλάβει να καλύψει αυτή την απουσία γνωστοποίησης ιδιωτικών ονείρων, επιθυμιών και γενικότερα σκέψεων της νεαρής, ταξιδεύτριας του ακραίου κινδύνου. Το μέσο (κάμερα) θα εκμαιεύσει κάτι από αυτή την συγκινητική, ριψοκίνδυνη, απερίσκεπτη δυναμικότητα δίχως σταματημό. Πανοραμικά, μακρινά, μεσαία και κοντινά πλάνα της πρωταγωνίστριας διηγούνται την ιστορία του ταξιδιού με τον καλύτερο, επικοινωνιακό τρόπο. 

 

-Εκεί ακριβώς, το μοντάζ παίζει κομβικό ρόλο κατάλληλης επεξήγησης στην αφήγηση της ταινίας! 

 

-Η σταθερότητα των πλάνων και η ευκρίνεια της φωτογραφίας δίνουν πνοή στη ζωντάνια των καλλιτεχνικών κάδρων του έργου.

 

Η υπερπροσπάθεια διάσχισης της αμερικάνικης γης με τα πόδια σχετίζεται εκτός από την δαιδαλώδη απόσταση και την ανέχεια της κοπέλας, με την εναλλαγή εποχών και την αντιμετώπιση όλο και πιο δυσμενών, καιρικών συνθηκών. Η Λίλιαν δεν ενδιαφέρεται να μείνει και να μάθει για το παρελθόν της χώρας. Προσπερνά την παρέλαση των βετεράνων πολέμου και υπομένει τις απόψεις των πραγματικών αυτοχθόνων (=Ινδιάνων).

 

Δεν ξέρουμε τίποτα για τα όνειρα, τις σκέψεις και τις χιλιάδες κρυμμένων συναισθημάτων του μυαλού της Λίλιαν. Για την ακρίβεια, είμαστε ως θεατές απλώς καλύτεροι παρατηρητές της, από ότι όσες/όσοι επιχειρούν να την συναναστραφούν. Έχουμε δηλαδή, απλώς μία προνομιούχα, διαισθητική οπτική της αύρας της. Και έτσι ακριβώς, είμαστε μονίμως εντεταγμένοι, μέσα σε αυτό το ορκισμένα εσωστρεφές κλίμα του έργου.   

 

Στοιχεία Κινηματογραφικής Έλξης προς το κοινό:

 

1) Το σενάριο.

 

Γράφτηκε με τη μορφή διασκευής από τον Andreas Horvath. Χρησιμοποιήθηκαν λίγα ρώσικα, αλλά κυρίως αρκετά αγγλικά από όποια/όποιον προσπαθούσε να συναναστραφεί με τη Λίλιαν. To σενάριο είναι βασισμένο στην αληθινή ιστορία της Lillian Alling. Οι λόγοι της επιστροφής της στην Ρωσία είναι άγνωστοι.

 

Πραγματικά γεγονότα:

 

Η γεννηθείσα στην Πολωνία, Lillian Alling, μεγαλώνοντας ταξίδεψε στην Αμερική. Η 30χρονη Lillian, στα μέσα της δεκαετίας του 1920 βρισκόταν στις Η.Π.Α. και επέλεξε να επιστρέψει από τη Νέα Υόρκη προς τη Ρωσία με τα πόδια (περπατώντας μέχρι την Αλάσκα και έπειτα μέσα από τους λιωμένους πάγους της Αλάσκας, πλέοντας με βάρκα προς τις άκρες της Σιβηρίας). Στην πραγματική ιστορία το ταξίδι της διήρκεσε 3-4 χρόνια, διότι δεν τις επέτρεπαν οι καναδικές αρχές να το ολοκληρώσει. Η Lillian Alling δεν ήταν τόσο μοναχική και εσωστρεφής όσο η ηρωίδα της ταινίας. Φτάνοντας το Σεπτέμβριο του 1927 στην περιοχή Hazelton του Καναδά, συνέχισε προς το Yukon. Eνημέρωσε τότε έναν υπεύθυνο σταθμών τηλεγράφου για την πλήρη πορεία του ταξιδιού της. Εκείνος, παρατηρώντας πως τα ρούχα της Alling ήταν σκισμένα, γνωρίζοντας ότι θα ήταν εντελώς ανήθικο, να αφήσει έναν άνθρωπο να διασχίσει μέσα στον επερχόμενο, “οργισμένο” χειμώνα αυτή την τρομακτική απόσταση, επέλεξε να δράσει αλλιώς. 

