Eretiki κριτική της ελληνικής ταινίας “Μαγνητικά Πεδία”

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Από τον Eretiko κριτικό Γιάννη Κρουσίνσκυ

Η ταινία του Γιώργου Γούση έχει σημαντική, διπλή επίδραση στους Σινεφίλ. Αφενός θα αποκαλύψει τη θεώρηση του δημιουργού & αφετέρου τον τρόπο σκέψης των θεατών.

Ως θεατές λοιπόν, ενδιαφέρεστε για την ίδια τη Δημιουργία στις Τέχνες & στο Σινεμά ή μήπως θέλετε απαραιτήτως μια καλογυαλισμένη παραγωγή;

Ουσία, ανθρωπιά & επιφυλακτική ενσυναίσθηση των 2 ηρώων πιστοποιούν το δημιουργικό κομμάτι. Είστε όμως έτοιμοι/έτοιμες να παραλείψετε τη νοοτροπία των φανταχτερών παραγωγών;

Υπόθεση

Η αινιγματική Έλενα ταξιδεύει μόνη, επιλέγοντας προορισμό σύμφωνα με την ενστικτώδη και όχι απαραίτητα εύστοχη διάθεσή της. Η ίδια έχει κρυφτεί από αγαπημένα της πρόσωπα και από την αγαπημένη της Τέχνη. Το χορό. Περνά μια εσωτερική αμφισβήτηση, η οποία φτάνει μέχρι και στην εξωτερική της εμφάνιση. Με πιστό σύμμαχο το “μάχιμο” αμάξι της, που η ίδια αποκαλεί “Ζωρζ,” θα επιβιβαστεί σε ένα πλοίο. Προορισμός είναι τώρα κάποιο νησί. Δεν έχει σημασία για την ίδια…

Στο πλοίο θα γνωρίσει τον μοναχικό Αντώνη, εξαιτίας μιας μηχανικής βλάβης στο δικό του αμάξι. Μολονότι η Έλενα, εάν θέλει, μπορεί να μην γίνει κοινωνική, επέλεξε σε αυτή την περίπτωση να εμπιστευτεί τον Αντώνη. Του μίλησε εκείνη, προτείνοντας να τον μεταφέρει με το δικό της αμάξι. Στη διαδρομή υπήρξε πολλή ευγενική και καλοσυνάτη μαζί του. Ο Αντώνης κάτι προσπαθούσε να αποφύγει. Όμως ξανασυναντήθηκαν σε μια ταβέρνα της περιοχής.

Εκεί η Έλενα άρχισε να κινείται μεταξύ ευγένειας και φλερτ, χωρίς να είναι ωστόσο τίποτα ξεκάθαρο. Ξεκίνησε να εμπιστεύεται τις εσωτερικές της αμφιβολίες στον Αντώνη. Εκείνος τότε αποκάλυψε το δικό του σκοπό σε τούτο το νησί. Επιθυμεί να πραγματοποιήσει την ταφή της θείας του. Η ανιδιοτέλεια θα ανταποδοθεί από τον Αντώνη προς την ευχάριστη συντροφιά της Έλενας.

Αλλά η γνωριμία τους δεν θα τελειώσει εδώ. Μεταξύ των δύο καλόψυχων ανθρώπων θα υπάρξει ένας μαγνητικός καθρεπτισμός ενσυναίσθησης…

