Αύγουστος Κορτώ: «γράφω σωματικά, ασυναίσθητα σαν μια αναπνοή»

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Αύγουστος Κορτώ: «γράφω σωματικά, ασυναίσθητα σαν μια αναπνοή». Ένα ακόμα βιβλίο του, «Η μικρή λέξη αγάπη» ψιθυρίζεται αυτές τις ημέρες στο Από Κοινού Θέατρο σε σκηνοθεσία Νάντιας Δαλκυριάδου. Δεν είναι απλά άλλη μια ιστορία κακοποίησης και έμφυλης βίας. Δεν είναι μια προσωπική ιστορία, ένα προσωπικό παράπονο, μια ατομική κραυγή. Είναι η ίδια η κακοποίηση κάθε γυναίκας, μέσα από τα πατριαρχικά στερεότυπα που είναι ακόμα ριζωμένα στην κοινωνία μας.

Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη, γράφοντας στην Αθήνα, ο  Πέτρος Χατζόπουλος ο άνθρωπος, ο Αύγουστος Κορτώ ο συγγραφέας, από το 1999 που βγήκαν στο φως τα πρώτα διηγήματά του στο «Βιβλίο των βίτσιων», διοχετεύει στις σελίδες των βιβλίων τις δικές του εκπνοές  απ’ τις ανάσες της κοινωνίας μας.

Με ανθρωπιά, με τρυφερότητα, με μια γλύκα, μιλά για όλα τα σκληρά και τα σκοτεινά, που επωμίζεται ο σύγχρονος άνθρωπος, για όλα τα απόνερα μιας ζωής που διασχίζει τόπους, χρόνους, αισθήματα, βιώματα και εμπειρίες. Βιώματα που σπάνε το φράγμα του προσωπικού και αναδεικνύονται υπόθεση όλων μας. Όπως ακριβώς η Η «Κατερίνα» του που έγινε δική μας, διαγράφοντας μια θριαμβευτική πορεία στο θέατρο.

Ένα ακόμα βιβλίο του, «Η μικρή λέξη αγάπη» ψιθυρίζεται αυτές τις ημέρες στο Από Κοινού Θέατρο από τις Αγγελική Ξένου και Βασιλική Κούλη σε σκηνοθεσία Νάντιας Δαλκυριάδου. Δεν είναι απλά άλλη μια ιστορία κακοποίησης και έμφυλης βίας. Δεν είναι μια προσωπική ιστορία, ένα προσωπικό παράπονο, μια ατομική κραυγή. Είναι η ίδια η κακοποίηση κάθε γυναίκας, μέσα από τα πατριαρχικά στερεότυπα που είναι ακόμα ριζωμένα στην κοινωνία μας. Η Μάντια του, η ηρωίδα,  είναι η δική μας Μάντια, το κορίτσι του διπλανού διαμερίσματος μας , η γυναίκα στη διπλανή θέση του λεωφορείου, κάποια ξαδέρφη μας (μπορεί και αδερφή μας), κάποια θεία μας (μπορεί και η ίδια μας η μάνα).

Ο Αύγουστος Κορτώ, μας μιλάει ακριβώς για αυτή τη «μικρή λέξη» που καλείται αγάπη, για τη μεγαλείο και τον ευτελισμό της. Από κοντά, για τη γραφή του, για την πόλη του, για τις συγγνώμες του…

Μένεις στα Εξάρχεια. Το ότι ανοίγουν μαγαζιά που πουλούν πολύχρωμες κάλτσες και κλείνουν βιβλιοπωλεία τι σου λέει;

Τα Εξάρχεια είναι ένας ζωντανός οργανισμός, μια αεικίνητη γειτονιά, που κάθε τόσο μεταλλάσσεται – πότε υποφέρει, και πότε ανθίζει. Και προτιμώ να είμαι αισιόδοξος ως προς τα συνοικιακά βιβλιοπωλεία, και τις ανεκτίμητες υπηρεσίες που παρέχουν. Ας μην ξεχνάμε πως το βιβλίο στην Ελλάδα δεν είναι είδος πρώτης ανάγκης, δημοφιλές εμπόρευμα.

Κάθε βιβλιοπωλείο που ζορίζεται, είναι ζόρι για όλους μας. Και γι’ αυτό οφείλουμε να στηρίζουμε όσο μπορούμε τους μικρούς, θαρραλέους βιβλιοπώλες, που παλεύουν για ένα πνευματικό αγαθό παραμελημένο απ’ το εκπαιδευτικό σύστημα και το κράτος.

Πως ορίζεις το νέο στο γράψιμο σου;

Το γράψιμό μου μοιάζει με την τεχνική των ελεύθερων συνειρμών: άπαξ και βρω την ιδέα, ακολουθώ τους πρωταγωνιστές χωρίς προεργασία και σημειώσεις, για να δω πού θα με πάνε, ποιοι δευτερεύοντες χαρακτήρες και ποιες παράπλευρες ιστορίες θα προκύψουν στην πορεία. Μπορείς να πεις ότι γράφω σωματικά: με μια διαδικασία ασυναίσθητη σαν την αναπνοή.

Είναι πράγματι «μικρή λέξη» η αγάπη; πως ορίζεται το μέγεθος της;

Οι λέξεις αποκτούν τη σημασία που τους δίνουμε, με τα συναισθήματα και τις πράξεις μας. Εκατομμύρια άνθρωποι ευτελίζουν καθημερινά λέξεις όπως ‘αγάπη’ κι ‘έρωτας’, χρησιμοποιώντας τες ως ύπουλα όπλα χειραγώγησης, ως παγίδες.

Όταν ένας άντρας χτυπάει τη σύντροφό του, και κατόπιν, στο πλαίσιο του χειρισμού της, λέει «Ξέρεις ότι σ’ αγαπώ», τα λόγια του είναι κούφια, βρομερά, επικίνδυνα. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να θεοποιούμε τις λέξεις, να τις μετατρέπουμε σε τοτέμ. Η αγάπη αποκτά ουσία όταν δίνεται αυθόρμητα, χωρίς όρους, υστεροβουλία, χαμέρπεια. Όταν είναι καθαρή κι επιτακτική σαν τον χτύπο της καρδιάς μας. Ειδάλλως είναι ένα ανούσιο τρισύλλαβο.

«Η κοινωνική πληγή της έμφυλης βίας σαφώς και προϋπήρχε, αλλά επί χιλιετίες ουδείς της έδινε σημασία – όλοι, ακόμα και τα θύματα, θεωρούσαν πως αυτή ήταν η μοίρα των γυναικών.»

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr