Δίσκος & Live από τους “Little Black Something”

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Από τον Eretiko κριτικό Γιάννη Κρουσίνσκυ

Όλα ξεκίνησαν από μια ενδιαφέρουσα ιδιωτική πρόσκληση ακρόασης σε δημοσιογράφους του Πολιτιστικού Τομέα, για την παρουσίαση του πρώτου δίσκου των “Little Black Something” με τίτλο “A Love Letter to Mistaken.” Ήταν Πέμπτη 1η Φεβρουαρίου στα Manos Backline Studios.

Εκεί ο Alex Simon με χιούμορ, ευχάριστη διάθεση και αφοπλιστική ταπεινότητα μάς παρουσίασε τότε το μουσικό ενδιαφέρον πλήρωμα αυτής της νέας του μπάντας. Και φυσικά το επίσημο ταξίδι για την κυκλοφορία στο ντεμπούτο τους!

Ακολούθησε την Κυριακή 3 Μαρτίου στο Piraeus Club Academy, μια εκρηκτική ζωντανή παρουσίαση του εν λόγω δίσκου. Θα σας μιλήσω λοιπόν εδώ συνολικά για έναν Καλοζυγισμένο Δίσκο & ένα Καλοκουρδισμένο Live. Αλλά ας τα πάρουμε όλα από την αρχή…

Καλοζυγισμένος Δίσκος

The Plot…

Μια ιστορία εκπληρωμένου Έρωτα, μα με απρόβλεπτη εξέλιξη και απότομη κατάληξη χωρισμού. Ντυμένη με μουσική και στίχους που συντροφεύουν τον ακροατή μέσα από μια ολοένα και πιο αβίαστη αποκάλυψη ρεαλιστικών, μα παράλληλα όχι και τόσο καθημερινών εικόνων. Η πρώτη επαφή…Το εξώφυλλο του δίσκου…Ένα ονειροπόλο, αντισυμβατικό χάρτινο καραβάκι προσωποποιεί το βίωμα ενός ερωτευμένου ανθρώπου, ο οποίος μέσα στον απρόσωπο κοινωνικό ιστό βρήκε τη δύναμη να μοιραστεί συναισθήματα και να παλέψει, για κάτι που θεωρούσε ότι άξιζε τον κόπο. Όμως ο κίνδυνος, να ψαλιδιστεί απότομα το χάρτινο θαλάσσιο άρμα των ωκεάνιων ελπίδων του, ελλοχεύει απειλητικά…

Έπειτα, η ουσία του ταξιδιού…Η μουσική του δίσκου…Ο ίδιος άνθρωπος χωρίς να χάνει ποτέ τη γνησιότητά του, διασχίζει τον Έρωτα και τον χωρισμό με καταγεγραμμένα σκαμπανεβάσματα σε λυτρωτικά όνειρα, αναγκαίες ελπίδες, ακονισμένες ανησυχίες, ψαλιδισμένες καλές ημέρες, απογυμνωμένες ιερές απολαύσεις και μια διδακτική πικρία. Θα τον έλεγες αιώνιο έφηβο ή αυθόρμητο ενήλικο που εκτοξεύτηκε εκτάκτως λόγω ευτυχίας στα σύννεφα, αυτόν τον κεντρικό ήρωα. Η πτώση του ήταν απότομη και επίπονη. Ωστόσο, η σεβαστή ωριμότητα και επικρατούσα ανωτερότητα είναι τελικά εκείνες που αναβλύζουν ως πραγματικές νικήτριες στο δικό του μουσικό ταξίδι χαρμολύπης και αυταπάρνησης. Η εναπομείνασα αύρα της σύγχρονης ημικακομαθημένης Μούσας εκείνου αποτελεί και το μεγάλο κέρδος του, σε τούτο το ταξίδι.

