Ψυχολογία – Επιστρέφοντας στο νησί σου

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Απομένει μια ακόμα τελευταία στροφή για να δεις λιμάνι. Κρατάς στα χέρια τις αποσκευές σου και από τα σκουριασμένα μεγάφωνα του καραβιού ακούγεται το όνομα του νησιού που διάλεξες για τις διακοπές σου. Κατεβαίνεις στο γκαράζ του πλοίου. Από εκεί μπορείς να δεις τα πρόσωπα των άλλων που θα μοιραστείτε χρόνο και τόπο. Η ίδια στιγμή μπορεί να υπάρξει και αλλιώς. Μπορεί να είναι καθώς το αεροπλάνο κάνει τη σταδιακή του κάθοδο, τη στιγμή που βλέπεις μεγάλο μέρος του νησιού από το παράθυρό σου: βράχια στο ένα άκρο, η μεγάλη καμπύλη μιας απομακρυσμένης παραλίας, ένα απομονωμένο χωριό, λιγοστά δέντρα, η αποβάθρα των φέρι που κατασκευάστηκε το 1970, ο ασβεστωμένος πύργος ελέγχου εναέριας κυκλοφορίας.
Στο αεροδρόμιο οι άνθρωποι φαίνεται να γνωρίζουν ο ένας τον άλλον. Με το ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο φτάνεις σε χρόνο ρεκόρ στη Χώρα. Περνάς μπροστά από ένα μπακάλικο, τη βίλα με το παλιό δέντρο στην είσοδο, το δημοτικό σχολείο, το εστιατόριο που ειδικεύεται στα θαλασσινά, το δημαρχείο. Σε κατακλύζει μια περίεργη, ενστικτώδης αίσθηση ότι θέλεις να ζήσεις εδώ. Δεν θα το πράξεις ποτέ μάλλον για πολλούς λόγους, σημαντικούς και μη. Αλλά η σκέψη τού να είσαι ευτυχισμένος στο νησί λέει κάτι σημαντικό που αξίζει να αποκωδικοποιήσεις.

•Τα μικρά νησιά δημιουργούν μια ευχάριστη αίσθηση ελέγχου. Όταν ο κόσμος γίνεται μικρότερος, μεγαλώνουμε και αισθανόμαστε λιγότερο ευάλωτοι, πιο ικανοί. Επιτέλους είμαστε μεγάλοι άνθρωποι, όπως οι ενήλικες που θαυμάσαμε και μας καθησύχαζαν.

Η πρόσβαση στο υψηλότερο σημείο του νησιού είναι συνήθως εύκολη υπόθεση. Από εκεί μπορείς να δεις σχεδόν ολόκληρο τον τόπο: τον κόλπο που σε περιμένει να κολυμπήσεις, το λιμάνι με τα σπίτια του, στο βάθος υπάρχει η κορυφή του μοναστηριού. Το μικρό νησί έχει προφανή όρια που μπορείς να εντοπίσεις…

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr