Ο κύκλος των Eretikon ποιητών

~ Flora T.Jose: Ένα Έλατο θυμάται ~

NEWSROOM 31.12.2021 | 21:52

Ακούστε το άρθρο

Ήταν κάποτε ένα έλατο, μεγάλο με πλούσια και πλουμιστά κλαδιά. Ήταν πολυ μεγάλο σε ηλικία, γέρικο που λένε.
Είχε ζήσει πολλά – πολλά Χριστούγεννα και είχε δει πολλά χαρούμενα παιδικά προσωπάκια και όχι μόνο.
Είχε ακούσει γέλια παιδικά, οικογενειακά, μα και κλάματα χαράς για κάποιον που γύρισε από τα ξένα.
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες κατέβαινε από τη μοναξιά του, για να γιορτάσει και να χαρίσει χαρά σε μία οικογένεια.
Είχε γνωρίσει και αγαπήσει πολλές οικογένειες, κάθε μία ξεχωριστή για ‘κεινο. Μεγάλη του αγάπη τα παιδιά, βλέπετε κάθε χρόνο αυτά χαίρονταν τόσο πολύ στην άφιξή του.
Του φύλαγαν την καλύτερη θέση στο σαλόνι και φόρτωναν τα κλαδιά του με χρωματιστές και γυαλιστερές μπάλες και στολίδια ιδιαίτερα.
Όση ώρα το φρόντιζαν, ακούγονταν τραγούδια γιορτινά και γέλια χαράς
και ευτυχίας.
Στην κορυφή του, του έβαζαν το πιο λαμπρό αστέρι και πάντα γέμιζαν τις ρίζες του με δώρα, άλλα μικρά και άλλα μεγάλα κουτιά, με όμορφο περιτύλιγμα.
Άλλες φορές με ακριβά και άλλες με απλά μικρά δωράκια μα τόσο σημαντικά.
Θυμάται πως κάποια Χριστούγεννα ένα μικρό αγόρι, έλαμψε μπροστά σε μια μεγάλη σοκολάτα, τόσο πολύ είχε παρακαλέσει τον άγιο των δώρων να του φέρει μία.
Κάποια άλλα, ένα μικρό κοριτσάκι έκλαιγε, μπροστά σε μία κούκλα με ένα όμορφο φόρεμα με μικρά ροζ τριαντάφυλλα και μαλλιά μακρυά και όμορφα μπλεγμένα γύρω από το κεφαλάκι της. Όλο το χρόνο παρακάλαγε τον άγιο των δώρων, κάθε φορά που πέρναγε μπροστά από την πολυτελή βιτρίνα της.
Θυμάται όμορφα τρενάκια και καρυοθραύστες στρατιώτες, μπαλαρίνες και καρουζέλ, με αλογάκια περίτεχνα ζωγραφισμένα που έπαιζαν μουσική καθώς γυρνούσαν γύρω γύρω.
Μια φορά θυμάται ενα ζευγάρι κόκκινα λουστρίνι παπούτσια και ένα κόκκινο παλτό και μια άλλη φορά μια μπάλα κι ένα ποδήλατο με ένα μεγάλο καλάθι να χωράει όλη την παιδική φαντασία.
Μικροί και μεγάλοι να χαίρονται και να ανταλλάσουν αγάπης φιλιά και ευγνωμοσύνης χαμόγελα.
Κάθε χρόνο ένιωθε πόσο σημαντικό ήταν και πόση προσμονή έκρυβε στα κλαδιά του.
Μα τελευταία κάτι άλλαξε, δεν είναι όπως παλιά, η χαρά του στολισμού κρατάει λίγο, τα δώρα του ειναι πολλά περισσότερα, μα οι άνθρωποι δεν είναι το ίδιο ανάλογα χαρούμενοι, όση και η ποσότητα των δώρων.
Ανοίγουν κουτιά, σκίζουν τα όμορφα περιτυλίγματα, χαίρονται για λίγο και περνάνε στο επόμενο.
Μόνο τα παιδιά χαίρονται ακόμα και λάμπουν τα προσωπάκια τους, σε κάθε δώρο, μέχρι να ανοίξουν το επόμενο και το επόμενο.
Δεν υπάρχουν πια τα κόκκινα λουστρίνι παπούτσια, ούτε καρυοθραύστες και οι μπαλαρίνες έπαψαν να χορεύουν γύρω από τον εαυτό τους.
Ξέχασαν γρήγορα το έλατο, ξέχασαν ακόμα να ανάψουν και τα λαμπερά φωτάκια του και τώρα στέκει εκεί στο σαλόνι, πιο μόνο από όταν ήταν στην μοναξιά του.
Οι άνθρωποι πάνε κι ερχονται σε μία προσπάθεια να τα προλάβουν όλα.
Αγοράζουν και χαρίζουν πράγματα, μα δεν γελά η ψυχή τους, τα χαμόγελα δεν αγγίζουν τα μάτια τους και τα παιδιά ψάχνουν μέσα στις συσκευασίες να βρουν τους γονείς που τους λείπουν, τους γονείς που τους πήρε μακρυά η πολύωρη εργασία τους.
Κάπου άκουσε τη λέξη υπερκαταναλωτισμός, δεν ξέρει τι σημαίνει, ξέρει μόνο πως αυτή η λέξη του έκλεψε την οικογένεια, τη χαρά και τη μαγεία των Χριστουγέννων.