Ένα μοντέρνο, ακομπλεξάριστο και πολλών διαμοιρασμένων Rock επιρροών, ταξίδι δέκα τραγουδιών (και μιας έκπληξης μετά το τέλος). Η οικειότητα την οποία εκπέμπει αυτή η μουσική εμπειρία στον ακροατή, μολονότι θα μπορούσε μεν να βρίσκεται εύκολα μέσα σε αρκετές ψυχές (από άποψη κοινού βιώματος στο κομμάτι της ερωτικής περιπέτειας), ευτυχώς βγάζει κάτι extra προσωπικό, από άποψη καλλιτεχνικής έκφρασης. Δηλαδή, αν και μιλά για μια ακόμη ερωτική ιστορία μέσα στην παράξενη ανθρώπινη ύπαρξη, κατορθώνει και σε ξεναγεί μέσα στον συγκεκριμένο ρεαλιστικό πόνο και τόνο της.

Εκεί σαν κράμα συναισθημάτων διαφαίνεται το χιούμορ, ο θυμός, η ευαισθησία, το παράπονο, o πληγωμένος εγωισμός, η αυτοκριτική, η αμηχανία, η αγανάκτηση, η αυταπάρνηση. Η κυκλική ανάμνηση σε όλο αυτό. Με δύο φράσεις θα μπορούσαμε να το πούμε όλο αυτό πολύ πιο απλά βεβαίως, ως η μπάντα “Little Black Something” και ο δίσκος τους “Α Love Letter to Mistaken.” Από συνήθεια, θα αναφέρω και μια κινηματογραφικής ματιάς παρατήρηση. Η ιστορία κατά την εξέλιξη του χωρισμού, έτσι όπως έχουν μπει διαδοχικά τα δέκα τραγούδια με το στιχουργικό περιεχόμενο, δεν έχει τυποποιημένη αρχή, μέση και τέλος. Λειτουργεί όχι ακριβώς ελλειπτικά, αλλά πιο πολύ με σκόπιμα ορισμένη μη γραμμικότητα, έντονων αναμνήσεων και συνειδητοποιήσεων. Ενδιαφέρον!

What about the Essence of Music?

Τώρα σε μουσικό επίπεδο, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε, πως πρώτα από όλα ο ιθύνων νους της μπάντας, Alex Simon, εδώ συμπεριφέρθηκε καλλιτεχνικά μέσα από ένα τετραπλό φάσμα δημιουργικής μουσικής σκέψης. Σύνθεση, ενορχήστρωση, στιχουργική και παραγωγή. Έτσι ο δίσκος “A Love Letter to Mistaken” αναπόφευκτα αντανακλά αυτές τις τέσσερις, συμπαγείς μεταξύ τους, ιδιότητες επιμέλειας του δημιουργού του. Βάλτε και την αισθητική άποψη άλλων πέντε μουσικών. Με συνέπεια το σύνολο να έχει τη δυνατότητα να ορμά στα αυτιά του έκπληκτου ακροατή πότε σαν αντισυμβατικός, πότε σαν ντελικάτος και καλογυαλισμένος, ενίοτε γκαζωμένα παράτολμος, αλλά παράλληλα και φιλικός προς το ραδιόφωνο δίσκος. Δεν είναι κακό να μπορείς να γράψεις μουσική, η οποία έχει τις περγαμηνές, ώστε να προκαλέσει επιτυχία, ισορροπώντας μέσα σε όλα αυτά (έστω και πολύ ριψοκίνδυνα είναι η αλήθεια, χωρίς την απόλυτη ευστοχία σε όλες τις στιγμές του δίσκου). Οι δε αγγλικοί στίχοι ταιριάζουν ξεκάθαρα στη μουσική του δίσκου. Μία μουσική πότε λειτουργικά μινιμαλιστική, πότε συγκριτικά πιο σύνθετη.