 

Εσκεμμένα την κατηγόρησε για αλήτικη συμπεριφορά και εκείνη φυλακίστηκε από τις καναδικές αρχές για δύο μήνες. Διότι γνώριζαν το ταξίδι της και δεν ήθελαν να την αφήσουν να πεθάνει από το κρύο. Έπειτα η ίδια εργάστηκε κυρίως ως μαγείρισσα κοντά στην περιοχή, ώστε να συγκεντρώσει χρήματα και να επισκευάσει μια βάρκα, προκειμένου να ξαναταξιδέψει Άνοιξη, Καλοκαίρι ή Φθινόπωρο, κατά το λιώσιμο των πάγων. Η νεαρή ήταν πλέον γνωστή στην περιοχή και οι αστυνομικές αρχές της παρείχαν φαγητό και ρουχισμό, ενώ εκείνη ξαναπροσπαθούσε, περιμένοντας την επόμενη Άνοιξη.

 

Το σενάριο του έργου:

 

Στη διασκευασμένη ιστορία διακρίνονται κάποιες σημαντικές διαφορές, οι οποίες όμως δίνουν ταυτότητα στο έργο: 

 

1) Η ιστορία τροποποιήθηκε, περνώντας στις αρχές του 21ου αιώνα με 20χρονη ηρωίδα.

 

2) Η πρωταγωνίστρια δεν έχει πολωνικές ρίζες, αλλά ορίζεται ως Ρωσίδα.

 

3) Στο έργο η Λίλιαν επιχειρεί να ολοκληρώσει το ταξίδι της αποκλειστικά με τα πόδια. Βρίσκει μεν ένα κανό προς το τέλος του προορισμού της, αλλά το εγκαταλείπει, διότι είναι παγωμένη η λίμνη.

 

4) Η ηρωίδα είναι απόλυτα μοναχική και εσωστρεφής. Δεν εργάζεται, αλλά κλέβει είδη πρώτης ανάγκης (ρουχισμός, τρόφιμα).

 

5) Φυσικά αυτό το ταξίδι κράτησε μόλις λίγους μήνες (εν αντιθέσει με την πραγματική ιστορία). Από την εμφάνιση της Άνοιξης μέχρι και το ξεκίνημα του Χειμώνα του ίδιου έτους. Όμως είναι λογικό κάτι τέτοιο, διότι εδώ δεν την σταμάτησε κανείς.

 

6) *Η χαρτογραφημένη συνολική πορεία της Λίλιαν είναι διαφορετική. Αυτό οφείλεται στην επιλογή συνεχούς βαδίσματος και συνεπώς στην εσκεμμένη προσμονή του Χειμώνα, ώστε η νεαρή να διασχίσει με τα πόδια την παγωμένη, οριακή ένωση των δύο ηπείρων.

 

{*Βλέποντας την ταινία, παρατηρούμε, ότι η ηρωίδα ακολουθεί μια παράξενη πορεία σε σχέση με τον προορισμό της. Διότι κατεβαίνει προς τις άκρες του Μισσισσιπή (Νότια, όπου διακρίνουμε σε ποταμόπλοιο τη σημαία του Μεξικού σε πλεύση κοντά στη συνοριακή γραμμή), αντί να κινηθεί κατευθείαν προς το Βορρά. Όμως έχει νόημα κάτι τέτοιο, γιατί πολύ απλά εκείνη μεταστρέφοντας την πορεία της, γεύεται τους καρπούς του Νότου, ενόσω παράλληλα περιμένει τον ερχομό του Χειμώνα. Προκειμένου να σχηματιστούν οι πάγοι και να συνεχίσει η ίδια περπατώντας, μέσα από τα “ακροδάκτυλα” των δύο εκτάκτως ενωμένων ηπείρων.}

 

Ο σεναριογράφος δεν τοποθέτησε λόγια στα χείλη της πρωταγωνίστριας (εξαίρεση η κουβέντα “thank you”). Όμως ο επίλογος του έργου, με την σύντομη επιγραφή της αληθινής αναφοράς στη Lillian Alling, δικαιολογεί και τη διασκευασμένη ιστορία και την ευσεβή μη αλλοίωση του πραγματικού προσώπου. Αυτή η λεπτή ισορροπία μας αποδεικνύει, πως ο Andreas Horvath είναι μεγάλος καλλιτέχνης.  

 

Επιπλέον, ο ίδιος κατορθώνει με λίγες γραμμένες ατάκες ή ενέργειες άλλων ανθρώπων να μας επεξηγήσει συντόμως ολόκληρες ψυχοσυνθέσεις ρόλων (αγροίκος με αγροτικό φορτηγό/Κυρία, η οποία προσφέρει αναψυκτικά/αστυνομικός, που έδωσε το μπουφάν του).

 

2) Η σκηνοθεσία.

 

Την πραγματοποίησε ο Andreas Horvath. Πρόκειται για μία από τις καλύτερες αφηγήσεις του μέσου (κάμερα) τα τελευταία 20 κινηματογραφικά χρόνια. Το ταξίδι της Λίλιαν θα περιγραφεί με την εναλλαγή εποχών και την μετάβαση σε όλο και πιο δυσμενείς, καιρικές συνθήκες. Η μοναχική Λίλιαν εκμεταλλεύεται την αμερικάνικη γη, τους καρπούς της (καλαμπόκια, καρπούζι) τις εγκαταληφθείσες κατοικίες, μα περιφρονεί τους ανθρώπους.

 

Ωστόσο, η νεαρή παλεύει με τις καιρικές συνθήκες και αποφεύγει την επικινδυνότητα των ανθρώπων. Χρησιμοποιεί πότε τον χάρτη, για να σκεπαστεί από τον ζεστό ήλιο και πότε μια λευκή μπλούζα φορεμένη στο πρόσωπό της, όταν με την πάροδο του καλοκαιριού η άνοδος της θερμοκρασίας μοιάζει απειλητική. Δείτε πόσο όμορφα ο σκηνοθέτης περιγράφει το κυνήγι της Λίλιαν από τον αγροίκο με το αγροτικό φορτηγό! Εκείνος αφήνει το όχημά του και την καταδιώκει. Σε πανοραμικό πλάνο, τρέχοντας μέσα στα χωράφια των καλαμποκιών, διαγράφουν, με μικρή μεταξύ τους απόσταση στην ίδια ευθεία, προσωρινά και οι δύο κοινή πορεία. Ενώ πολύ αργότερα, η δυναμική Δεσποινίδα έχει να αντιμετωπίσει τον ανήλεο καύσωνα. Τότε παρατηρούμε προοδευτική απομάκρυνση του φακού από την ξαπλωμένη Λίλιαν στη μοναδική, σκιερή πλευρά του βραχώδους, εκτεταμένου τοπίου. 

 

Μερικές φορές σκιαγραφείται στα πλάνα το μοναχικό στίγμα της πρωταγωνίστριας, όταν οι πράξεις εκείνης καλύπτουν την εικόνα, στη θέα των απλωμένων εσωρούχων της στη φύση. Όμως στην πορεία του απροσμέτρητης δυσκολίας ταξιδιού η ηρωίδα θα ξεκινήσει να εκφράζει την προσωποποίηση της μοναδικής έμπιστης παρουσίας, που η ίδια έχει στο νου της. Δηλαδή μόνο του εαυτού της. Το χαρούμενο, αισιόδοξο, αυτοσχέδιο σκιάχτρο φέρει τα ρούχα της. Αργότερα στο κεφάλι της κούκλας, την οποία βρήκε μέσα σε σπίτι, η νεαρή  τοποθετεί τα δικά της, κομμένα μαλλιά. Δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν άλλο άνθρωπο.

 

Πιο πολύ εμπιστεύεται την παρουσία των ζώων. Με τα οποία συνυπάρχει, έστω και με σεβάσμια τήρηση ορίων περιοχής, όταν αυτά είναι πραγματικά άγρια (αρκούδα).

 

Η σκηνοθεσία επιλέγει να ορίσει τη στοιχειώδη επαφή της νεαρής Ρωσίδας με τον πολιτισμό, μέσα από την προσωρινή διαμονή εκείνης σε εγκαταλελειμμένα σπίτια ή την επίσκεψή της σε μαγαζιά πώλησης πολλών ειδών. Από τα τελευταία η Λίλιαν κλέβει υποδήματα και ρούχα. Η Λίλιαν, όπως είναι φυσικό, αδυνατεί να περιποιηθεί, όπως θα ήθελε τον εαυτό της. Έτσι καταγράφονται με ρεαλισμό στο έργο τα αξύριστα πόδια και οι μασχάλες της.  

 

Ο φακός στο 90% του έργου είναι στραμμένος στην πρωταγωνίστρια. Όταν φύγει προσωρινά από αυτήν υπάρχει λόγος! Αυτό θα συμβεί:

 

Α) Στιγμιαία (ο οδηγός του αγροτικού ήταν επικίνδυνος/η ιδιοκτήτρια του μαγαζιού ανησύχησε καλοπροαίρετα, για την αφυδάτωση της Δεσποινίδας). 

 

Β) Με μεγαλύτερη διάρκεια (ο αστυνομικός ήταν καλός άνθρωπος). 

