Ζαν Πολ Μπελμοντό: Ο «άσχημος» γόης του γαλλικού σινεμά… αναχώρησε σαν «Κυνηγός της περιπέτειας»

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Από τα ινδάλματα της γαλλικής νουβελ βάγκ, ο- τεράστιος κατά πολλούς- Ζαν Πολ Μπελμοντό, πέθανε νωρίτερα το απόγευμα σε ηλικία 88 ετών. Την είδηση του θανάτου του έκανε γνωστή ο δικηγόρος του μιλώντας στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων και αστραπιαία κάνει το γύρω του κόσμου.

Ο Μπεμπέλ, όπως ήταν το καλλιτεχνικό παρατσούκλι του Μπελμοντό, αποτέλεσε το κινηματογραφικό alter ego του επίσης θρύλου του γαλλικού σινεμα  (και όχι μόνον αυτού), του Αλέν Ντελόν.

Ο Ζαν-Πολ Μπελμοντό (Jean-Paul Belmondo) αποτελεί εμβληματική προσωπικότητα του γαλλικού κινηματογράφου, που άκμασε το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα και απασχόλησε αρκετά τον παγκόσμιο Τύπο με τα καμώματα και τους έρωτές του.

Αρχικά ενσάρκωσε στη μεγάλη οθόνη το αντιηρωικό πνεύμα της γαλλικής «νουβέλ βαγκ», ενώ αργότερα πρωταγωνίστησε σε πο­λυάριθμες ταινίες, ορισμένες από τις οποίες υπήρξαν μεγάλες εμπορικές επιτυχίες του γαλλικού κινηματογράφου.

Η αφέλεια και η σκωπτική διάθεση από τη μία πλευρά και η δηκτικότητα και οι νευρώδεις κινήσεις του από την άλλη ήταν κάποια από τα βασικά χαρακτηριστικά της κινηματογραφικής εικόνας του.

Ο Ζαν-Πολ Μπελμοντό γεννήθηκε στις 9 Απριλίου 1933 στο ονομαστό προάστιο του Παρισιού Νεϊγί και ήταν γιος του διάσημου γλύπτη Πολ Μπελμοντό με καταγωγή από την Ιταλία.

Ατίθασος ως μαθητής, έκανε διαρκώς πλάκες μέσα στην τάξη, πονοκεφαλιάζοντας με τη συμπεριφορά του τους δασκάλους του.

Από το καναβάτσο στο θεατρικό σανίδι

Κατά τη διάρκεια των μαθητικών του χρόνων ασχολήθηκε με την πυγμαχία και το ποδόσφαιρο, τα δύο αγαπημένα του σπορ, ενώ συμμετείχε και σε ερασιτεχνικές θεατρικές παραστάσεις.

Στη σύντομη καριέρα του στα ρινγκ ήταν μάλιστα αήττητος. Το ντεμπούτο του το έκανε το 1949 ρίχνοντας νοκάουτ τον αντίπαλό του από τον πρώτο γύρο, αν και την επόμενη κιόλας χρονιά, συνειδητοποιώντας τις θυσίες που έπρεπε να κάνει για να γίνει επαγγελματίας, τα παράτησε.

Μετά την αποφοίτησή του και την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας, αποφάσισε να γίνει ηθοποιός και γράφτηκε στην Εθνική Ακαδημία Δραματικών Τεχνών στο Παρίσι. Ξεχώρισε με το ταλέντο του, αλλά η ασέβεια που επιδείκνυε προς τους καθηγητές του δεν του επέτρεψε να πάρει την ανώτατη τιμητική διάκριση κατά την αποφοίτησή του το 1956.

Με ένα τσιγάρο μόνιμα στο στόμα του, ο Ζαν Πολ Μπελμοντό ξεκίνησε την καριέρα του το 1957 παίζοντας μερικά μικρορολάκια σε γαλλικές ταινίες της εποχής και βρέθηκε στην αντίπερα όχθη από τον υπερβολικά όμορφο Αλέν Ντελόν, με τους κριτικούς να χαρακτηρίζουν τον Μπελμοντό «γοητευτικά άσχημο» – αν και πολλές θαυμάστριές του και μη, θα διαφωνούσαν με αυτό.

 

https://youtu.be/FD5l06QoPnY

Yστερα από μία σύντομη θητεία στο θέατρο, πέρασε στον κινηματογράφο, όπου εμφανίστηκε σε ταινίες γνωστών σκηνοθετών, παίζοντας μικρούς ρόλους. Ο πρώτος του μεγάλος ρόλος ήταν στο θρίλερ του Κλοντ Σαμπρόλ «Το τρίγωνο της αμαρτίας» (A Double Tour, 1959).