Έξι μουσικοί μαζί με τον Alex Simon υλοποιούν το προσωπικό του σχήμα. Alex Simon (κυρίαρχα φωνητικά, ρυθμική κιθάρα & ακουστικές κιθάρες), Φώτης Δεληνικόλας (κυρίαρχη κιθάρα, δεύτερα φωνητικά, ακουστικές κιθάρες), Σταύρος Χειλάς (ρυθμική κιθάρα, δεύτερα φωνητικά), Γιώργος Κουρελής (πιάνο, Hammond, πλήκτρα, δεύτερα φωνητικά), David Mihaljevic (ντραμς, κρουστά, δεύτερα φωνητικά) και Τάσος Αρβανίτης (μπάσο, δεύτερα φωνητικά). Οι Alex Simon και Σταύρος Χειλάς παίζουν επίσης σάζι και ούτι αντιστοίχως, σε στιγμή του δίσκου (O.K. το booklet γράφει στο “Joanna”, αλλά εγώ το ακούω στο extra μέρος του “Closure”). Πέραν του βασικού μουσικού πληρώματος, υπάρχουν και διάφοροι/διάφορες προσκεκλημένοι μουσικοί με ενδιαφέρουσες συμμετοχές παίζοντας βιολί, βιόλα, τσέλο, κοντραμπάσο, άλλοι/άλλες κάνουν επιπρόσθετα δεύτερα ή χορωδιακά φωνητικά, ενώ εντοπίζεται και ατομική συνδρομή με κιθαριστικό σόλο. Ακόμη, υπάρχει εκτάκτως στο τραγούδι “Sacred Naked” συνεργασία στη σύνθεση.

Η μουσική του δίσκου “A Love Letter to Mistaken” φτιάχτηκε για να γίνει τακτικά επικοινωνιακή. Αλλά παράλληλα δεν θα απογοητεύσει ούτε εκείνον τον ακροατή που αναζητά μουσικές γωνιές με πιο σπάνια ομορφιά, για να βρει το δικό του ιδιόρρυθμο καταφύγιο. Θεωρώ, ότι τα τραγούδια που θα ξεχωρίσουν, σε πιο διαχρονικό βαθμό από άποψη σύνθεσης, είναι τα “Aftermath”, “Good Days”, Sacred Naked” και “All I Wanted.” Αλλά αυτό θα γίνει επίσης επειδή η υπαρκτή ευαισθητοποιημένη δυναμική τους κατορθώνει να ξεπεράσει τα “γκάζια” του δίσκου. Μιλώντας για γκάζια, δικαίως ο ακροατής θα πατήσει αρκετές φορές απομονωμένα το play στο “Reckless Game”, ακούγοντάς το σε υψηλές εντάσεις πώρωσης. Η ισορροπία σε ευαισθητοποιημένη δυναμική και γκάζια έρχεται από το “Closure.”

Πάντως, συνολικά στο άλμπουμ μιλά συνεχώς η αγνή μουσική ευαισθησία. Κανένα ψεύτικο “attitude”, όπως δυστυχώς συμβαίνει μερικές φορές σε κάποιες άλλες μπάντες…Όχι. Εδώ η έκφραση των Little Black Something, ευτυχώς, είναι αγνή και παράτολμη! Από την άλλη, τα κυρίαρχα φωνητικά του Alex Simon παρουσιάζονται αγνά, μα απολύτως ελεγχόμενα, σε ένα κατάλληλο εύρος όπου ο ίδιος μπορεί να τραγουδήσει ωραία και άνετα. Οι στίχοι του έχουν ενδιαφέρον, με απρόβλεπτες στιγμές ηχηρής ψυχικής κατάθεσης. Το δε πάντρεμα των μουσικών ειδών που διακλαδώνονται στον κεντρικό Rock κορμό του δίσκου είναι κατά κύριο λόγο ωραία δομημένο.

Πλεονεκτήματα

– Το έναυσμα, με τραγουδιστές σκέψεις ακουστικής εισαγωγής, εκρηκτικής προοικονομίας, ορχηστρικής προσκεκλημένης συντροφιάς και τελικά δακρύων χαράς με τη μπάντα να γίνεται ένα. Προσθέστε στα μισά και το ηχητικό εφέ με το καρδιοχτύπι, μόλις ακούγεται ο σχετικός στίχος (“Prisoner”).