 

Γ) Εκτεταμένα (Οι Εσκιμώοι φαλαινοθήρες δυστυχώς με αυτό το βάναυσο επάγγελμα ζουν έναν ολόκληρο οικισμό, αλλά κυρίως η απουσία της ηρωίδας, όσο περνούν τα λεπτά, τρομάζει). 

 

Ακούραστη οπερατέρ από πάμπολλες λήψεις, μεταξύ των οποίων και υδρόβιες : Sonja Aufderklamm.

 

Μοντάζ και Φωτογραφία:

 

Μοντάζ:

 

Καταρχάς, αναφέρουμε την άψογη συνεργασία ενός πολύ καλού, επικοινωνιακού μοντάζ στο έργο! 

 

Α) H Λίλιαν τρομάζει, εξαιτίας των φανερών προθέσεων του άξεστου με το αγροτικό αυτοκίνητο…Έτσι το αμέσως επόμενο, μακρινό πλάνο, μας υποδηλώνει την αποστροφή της από εκείνον! Μέσα στους αγρούς, ενόσω η νεαρή προσπαθεί να του ξεφύγει, παρατηρούμε τέλεια συνδεδεμένα cuts σε αυτή την χωρίς ανάσα, αγχώδη καταδίωξη. Μέχρι η κοπέλα να αλλάξει τακτική πορείας.

 

Β) Η μετανάστρια Δεσποινίδα κλέβει αναγκαστικά, μα αξιοποιώντας τα αγαθά της γης. Τρώει λοιπόν, αν και πεινασμένη, ανθρώπινα και ψύχραιμα το καρπούζι, ενώ ταυτοχρόνως σε εναλλασσόμενες σκηνές οι “αυτόχθονες” (οι πραγματικοί γηγενείς, όπως θα δούμε και στο έργο, είναι οι Ινδιάνοι) άστοχα και με επιμονή κάνουν διαγωνισμό με συγκρουόμενα αυτοκίνητα, μέσα στη λάσπη. Σε μια αντιφατική, αλληγορική σκηνή, σχετικά με το ποιος πραγματικά είναι εξαθλιωμένος και ποιος αντιστοίχως εκπολιτισμένος! 

 

Μοντάζ: Andreas Horvath, Michael Palm.

 

Φωτογραφία:

 

Σε όλο το έργο θα μας απασχολήσει, σκιαγραφώντας την εντεταγμένη Λίλιαν στην πότε φιλόξενη και πότε δυσπρόσιτη, μητέρα γη. 

 

Α) Η Λίλιαν ξεφεύγει από τον άξεστο τύπο και καταλήγει σε ένα ακόμη εγκαταλελειμμένο σπίτι. Κοιτάζοντας τον ουρανό, πριν έρθει η νύχτα, αχνοφαίνεται η σελήνη.

 

Β)  Η παγωμένη λίμνη στην Αλάσκα, δείχνει την άγρια, διπρόσωπη ομορφιά της φύσης.

 

Γ) Βαδίζοντας στον *αυτοκινητόδρομο των δακρύων αποτυπώνεται η μορφή της πρωταγωνίστριας, μέσα από την κλαίουσα βροχή, στην οθόνη των θεατών. Το νερό έρχεται και φεύγει, ενώ το μέσο (κάμερα) ακολουθεί με διαφάνεια την ηρωίδα.

 

Δ) Η Λίλιαν θαυμάζει από την Αλάσκα το Βόρειο Σέλας, κοιτάζοντας τους γνώριμους, πράσινους χρωματισμούς του. Νιώθοντας οικειότητα με το σπίτι της στη Ρωσία (καθώς το φαινόμενο διακρίνεται γενικώς από τοποθεσίες κοντά στο βόρειο πόλο). 

 

Διεύθυνση φωτογραφίας: Andreas Horvath.

 

*Ο αυτοκινητόδρομος των δακρύων βρίσκεται στον Καναδά και αφορά τη διαμαρτυρία των κατοίκων μπροστά στην αδιαφορία του κράτους. Επειδή σε αυτή την περιοχή εξαφανίστηκαν από το έτος 1970 περισσότερες από 42 γυναίκες. Πιστεύεται, ότι εκείνες βιάστηκαν και σκοτώθηκαν. Εικάζεται, ότι υπάρχει αυτή η αδιαφορία στην έρευνα, εξαιτίας της ινδιάνικης καταγωγής των γυναικών. Παρομοίως, η ίδια αιτία ακούγεται για τα φονικά.

 

3) Η μουσική/ηχητική υπόκρουση.

 

Τη μουσική έγραψε ο Andreas Horvath. Τα πνευστά κυριαρχούν στο έργο. Κοντά στο ξεκίνημα της ταινίας, στη βάση της Λίλιαν (όμορφο, απομονωμένο σπίτι μέσα στο δάσος), διακρίνεται η μουσική παρουσία του φλάουτου. Η συνύπαρξη ορχηστρικών πνευστών, μουσικών οργάνων υποδηλώνει την τραγικότητα των στιγμών του κινδύνου στο έργο. Ορχηστρικά έγχορδα θα συμπληρώσουν τη σκηνή της γέφυρας, πάνω από το βάλτο (όπου ο φακός “ανοίγει” σιγά σιγά προς την οθόνη των θεατών/ακροατών). Στις βραχώδεις περιοχές ακούμε τυμπάνια με ρυθμό. Ενώ αργότερα άλλα κρουστά να “μεταφράζουν” τις ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης της νεαρής Ρωσίδας, στη μοναδική, μικρής επιφάνειας, μα σωτήρια σκιά σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων. Πιάνο και τσέλο ακούγονται, μόλις η ηρωίδα βρίσκεται κοντά στην απέραντη, παγωμένη λίμνη της Αλάσκας.

 

Στον ήχο διακρίνονται:

 

Το ραδιόφωνο, παίζοντας έναν πολύ σημαντικό ρόλο στο έργο. Το ραδιόφωνο μέσα από συνομιλίες παραγωγών θα ορίσει τον μοναδικό τρόπο επικοινωνίας, που επιτρέπει η Λίλιαν στο ταξίδι της. Επιπροσθέτως, θα εξυπηρετήσει τους ακροατές/θεατές της ταινίας, ως η περιγραφή του σκεπτικού της μάζας, από την οποία απέχει η ηρωίδα. Ακόμη, το ραδιόφωνο θα μας προσδιορίσει την εναλλαγή εποχών από Άνοιξη σε Χειμώνα. 

 

-Οι παλάμες της Λίλιαν στους χάρτες Ρωσίας και Η.Π.Α.

 

-Ένας απόκοσμος ήχος παρουσιάζεται και συνδέεται με την εικόνα της “ημερήσιας σελήνης,” η οποία αχνοφαίνεται.

 

-Τα βήματα της αφυδατωμένης ηρωίδας ακούγονται, καθώς εκείνη πλησιάζει στα ζωτικής σημασίας παγάκια ενός μαγαζιού.

 

Το voiceover της Εσκιμώας γιαγιάς, ενόσω εκείνη διηγείται στον εγγονό της την ιστορία του παραμυθιού με τη φάλαινα, είναι απλό, μα ατμοσφαιρικό.

 

Υπεύθυνοι για τον ήχο της ταινίας: Claus Benischke, Klaus Kellermann.

 

4) Η ερμηνεία:

 

Patrycja Planik: Στο ρόλο της μοναχικά και ριψοκίνδυνα ανεξάρτητης Lillian.

 

Το γεγονός ότι η ερμηνεύτρια παρίσταται στο έργο δίχως ομιλία, δεν σημαίνει, πως η ίδια δεν άσκησε την υποκριτική. Ούτε πως υπήρξε εύκολη η καλλιτεχνική αποστολή της.

 

Η έλλειψη εμπιστοσύνης στον αστυνομικό είναι ορατή. Αντίστοιχα στον καταυλισμό των Ινδιάνων, εξέφρασε ηρεμία σε ένα φιλικά προσκείμενο περιβάλλον (αν και η ίδια φορούσε το μπουφάν του αστυνόμου και ήταν λευκή). Δείτε την απόδοση της εξάντλησής της τη νύχτα στο βραχώδες τοπίο. Και αμέσως μετά, την ερμηνευμένη αφυδάτωσή της ως Λίλιαν, η οποία το πρωί της επομένης ρίχνει με λύτρωση τα παγάκια επάνω της. Υπήρξε χαρούμενη, αξιοποιώντας τα αγαθά της γης. 

 

Γενικώς, μετέδωσε την αίσθηση της ασυμβίβαστης ελευθερίας της πρωταγωνίστριας.  Στο φακό ήταν υπέροχη!

 

Στη συγκεκριμένη ταινία ο δημιουργός, Andreas Horvath, έδωσε το “είναι” του. Σενάριο, σκηνοθεσία, διεύθυνση φωτογραφίας, μουσική και συνδρομή στο μοντάζ. Ο καλλιτέχνης εργάστηκε σκληρά και δικαιώθηκε…  

 

Μια διανομή της Ama Films

 

O Eretikos κριτικός Γιάννης Κρουσίνσκυ