Ανάλυση

Γενικώς…

Αρχικώς, μια ανεξάρτητη, καλοπροαίρετη παρατήρηση. Το να μην αποκαλύπτεται παντού στους απλούς, υποψήφιους θεατές (π.χ. στο imdb ή στην επίσημη πρώτη ανάγνωση για την υπόθεση της ταινίας), ότι ο Αντώνης σχεδιάζει την ταφή της θείας του και όχι απλώς το θάψιμο ενός μεταλλικού κουτιού, αγνώστου περιεχομένου, είναι λάθος. Τόσο απλά. Διότι κρύβεται τότε η δυναμική της ταινίας μαζί με τα συνδεδεμένα ισχυρά της καλλιτεχνικά χαρτιά. Καθότι ο Σινεφίλ θα αποκτήσει πραγματικά αλλιώτικο ενδιαφέρον και αυξημένη επιθυμία, για να πάει να δει τούτο το έργο, μόνο όταν του περιγράψεις ακριβώς το σκοπό του Αντώνη. Αλλά και τις σκοτεινές, μα ανθρώπινες πτυχές μυστικοπάθειας στο χαρακτήρα της Έλενας. Αυτά είναι αυταπόδεικτα, καλλιτεχνικά εφόδια της ταινίας. Δεν παραλείπονται.

(Σημείωση: Τα ονόματα των σημαντικότερων συντελεστών του έργου αναγράφονται στο τέλος του κειμένου μου).

Πλεονεκτήματα

1) Επιμένω στην άποψη, ότι η αληθινή ποιότητα των Τεχνών ενυπάρχει αποκλειστικά στην ουσία της εκάστοτε Δημιουργίας. Έτσι συμβαίνει και στην 7η Τέχνη. Η ταινία “Μαγνητικά Πεδία” (2021), στο δικό της βεληνεκές φυσικά, το απέδειξε. Οι δημιουργοί ήταν διψασμένοι, για να παρουσιάσουν κάτι μαγνητικό. Και το έκαναν. Σε ελκύει με αναπάντεχο τρόπο το έργο, προτού ακόμη καταλάβεις το γιατί. Και τότε έρχονται οι συγκροτημένες σκέψεις. Καλλιτεχνικό, μυστηριώδες, αχρονικό μα χωροθετημένο, ριψοκίνδυνο. Ζωντανό! Σενάριο και σκηνοθεσία θα κινηθούν ανεξάρτητα, αλλά θα ενωθούν κιόλας (ανάλυση σκηνοθεσίας-σεναρίου ακολουθεί σε σχετική, κάτωθι κατηγορία). Η σκηνοθεσία φιλοξένησε ωραία τις υπόλοιπες κινηματογραφικές παραμέτρους. Έχω την εντύπωση, ότι ο σκηνοθέτης Γιώργος Γούσης μαζί με τους συνεργάτες του έφτιαξαν κάτι πολύ καλύτερο, από ό,τι ο ίδιος πιστεύει! Εκφράζεται μονίμως στο έργο ένα συναισθηματικά δυναμικό σύνολο. Έχει ενδιαφέρον, το πώς κατάφερε αυτό το σύνολο να παραμείνει ενωμένο, μέσα από τις αθροισμένες, κινηματογραφικές παραμέτρους.

2) Εξάλλου, αν και η υπερβολικά απλή θέαση παραξενεύει αρκετά τον οποιονδήποτε θεατή, σε περίπου 5 λεπτά παρακολούθησης η ίδια θα γίνει ένα αποδεκτό, οικείο, κινηματογραφικό μοτίβο. Προσελκύοντας όλο και περισσότερο το Σινεφίλ. Υπενθυμίζοντάς του, ότι τα φαινόμενα απατούν. Το έργο, μέσω αυτής της σεμνής αύρας, περιφρονεί τη μάζα! Αντιστέκεται. Προσδίδοντας μια στιγμή ορόσημο στη νόηση των Σινεφίλ, που θα αγκαλιάσουν και θα θυμούνται την ταινία για την ορατή επάρκεια της καλλιτεχνικής της τόλμης! Η ταπεινή αυτή οντότητα της εν λόγω ταινίας θα την κάνει να αγαπηθεί με τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματά της. Σε ένα σπάνιο κομμάτι εσωστρεφών θεατών μάλιστα, το έργο αυτό θα καταφέρει να υπενθυμίσει το χαμένο συναισθηματικό μέρος, το οποίο εκείνες/εκείνοι πεισματικά αποφεύγουν στις ζωές τους! Τα λόγια του πληγωμένου Αντώνη, περί προληπτικής αποφυγής του Έρωτα, θα αγγίξουν ωστόσο σε κοινωνιολογικό και παραμυθένιο πλαίσιο την ψυχοσύνθεση πολλών περισσότερων θεατών.