– Πετάλια στις κιθάρες αναλαμβάνουν δραστικό ρόλο. Τα ντραμς μαζί με τα cool φωνητικά κάνουν το ρεφραίν να έχει ανηφορική διάθεση. Το απρόβλεπτο δεύτερο break (εκεί που νομίζεις, ότι θα κλείσει στιβαρά το κομμάτι αλλά έχει κι άλλο), βάζοντας κατακλείδα με πλήκτρα και κιθάρες να οργιάζουν, σε κάνει να το εκτιμήσεις (“Bleed”).

– Τα πλήκτρα εδώ γίνονται ορχήστρα και ατμοσφαιρική συντροφιά, που αφήνει τα φωνητικά να μιλήσουν πιο αγνά σε παραμυθένιο κλίμα. Παράλληλα, θα έρθουν και τα αληθινά ορχηστρικά έγχορδα. Το μπάσο ακολουθεί μεθοδικά τη σύνθεση περιμένοντας στη σκιά, αλλά όταν εμφανίζεται ακούγεται αισθητά. Πανέξυπνο, το γεγονός ότι η πρώτη δυναμική μελωδία των πλήκτρων θα μεταφερθεί αργότερα στο τέλος του τραγουδιού σε χορωδιακά φωνητικά. (“Aftermath”).

– Α, καλώς τα γκάζια που λέγαμε λίγο παραπάνω! Κάτι σαν κυρίαρχο πειραγμένο ηχόχρωμα πάνω από τα υπόλοιπα μουσικά όργανα θα δώσει τον φρενήρη ρυθμό, που έχει μέσα στο κεφάλι του ο κεντρικός ήρωας. Τα ντραμς δίνουν pattern. Ηρεμία. Κάτι χτίζεται. Τα ντραμς μεταδίδουν όλο το σκελετό, το μπάσο τρέχει μαζί με τις κιθάρες χρωματίζοντας λίγο και ελευθερώνονται τα εξορκιστικά φωνητικά στο ρεφραίν, το οποίο λογικά θα γίνει η χαρακτηριστικότερη επιτυχημένη γνωριμία των Little Black Something με το ευρύ Ροκόφιλο κοινό. Αλλά θα επιμείνω από τώρα στην ασυνήθιστη άποψη, ότι οι ενδο-ρεφραινικές φράσεις “It will never be the same” και “Every time I see your face”, λόγω μουσικής, θα καρφωθούν πιο πολύ στα χείλη των ακροατών εν καιρώ, από ότι τα εκτεταμένα φωνήεντα του “Knooooow”…Ωραία δεύτερη γαλήνη, με έξυπνες συγχορδίες σε κιθάρες και η μπασάρα θα μας ξαναβάλει στρωτά στο γνώριμο μοτίβο (“Reckless Game”).

– Ριψοκίνδυνη, αλλά τελικά επιτυχημένη η τακτική less is more. Συμπληρώνει ωραία με λίγες νότες η ηλεκτρική κιθάρα. Τα πλήκτρα δείχνουν τον δρόμο. Στη μέση του τραγουδιού καταπληκτικά 16α σε κρουστά με ντέφι και “συγγενή” του, ενόσω ζωντανεύει ο διάλογος που κάνουν οι κιθάρες, καθώς και η υποστήριξη με τα πλήκτρα. Ζεστός ήχος με κιθάρες ακουστικές και το μπάσο συμπληρώνει. Έπειτα, οι ηλεκτρικές κιθάρες παίρνουν ώριμη πρωτοβουλία (03:21-03:40) με ζεστό ήχο που σε πάει σε άλλη χώρα (“Good Days”).