Θρυλική ερμηνεία με «Κομμένη την ανάσα»

Το 1960 ο Μπελμοντό πρωταγωνίστησε στην πρώτη ταινία του Ζαν-Λικ Γκοντάρ «Με κομμένη την ανάσα» (A bout de souffle), που έλαβε μυθικές διαστάσεις για τη συμβολή της στη διαμόρφωση της «νουβέλ βαγκ», του «νέου κύματος» του γαλλικού κινηματογράφου, που υιοθέτησε μία νέα οπτική και περιφρόνησε τους ακαδημαϊκούς κανόνες. Υποδύεται έναν νεαρό που καταδιώκεται από τις αρχές επειδή πυροβόλησε έναν αστυνομικό και τελικά προδίδεται από την ερωμένη του.

Η ερμηνεία του Μπελμοντό είναι ένα εξαίσιο μείγμα σκληρότητας, αυθορμητισμού και κωμικού στοιχείου. Ο γαλλικός Τύπος δεν δίστασε να συγκρίνει τον Μπελμοντό με τον Τζέιμς Ντιν.

Ο Μπελμοντό πολύ γρήγορα εγκατέλειψε την εικόνα του «επαναστάτη δίχως αιτία» κι έδειξε ένα διαφορετικό πρόσωπο, που επιβεβαίωσε το υποκριτικό του ταλέντο.

Εμφανίστηκε ως εργάτης που μπλέκει σε μια απίθανη ερωτική ιστορία στην ταινία του Πίτερ Μπρουκ «Μοντεράτο Καντάμπιλε» (Moderato Cantabile, 1960), βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα της Μαργκερίτ Ντιράς, ως ευγενής διανοούμενος στην ταινία του Βιτόριο Ντε Σίκα «Η Ατιμασμένη» (La Ciociara, 1961) και ως παπάς στην ταινία του Ζαν – Πιερ Μελβίλ «Λεόν Μορέν, ο ιερέας» («Leon Morin, pretre», 1961).

Δεν ήθελε κασκαντέρ στις επικίνδυνες σκηνές του

Τα επόμενα χρόνια έδειξε την ικανότητά του να υπηρετεί με μεγάλη επιτυχία και πειστικότητα ταινίες του εμπορικού κυκλώματος. Η συνεργασία του με τον σκηνοθέτη Φιλίπ ντε Μπροκά έδωσε τις ταινίες δράσης «Καρτούς» (Cartouche, 1962) και ο «Τυχοδιώκτης του Ρίο» (L’ homme de Rio, 1964).

Στις ταινίες δράσης ο Μπελμοντό δεν χρησιμοποιούσε κασκαντέρ και γύριζε ο ίδιος τις επικίνδυνες σκηνές, προσδίδοντας μεγαλύτερη αληθοφάνεια στο τελικό αποτέλεσμα.

Πολλές από τις εμπορικές ταινίες του είχαν ισχυρές δόσεις χιούμορ, που σε συνδυασμό με τις σκηνές δράσης είχαν μεγάλη απήχηση στο ευρωπαϊκό κοινό.

Σεζάρ για τον «Κυνηγό της περιπέτειας»

Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, ο Μπελμοντό άλλαξε και πάλι την εικόνα του, και πέρασε σε πιο ώριμους και δραματικούς ρόλους, δίνοντας αξιοσημείωτες ερμηνείες στην ταινία «Ο κυνηγός της περιπέτειας» (Itinéraire d’un enfant gâté, 1988) του Κλοντ Λελούς, που του απέφερε το πρώτο του Σεζάρ (το γαλλικό Όσκαρ) και στη μεταφορά από τον ίδιο σκηνοθέτη των «Αθλίων» του Ουγκό (1995).

Αξίζει να αναφερθούν και κάποιες άλλες ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε: «Προσοχή! Δημόσιος κίνδυνος!» (Classe tous risques, 1960) του Κλoντ Σοτέ, «Ο δρόμος των κακόφημων σπιτιών» (La viaccia, 1961) του Μάουρο Μπολονίνι, «Η γυναίκα είναι γυναίκα» (Une femme est une femme, 1961) του Ζαν- Λικ Γκοντάρ, «Ο χαφιές» (Le Doulos, 1962) του Ζαν-Πιερ Μελβίλ, «Ο πρωτότοκος των Φερσό» (L’ Aine des Ferchaux, 1963) του Ζαν-Πιερ Μελβίλ, «Ο τρε­λός Πιερό» (Pierrot le Fou, 1965) του Ζαν-Λικ Γκοντάρ, «Ο κλέφτης» (Le voleur, 1966) του Λουί Μαλ, «Η σειρήνα του Μισισιπή» (La sirene du Mississippi, 1969) του Φρανσουά Τριφό, «Μπορσαλίνο» (Borsalino, 1970) του Ζακ Ντερέ, «Οι σύζυγοι της χρονιάς 2» (Les maries de l’ an II, 1970) του Ζαν-Πολ Ραπενό, «Οι διαρρήκτες» (Le Casse, γυρισμένη στην Αθήνα το 1971) του Ανρί Βερνέιγ, «Σταβίνσκι» του Αλέν Ρενέ (1974) και «Ο Επαγγελματίας» (Le Professionnel, 1981) του Ζορζ Λοτνέρ.