3) Η απελευθερωμένη αφαιρετικότητα συναντά την επιλεκτική μεθοδικότητα σε τούτη την ταινία. Όπως και οι ιδέες στο σενάριο θα αγγίξουν με απλό, αλλά ουσιώδη τρόπο τις εικόνες της σκηνοθεσίας. Όπως και η Έλενα θα γνωριστεί με τον Αντώνη. Δεν μου κάνει εντύπωση πως αυτό το γοητευτικό, αισθαντικό μοτίβο, συνδέεται δίχως σκακιστική σκέψη. Διότι οι δύο πρωταγωνιστές συμμετείχαν και στο γράψιμο του σεναρίου. Άρα, το χτίσιμο των χαρακτήρων πέρασε πιο ζωντανά στις σελίδες του σεναρίου, αποφεύγοντας ορθά την πολύπλοκη ή επιτηδευμένη γραπτή προσέγγιση. Μόνο ένας ηθοποιός θα προσέθετε τέτοια βάση ταυτόχρονης αποκάλυψης και μυστηρίου. Ωστόσο, επειδή η σκηνοθεσία είναι του Γιώργου Γούση, καθώς και μέρη του σεναρίου, είναι σημαντικό να λάβουμε υπόψιν μας και τη δική του γραπτή συνδρομή, ως προς την εξασφάλιση μιας πιο σφαιρικής, καλλιτεχνικής ισορροπίας στο έργο.

4) Επιπροσθέτως, οι πρωταγωνιστικές ερμηνείες έδωσαν το κάτι παραπάνω (ανάλυση σε σχετική, κάτωθι κατηγορία)! Συνδέεται διαρκώς το σκεπτικό μεταξύ γραφής σεναρίου, αποδιδόμενων ερμηνειών και συνεννόησης των ηθοποιών με τη σκηνοθεσία του Γιώργου Γούση. Το γεγονός ότι χρησιμοποίησαν βεβαίως τα αληθινά μικρά τους ονόματα οι πρωταγωνιστές, Έλενα Τοπαλίδου και Αντώνης Τσιοτσιόπουλος θυμίζει μια έμπνευση βγαλμένη από ορισμένες ταινίες του Matteo Garrone (π.χ. “Dogman,” 2018 τσεκάρετε εδώ https://eretikos.gr/epiloges/eretiki-kritiki-gia-tin-tainia-dogman/186638/). Δηλαδή, οι ερμηνευτές ως χαρακτήρες να διατηρούν ακριβώς το ίδιο μικρό όνομα. Είναι ωραία μέθοδος υποκριτικής. Διαφοροποιείται έτσι μόνο στη ρίζα του ο εκάστοτε χαρακτήρας, ακόμη και αν φέρει το όνομά σου. Απογυμνώνονται τότε μόνο οι εκφράσεις και οι πράξεις του.

5) Το μοντάζ κατανοεί το στόχο της σκηνοθεσίας και ανταποκρίνεται άκρως λειτουργικά στην περιήγηση των δύο ηρώων με το (χρωματικά μαρκαρισμένο στη μία πόρτα) αμάξι “Ζωρζ.” Επιπλέον, κάπως θα χωρέσουν στην αφήγηση τα επικίνδυνα βράχια, ο τρομακτικός φάρος, η θλίψη της Έλενας και η ηθική ανταπόκριση του Αντώνη προς τη μνήμη της θείας του. Η διεύθυνση φωτογραφίας θα αξιοποιήσει στην πορεία το κινηματογραφικό περιβάλλον, είτε κατά το ταξίδι με το αμάξι σε τοπία της περιοχής, είτε σε όμορφες στιγμές συναισθηματικής εγγύτητας του πρωταγωνιστικού ζεύγους στους εσωτερικούς χώρους. Έχει ενδιαφέρον η καταγραφή του υπερτονισμένου πράσινου χρώματος στη βλάστηση (η οποία φάνηκε στιγμιαία ακόμη και σε νυχτερινή λήψη μέσα από το αμάξι = γρασίδι).