– Ίσως το καλύτερο μουσικά γραμμένο τραγούδι του δίσκου! Εδώ να σημειώσουμε, ότι η μουσική γράφτηκε σε συνεργασία του Alex Simon με την Dreamy Dimmy. Κυρίαρχα φωνητικά από την Dreamy Dimmy. Επικρατεί εκρηκτική γλυκύτητα στα αναμεμιγμένα φωνητικά του ρεφραίν! Ο ρόλος του μπάσου δίνει πολλά σε τούτη την ελκυστικά δομημένη σύνθεση. Έξυπνο, το ότι η ηλεκτρική κιθάρα στο σόλο της μιμήθηκε κάτι από τη μελωδία του ρεφραίν, αλλά συνέχισε και το δικό της δρόμο. Στυλοβάτης εδώ είναι τα πλήκτρα, με ηχόχρωμα νοσταλγίας 70’s (“Sacred Naked”).

– Χμμ…Η τελική προσθήκη του μινιμαλιστικού περιεχομένου, με πλήκτρα σαν ξυλόφωνο και αγνό συναίσθημα κυρίαρχων φωνητικών τροφοδοτεί το προϋπάρχον ηλεκτρισμένο ρεφραίν ή μήπως συμβαίνει το αντίστροφο; Δύσκολη η απάντηση…Σίγουρα πάντως, η τελική προσθήκη μινιμαλιστικής έκφρασης συγκινεί περισσότερο τον ακροατή-αναγνώστη! “…To be blessed to be the one you’ d share your wrinkles with one day…” Και σίγουρα, είναι μελετημένα στη σύνθεση και ενορχήστρωση τα backing vocals στο ηλεκτρισμένο ρεφραίν (“All I Wanted”).

– Ταπεινό ξεκίνημα ακουστικής υποστήριξης. Χορωδιακά καλλωπισμένος, μασκαρεμένος πάνκικος ύμνος στο ρεφραίν! Μπάσο με όγκο ξεχωρίζει. Κατόπιν, ακουστικός μινιμαλισμός και τρυφερά πλήκτρα. Εν κατακλείδι, η ψυχή του κεντρικού ήρωα βγαίνει στα φωνητικά, τα οποία έχουν εμφανή ρόλο ερμηνευμένου συναισθήματος πλέον (“Closure”).

Μειονεκτήματα

– Όταν διαθέτει έξι μουσικούς η μπάντα σου, τότε περιμένεις να λειτουργήσουν σε περισσότερα σημεία όλοι τους σαν Rock ορχήστρα. Ειδικότερα αν σκεφτείτε, τρεις κιθάρες και πλήκτρα (δηλαδή τέσσερα πολυφωνικά όργανα) να μην απλώνονται σε κάθε κομμάτι, όπως πραγματικά θα μπορούσαν. Όλα ξεκινούν από τη σύνθεση. Η οποία τα πήγε πολύ καλά. Η φιλοσοφία “less is more” κερδίζει μεν στα κατάλληλα σημεία. Όμως η συχνή επιλογή απομάκρυνσης ή αντιθέτως η ταυτοφωνία μουσικών οργάνων (μολονότι είναι σαφώς αναγνωρισμένα κομμάτια της Rock) δεν συνιστούν πάντα και την ιδανικότερη λύση στην Τέχνη της Μουσικής.

– Στον αντίποδα, υπάρχουν πολλά απλωμένα ακουστικά θέματα σε κιθάρα. Με επαναλαμβανόμενο απλό μοτίβο που ευνοεί μεν την επιτευχθείσα οικειότητα ζεστού καταφυγίου του απλού ακροατή. Αλλά όχι την μειωμένη υπομονή του μουσικού που ακούει το τραγούδι σου και περιμένει να αλλάξεις πιο γρήγορα θέμα εκεί (πιο πολύ στο “Prisoner” και κατά πολύ λιγότερο στο “Good Days”).

– Δεν χρειάζεται ένας μουσικός να παρασύρεται από το αγχώδες μαρκετίστικο σκεπτικό της εποχής μας, του στυλ: ο κόσμος δεν έχει χρόνο να ακούει πάνω από 10 τραγούδια (ή αλλιώς πάνω από 38, άντε και 41 λεπτά μουσικής). Όχι. Ο κόσμος θα βρει τον χρόνο, εάν εσύ δεν χάσεις την εμπιστοσύνη στις μουσικές δυνάμεις σου! Πολλοί ακροατές θα ήθελαν να ακούσουν τουλάχιστον άλλα δύο τραγούδια στον εν λόγω δίσκο…Think about it!