Η επάνοδος στο θέατρο και το εγκεφαλικό

Την ίδια περίοδο επέστρεψε στο θέατρο με τα έργα «Συρανό ντε Μπερζεράκ» του Εντμόν Ροστάν και «Ο ηθοποιός Κιν» του Ζαν-Πολ Σαρτρ.

Το 2001 υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο που ουσιαστικά τον κατέστησε ανίκανο να εργαστεί.   Το 2008 επέστρεψε στη μεγάλη οθόνη με την ταινία του Φρανσίς Ιστέρ «Ένας άνθρωπος και ο σκύλος του» (Un homme et son chien), όπου φρόντισε να μην αποκρύψει την αναπηρία του.

Η σχέση με τον Αλέν Ντελόν που πέρασε από «40 κύματα»

«Aγάπη των διαφορών». Έτσι χαρακτήρισε ο Ζαν Μπελμοντό την φιλία του με τον Αλέν Ντελόν. «Με κοίταξε με τα βαθυγάλαζα μάτια του και με κόμπλαρε. Ήμασταν πολύ νέοι και ανταγωνιστές . Ποτέ δεν υπήρχε χώρος και για τους δυο. Όμως, καταφέραμε να γίνουμε φίλοι. Τον αγαπώ τον Αλέν, σαν αδερφό μου. Ήταν δίπλα μου κάθε στιγμή, όταν έπαθα το εγκεφαλικό, το 2001».

O Αλέν Ντελόν, υπήρξε η προσωποποίηση την ομορφιάς. Ξεσήκωνε τον γυναικείο πληθυσμό με την εξωτερική του εμφάνιση. Ένας πραγματικός ζεν πρεμιέ.

Ο Μπελμοντό, από την άλλη, δεν διέθετε τα προφανή χαρίσματα του Αλέν, όμως οι γυναίκες τον λάτρεψαν. Διέθετε στυλ και λέγειν, όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος όταν τον ρώτησαν για την επιτυχία του στο γυναικείο φύλο.

Η φιλία του δοκιμάστηκε σκληρά και αιτία ήταν η παραγωγή της ταινία «BorsalinoΜπρσαλίνο»,  την οποία ανέλαβε ο Ντελόν. Ξέσπασε διαμάχη για το πρώτο όνομα στους τίτλους. Ο Ντελόν ήθελε το δικό του. Αυτό έκανε έξαλλο τον Μπελμοντό και εξοργισμένος από την αυθαιρεσία του συμπρωταγωνιστή του, απείλησε ότι θα αποχωρούσε από την ταινία.

Η υπόθεση κατέληξε στις δικαστικές αίθουσες και ο Μπελμοντό, που δεν παραβρέθηκε ούτε στην πρεμιέρα της ταινίας, κέρδισε την δίκη, αφού το συμβόλαιο του όριζε ότι το όνομα του θα έμπαινε πάντα πρώτο.

Οι δυό τους τα ξαναβρήκαν έπειτα από αρκετά χρόνια. Ουδέποτε στο μεταξύ κακολογησε ο ένας τον άλλον. «Δεν μπορούσα να θυμώσω στον Μεπμπελ,  ήταν μια κακιά στιγμή»,είχε πεί αργότερα ο Αλεν Ντελόν.

Όταν το  2001 υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο ο Μπεμπέλ, που ουσιαστικά τον κατέστησε ανίκανο να εργαστεί, ο Αλέν Ντελόν του στάθηκε σαν αδερφός. Δεν έλειψε στιγμή από το πλευρό του.

Πολυκύμαντη προσωπική ζωή

Η προσωπική ζωή του Μπελμοντό, ήταν γεμάτη από κατακτήσεις με μερικές από τις ομορφότερες γυναίκες της Ευρώπης, όπως η Ούρσουλα Άντρες και η Λάουρα Αντονέλι.

Το πρώτο κορίτσι του Τζέιμς Μποντ ήταν η αιτία χωρισμού του από την πρώτη του σύζυγο, την Ελοντί Κονστάν, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά. Με τη δεύτερη σύζυγό του, την ηθοποιό Ναταλί Ταρντιβέλ, απέκτησε ένα παιδί, προτού χωρίσουν το 2008.

Με στοιχεία και από το sansimera.gr