6) Εκπέμπονται όμορφα, ελευθερωμένα συναισθήματα στο κοινό μετά το τέλος της ταινίας. Έλενα και Αντώνης, αν και γνωρίζονται ελάχιστα, θα φτάσουν σε ένα σημαντικό επίπεδο αλληλοκατανόησης. Εξού και η αγκαλιά στο πιο κομβικό σημείο! Της προστασίας από την ίδια τη βαλτώδη, οπτικοποιημένη φυγή (αμάξι “Ζωρζ”). Νωρίτερα η σκηνοθεσία είχε αποδώσει κάποια λεγόμενα της Έλενας με θέαση μέσα από το αμάξι, σε απόλυτη επικοινωνία ηρωίδας/θεατών. Διότι η Έλενα και το αμάξι, μέχρι κάποιο σημείο, ήταν ένα! Ωραία η οπτική γωνία του ξύπνιου Αντώνη, που άκουσε τα μυστικά της Έλενας. Δεν έχουν τα πάντα στη γνωριμία του κινηματογραφικού ζεύγους ιδανική κατάληξη. Έτσι δεν θα έρθει κάποιο προβλέψιμο, γλυκανάλατο happy ending, καταστρέφοντας τα υπόλοιπα κομμάτια του παζλ. *Αλλά αυτό κοστίζει κάτι, όπως θα δούμε παρακάτω…

Μειονεκτήματα

1) Για έναν απλό, ανεκπαίδευτο θεατή ωστόσο, η ταινία αυτή δεν ενδείκνυται προς παρακολούθηση. Θα την αποστραφεί εκείνος αυτή τη θέαση και δυστυχώς εάν πας να του εξηγήσεις κάτι ως προς την αξιοποίηση ενός κινηματογραφικού συνόλου, θα σε περάσει τουλάχιστον για ημίτρελο.

2) Συνδέονται η ατομικότητα και ψυχοσύνθεση των Αντώνη-Έλενας με το συνολικό, καλλιτεχνικό περιβάλλον αλλά και μεταξύ τους. Εντάξει. Ωστόσο, η αφαιρετικότητα της ενστικτώδους πλοκής θα ξενίσει εκείνους τους θεατές, που παραμένουν ορκισμένοι λάτρεις του γνώριμα μεθοδικού, δομημένου, έως και τυποποιημένου κινηματογραφικού σεναρίου.

3) Το έργο γενικότερα δεν είναι για όλους/όλες. Μπορεί μεν να αντιστέκεται γενναία στη μαζική αντίληψη, να απευθύνεται σε ανθρώπους με σπάνιες ευαισθησίες, αλλά κάτι απουσιάζει. Η ενδιάμεση κατάκτηση του επικοινωνιακού κομματιού σε εκπαιδευόμενους Σινεφίλ, αποτελεί πάντοτε βασικό στόχο για κάθε καλλιτέχνη. Και είναι δύσκολο να βρίσκεται το “Μαγνητικά Πεδία” στις 25 πρώτες ταινίες μύησης απλών θεατών σε στάδιο Σινεφίλ, εκπέμποντάς τους την εσωτερική, εγκεφαλική μαγεία του Σινεμά.

4) Χρειάζονταν λίγες ακόμη πρωτοβουλίες στα πλάνα της σκηνοθεσίας. Προκειμένου να είχε υπάρξει η θέσπιση μιας προσωπικής ταυτότητας σε ταινία μεγάλου μήκους από το Γιώργο Γούση. Να υπήρχε δηλαδή λίγη περισσότερη αυτοπεποίθηση! Ίσως συμβεί στις επόμενες ταινίες του.