– Άλλο πράγμα είναι να έχεις μελετημένα γκάζια και άλλο να είσαι στην τσίτα. Μολονότι φαινομενικά ξεκινά να αλλάζει με οργανωμένο τρόπο το tempo, υπάρχουν ωστόσο κάποια μικρά αχρείαστα κενά-παύσεις και έπειτα το τραγούδι επιμένει πάρα πολύ με το υπερσυμπιεσμένο ρεφραίν του! Δεν είναι τυχαίο, ότι καλύτερη στιγμή του τραγουδιού αποτελούν μια σύντομη γέφυρα και ένα ακόμη πιο σύντομο (σε μορφή ανάσας) break. Αποτέλεσμα είναι, δυστυχώς, να μοιάζει συνολικά αδύναμο σε σχέση με τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου. Εφόσον υπήρχαν κάποιες καλές ιδέες (π.χ. “ξυραφένια με το γάντι” πετάλια στις κιθάρες με εμφάνιση, παύση και μετά σταθερότητα αλληλοσυμπλήρωσης στο σημείο 01:21-01:39), μπορούσε να οργανωθεί συνολικά κάπως καλύτερα το εν λόγω τραγούδι (“Out of My Life”).

– Ε, δεν θα βγουν ταιριαστά και όλα τα μουσικά παντρέματα Rock υπο-genres σε κάθε σημείο του δίσκου. Εδώ η αιφνιδιαστική πινελιά “μεταλομπλουζιάς”, συγγενικού τύπου Rage Against The Machine με απόσταση τρία ξαδέρφια μακριά, δεν ταιριάζει με το υπόλοιπο οικογενειακό μουσικό σώμα, στο κατά τα άλλα ωραία γραμμένο κομμάτι (“All I Wanted”).

– Το μεγάλο μου παράπονο είναι, ότι το τελευταίο τραγούδι μπορούσε να τελειώσει, με την ανωτερότητα του χαρακτήρα και την διδακτική του πικρία…Ακριβώς εκεί…Χωρίς τη συμπληρωματική έξτρα μουσική έκπληξη. Άσε και τον ακροατή, να τη γευτεί αυτή την πικρία…Μην του το ελαφραίνεις…Δείξε του άφοβα τον δύσκολο δρόμο με τις συνέπειες του Έρωτα…Τον δρόμο που ο ίδιος είδες…Αν το τραγούδι τελείωνε στο σημείο “For now I will go, so you can shine forever…”, τότε θα ήταν κλείσιμο δίσκου με πανίσχυρο χαρακτήρα…(Closure).

Καλοκουρδισμένο Live

Τα πάντα ήταν έτοιμα λοιπόν την Κυριακή 3 Μαρτίου, για να δουν και να ακούσουν οι λάτρεις της –με πολλά παιχνιδιάρικα παρακλάδια- Rock μουσικής τη ζωντανή παρουσίαση του δίσκου των “Little Black Something” με τίτλο “A Love Letter to Mistaken.” Ο περιχαρής Alex Simon παρουσίασε στο κοινό με χιούμορ, ειλικρίνεια, πάθος και φυσικά μουσικότητα το σκεπτικό του πρώτου δίσκου της μπάντας. Εδώ υπήρχαν μόνο πλεονεκτήματα! Το σκηνικό άρχισε να αποκτά κάτι από τη συναισθηματική φόρτιση του δίσκου. Με την αγνότητα των τοποθετημένων χάρτινων μικρών καραβιών επί σκηνής, που αντιπροσωπεύουν άλλωστε και το ταξίδι της περσόνας του δίσκου.

Πόσο κορυφαίο είναι, να βλέπεις μουσικούς του δυναμικού ήχου να φορούν μυωπικά γυαλιά και να μην χάνουν το προσωπικό τους στυλ επί σκηνής! Πράγματι, μακριά από ροκσταριλίκια και οτιδήποτε τέτοιο, οι Little Black Something, μυαλωμένα και συγκεντρωμένα, έπιασαν μουσική δουλειά σε ένα Καλοκουρδισμένο Live. Κυριολεκτικά και μεταφορικά! Οι αστραπιαίες αλλαγές αντικατάστασης από ακουστικές σε ηλεκτρικές κιθάρες συνέβαιναν σαν καλοκουρδισμένο ρολόι! Ενώ οι ίδιοι οι μουσικοί κατάφεραν και έβγαλαν όμορφα τον ήχο του δίσκου τους, προσθέτοντας και τον όγκο της ζωντανής εμφάνισης.

Limelight Moments

– Η είσοδος, με την μουσική έκρηξη στη μέση του τραγουδιού “Prisoner” προετοίμασε το κοινό, για το τι θα επακολουθούσε.

– Το καλό γράψιμο του τραγουδιού “Aftermath” οδήγησε άνετα το κοινό στη χορωδιακή μελωδία. Όπως και στο δίσκο, ο πληκτράς Γιώργος Κουρελής έχτισε όλη την ατμόσφαιρα.

– Ο Alex Simon είχε ήδη καταλάβει, πόση δυναμική διαθέτει το “Reckless Game” για live εμφάνιση. Και έτσι, προέτρεψε εξαρχής το κοινό να παίξει με το νεανικό ρεφραίν του τραγουδιού. Εδώ ο μπασίστας Τάσος Αρβανίτης, ο ρυθμικός κιθαρίστας Σταύρος Χειλάς και ο κυρίαρχος κιθαρίστας Φώτης Δεληνικόλας ξεχώρισαν. Σωστός μετρονόμος ο ντράμερ David Mihaljevic.

– Στο “Good Days”, εντυπωσιακά ο ντράμερ David Mihaljevic κράτησε σταθερά τα 16α με ντέφι στο ένα χέρι και την μπαγκέτα στο άλλο χτυπώντας αλλιώτικες αξίες. Δεύτερα φωνητικά έκπληξη (από άποψη οκτάβας) από τον ρυθμικό κιθαρίστα Σταύρο Χειλά.

– Στο “All I Wanted” έγινε κάποια λανθασμένη συνεννόηση με τα πετάλια στην κιθάρα και την ένταξη στο όλο μοτίβο. Ωστόσο, ο Alex Simon πήρε πάνω του την ευθύνη και μάλιστα το αντιμετώπισε εντελώς ακομπλεξάριστα! Με Full Humor! Μπράβο στον Alex Simon, γιατί έτσι πρέπει να το αντιμετωπίζει ένας μουσικός. Ανθρώπινα, ψύχραιμα και επαγγελματικά. Το τραγούδι τελικά παίχτηκε ωραιότατα.

– Στο τελευταίο μινιμαλιστικό μέρος του τραγουδιού “All I Wanted” η συγκίνηση και η ένταση κυρίευσαν τον δημιουργό των Little Black Something. Κάτι τέτοιες στιγμές, είναι που ξεχωρίζουν στα live!

– Στο “Joanna” κάποιοι στο κοινό σχολίασαν την καλή γραφή του τραγουδιού.

– Ιδανικός live επίλογος του δίσκου με το τραγούδι -όνομα και πράμα- “Closure.” Εκεί με βαθειά και ανθρώπινη φωνή, ο δίσκος έβαλε live τη σωστή κατακλείδα…“For now I will go, so you can shine forever…”

– Ο επίλογος του όλου live ήρθε ωστόσο με την προσθήκη ενός νέου τραγουδιού από τη μπάντα. Από εδώ κρατάμε κάποιες επιρροές Stoner Rock στα μισά του εν λόγω τραγουδιού.

O δίσκος “A Love Letter to Mistaken” των Little Black Something κυκλοφορεί από την Blackstone Records & σε ψηφιακές πλατφόρμες