5) Πράγματι, η προσέγγιση του χαρακτήρα της Έλενας δείχνει μια μεγάλη αλήθεια, για το πώς συμπεριφέρονται όντως ψυχολογικά ορισμένες Ελληνίδες, οι οποίες με την εντυπωσιακή αδιαφάνεια των μπερδεμένων προθέσεών τους, ταλαιπωρούν νοητικά κάποιον που γνωρίζουν…Ωστόσο το έργο δεν παίρνει ποτέ θέση, για το ότι αυτό το εκνευριστικό φαινόμενο είναι ηθικά μόνο λάθος! Σκεφτείτε λίγο να ήσασταν στη θέση του Αντώνη: Σε πλησιάζει μια άγνωστη, μοναχική γυναίκα όλο ευγένεια, χαμόγελα και καλοσύνη. Με ανιδιοτελή παροχή βοηθείας. Σε μεταφέρει με το αμάξι της, περιμένοντας εσένα με αφοσίωση σε μία ταβέρνα και φτιάχνοντάς σου ένα χάρτινο λουλούδι! Σε ακολουθεί-προσκαλεί μονίμως και συνεχίζει να σε βοηθά συνεχώς. Ακόμη και σε μία, εκ των πραγμάτων, δυσκολοδιάβατη αποστολή! Τι άλλο θα σκεφτόταν δηλαδή ο ίδιος;

Όλα εξαρτώνται από τη διακριτική, ειρηνική ωριμότητα του Αντώνη, ο οποίος δεν το κάνει θέμα αμήχανης διαφωνίας ποτέ και δεν ασχολείται έτσι και αλλιώς με το υπαρκτό φλερτ τους. Διότι επιλέγει εκ πεποιθήσεως ο ίδιος να μην πληγώνεται. *Παρόλα αυτά, μοιάζει σαν να θέλει να μας πείσει σε αυτό το απομονωμένο, λανθασμένο κομμάτι της η ταινία, ότι η συμπεριφορά της Έλενας κάπως δικαιολογείται. Ότι δήθεν υπάρχει φιλία μεταξύ γυναίκας και άντρα στη ζωή. Όχι! Καμία σχέση με την πραγματικότητα. Υπάρχει μεν αλληλοσεβασμός, αλλά όχι φιλία. Υπάρχει πάντοτε φυσικά και η συνολική, ψυχική εκτίμηση στην ανθρώπινή τους σχέση, αποφεύγοντας ξεκάθαρα σεξιστικές ή βίαιες αντιλήψεις. Μα αντικειμενικά όταν χάνεται ο υπαρκτός, αμοιβαίος Ερωτισμός, τότε κάτι αληθινό πεθαίνει! Η πιο απλή, αγνή μορφή ενηλικίωσης.

Πιο Αναλυτικά…

Σενάριο/Σκηνοθεσία

Ιδέα-Εικόνα

Α) Έγκυρη σύνδεση σεναρίου και σκηνοθεσίας αποτελεί η απρόσμενη ταύτιση της Έλενας και του Αντώνη. Παρατηρείται ουσιαστικά ένας εν εξελίξει διακριτικός καθρεπτισμός στη γνωριμία τους. Φαίνεται τόσο στην ιστορία με τις στιχομυθίες του σεναρίου, όσο και στις επιλογές των πλάνων της σκηνοθεσίας. Ιδέα και Εικόνα συναντώνται! Εκεί μεταφορά και κυριολεξία, σενάριο και σκηνοθεσία σε επιλεκτικές στιγμές γίνονται ένα!

Φερειπείν, η Έλενα στην αρχή είπε, ότι είχε δει πρόσφατα τον εαυτό της να καθρεφτίζεται κάπου και δεν τον αναγνώρισε. Τότε ο Αντώνης ανέφερε, ότι έπαθε το ίδιο πράγμα, μόλις ξυρίστηκε πριν από 12 χρόνια. Πολύ αργότερα, τα πλάνα της σκηνοθεσίας με ωραία αντίφαση θα ορίσουν τη συναισθηματική εγγύτητα της ανθρώπινης γνωριμίας τους, υπό το πρίσμα ενός καθρέπτη σε εσωτερικό χώρο νυχτερινής διασκέδασης. Οι σκοτεινές πτυχές της μυστικοπάθειας της Έλενας φέρουν ένα πρώιμο, τριπλό καθρεπτισμό, όταν εκείνη είναι μόνη. Μάλλον αυτό σχετίζεται με τη μετέπειτα κρίσιμη, προφορική ενημέρωση (στον Σινεφίλ) για δύο αγαπημένα της, πολύ κοντινά πρόσωπα…Συν την ίδια (ανάλυση, δίχως να φτάνουμε σε επίπεδα spoiler).

Β) Ο κατεδαφισμένος, διαχωρισμένος δρόμος καταδεικνύει εύστοχα δύο αλήθειες στο θεατή. 1) Ότι η ευτυχής, ανθρώπινη σχέση του Αντώνη με την Έλενα έχει φτάσει πια στο τέλος της. 2) Ότι η ατυχής γνωριμία του Αντώνη με τον νεκροθάφτη περιγράφει δύο αντίθετους κόσμους. Την ευγένεια και καλοσύνη (Αντώνης) με την αγένεια και μοχθηρία (ο συγκεκριμένος ρόλος του νεκροθάφτη).

Γ) Κάποια στιγμή η κίνηση από τους υαλοκαθαριστήρες στο αμάξι “Ζωρζ” προσωποποιεί και την ψυχοσύνθεση της Έλενας, σαν πιθανό καθάρισμα δακρύων.

Δ) Το ωτοστόπ σε αμάξι με μεταφερόμενο ταχύπλοο μοιάζει σαν τη γνωριμία της Έλενας με τον Αντώνη. Έφερε μια εξιδανικευμένη παιδικότητα, η οποία δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι μόνιμη.

Ε) Η ακραία ιδέα της αυθόρμητης Έλενας θα πείσει τον ορθολογιστή Αντώνη, αλλά και τον σκεπτικό θεατή για την πιθανότητα της εναλλακτικής ταφής. Από τότε θα μεταβούμε οπτικά σε πολλές τοποθεσίες, οι οποίες εκφράζουν το σκεπτικό μιας θεωρητικά πιο ελεύθερης ταφής (π.χ. βράχια, εγκαταλελειμμένο σπίτι, ερημικά τοπία).

Ερμηνείες

Έλενα Τοπαλίδου (ρόλος Έλενας)

Ενσάρκωσε, κατά κύριο λόγο, μια αξιοπερίεργη περσόνα, που ανήκει στο περιβάλλον της μεγάλης οθόνης. Ανεξάρτητη στη σκέψη της, αλλά και επιλεκτικά κοινωνική (κατά εσωτερική αναγκαιότητα) κυρίως στον Αντώνη. Προσφέρει την ευγένεια, την καλοσύνη, την αλληλεγγύη σε εκείνον. Στο δραματικό κομμάτι των προσωπικών αποκαλύψεων του ρόλου η ηθοποιός φέρνει ωραία τον ταραχώδη Ρεαλισμό στο προσκήνιο, χωρίς να δούμε καν στιχομυθία εκεί (υποτίθεται, ότι η ερμηνεύτρια μιλά τότε στο τηλέφωνο). Η αστείρευτη μαγεία μιας ρομαντικής κοπέλας, που ταυτοχρόνως αποδέχεται και αρνείται, ότι έχει πια μεγαλώσει, αποδίδεται επίσης ωραία στο ρόλο της πολύπειρης ή απόμαχης χορεύτριας Έλενας. Η ευγένεια, η γοητεία, το θάρρος και η γλυκύτητα της περσόνας σκλαβώνουν εύκολα τόσο τον Αντώνη, όσο και εμάς τους θεατές.

Αντώνης Τσιοτσιόπουλος (ρόλος Αντώνη)

Την κατάλληλη σύνδεση δραματικών και κωμικών μερών στο έργο φέρνει ο συγκεκριμένος ηθοποιός. Η επιφυλακτικότητα είναι το πρώτο, αναδειγμένο στοιχείο στην περσόνα του Αντώνη. Η δική του αλληλεγγύη ξεδιπλώνεται σιγά σιγά προς την Έλενα. Έντονος είναι ο Ρεαλισμός, κατά τον αυξανόμενο διαπληκτισμό με τον νεκροθάφτη. Θυμίζοντας όντως ελληνική, κοινωνική συναναστροφή με θλιβερή, αγενή εξέλιξη. Εκεί αποδίδεται ερμηνευτικά με πολύ πειστικό τρόπο η αδικημένη θέση του προσβεβλημένου και απειλούμενου ανθρώπου! Αντιστοίχως, η λυτρωτική κωμικότητα έρχεται αργότερα από τον ερμηνευτή, μόλις αντικρίζει ο Αντώνης τυχαία ξανά τον ανταγωνιστή του ηθικού του σκοπού. Η φωνή και η κινησιολογία του ηθοποιού στην αγκαλιά του Αντώνη με την Έλενα σηματοδοτούν μια εγκάρδια, προστάτιδα δύναμη στην ανθρώπινη σχέση του κινηματογραφικού ζεύγους.

Ήχος-Μουσική

– Έχει μεγάλη σημασία στο έργο (εφόσον υπάρχουν πολλά μακρινά, σκηνοθετικά πλάνα, κατά το οδικό ταξίδι των Αντώνη-Έλενας), η ηχητική συσχέτιση με την τεχνική voiceover. Δημιουργείται τότε στο κοινό εξοικείωση με την περιπλάνηση των δύο πρωταγωνιστών. Έτσι σταδιακά αυτοί αποτελούν συνασπισμένο ανθρώπινο παράγοντα ακόμη και μέσα σε ένα αχανές, νησιωτικό τοπίο.

– Γενικότερα, το οποιοδήποτε τραγούδι της Έλενας δίνει σαφέστερο χρονικό προσδιορισμό στη βελτιωμένη, συναισθηματική διάσταση της γνωριμίας με τον Αντώνη. Το μοναδικό τραγούδι του Αντώνη δείχνει, ότι η ψυχολογική κατάσταση των δύο ηρώων απαιτούσε τότε ένα ανώτερο στάδιο εμπιστοσύνης. Ηλεκτρικό μπάσο, πνευστά, ιδιόφωνα κρουστά, ακουστική κιθάρα και πλήκτρα σε instrumental θέμα τραβούν την προσοχή του ακροατή-θεατή. Ταιριάζοντας με το ρυθμό της γνωριμίας του κινηματογραφικού ζεύγους.

Μια διανομή του Cinobo

Συντελεστές

Σενάριο: Γιώργος Γούσης, Έλενα Τοπαλίδου, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος. Σκηνοθεσία: Γιώργος Γούσης. Μοντάζ: Δημήτρης Πολύζος. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιώργος Κουτσαλιάρης. Πρωταγωνιστούν/Συμμετέχουν: Έλενα Τοπαλίδου, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, Νίκος Σπανίδης, Φρόσω Τζανετάτου, Δημήτρης Μπούζος, Δημήτρης Σμαΐλης. Επιλογή/Διαχείριση Τοποθεσίας: Μαρίνος Σκλαβουνάκης. Μουσική: Λευτέρης Βολάνης. Ήχος: Νεφέλη Πάντζου & οι υπόλοιποι συνεργάτες της.