~Γαλανάκος Θέμης: Στόχος ζωής~

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Η ζωή μας σαν το βέλος.
Μια γραμμή με αρχή και τέλος, όπου η αιχμηρή πλευρά ευάλωτα κυριάρχησε να σμιλεύει το κουράγιο της κι ο φόβος να αλωνίζει φλερτάροντας με το νου.
Οι φόβοι της.
Άνθρωποι, κοιτούσαν όλοι να πάρουν κάτι από εκείνη
που μόνο να δίνει ήξερε, αλλά κλείνοντας ταμείο ημέρας η καρδούλα της έμενε με μηδαμινή είσπραξη και πάντα απορούσε.
Βλέπεις ήθελε να βλέπει χαρούμενους τους ανθρώπους, μα κι εκείνοι όμως γιατί δεν σκέφτονταν αντίστοιχα το ίδιο για κείνη;

Τον εαυτό σου να φοβάσαι της είχα πει, εκείνος έχει το πάνω χέρι στη ζωή σου, εκείνος επιτρέπει να περάσουν άνθρωποι μέσα της οι οποίοι θα σε ξαφρίσουν συναισθηματικά.
Σκοτάδι, δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με τίποτα.

Ό,τι βλέπεις την ημέρα βλέπεις και τη νύχτα, δεν αλλάζει κάτι, απλά πλέκεις ανύπαρκτα σενάρια που το μυαλό φαντάζεται της έλεγα και από τη στιγμή που δεν μπορείς να δεις φαντάσου ότι είναι μέρα.
Μα πώς μου έλεγε ενώ φοβάμαι; είναι νύχτα.
Αν σβήσω το φως και δεν με βλέπεις θα φοβάσαι τη ρώτησα; Όχι μου είπε, ενώ θα είσαι εδώ.
Είδες της λέω ότι δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι.
Δεν σε καταλαβαίνω μου έλεγε έτσι όπως μου τα σερβίρεις και γελούσαμε ασταμάτητα.

Θάνατος, έτρεμε στην ιδέα του μετά, ένα μέλλον αβέβαιο που κάποια στιγμή θα έρθει το τέλος και με ρωτούσε: εσύ δεν φοβάσαι;
Όχι της απαντούσα, γιατί πίσω από το μακάβριο που βλέπεις εσύ υπάρχει ένας όμορφος κήπος ξεγνοιασιάς όπου δεν υπάρχει πόνος, ίσως να είναι τόπος αντάμωσης με αγαπημένα μας πρόσωπα που μας έχουν λείψει.
Ολοκληρώνοντας τον κύκλο μας εδώ, καλούμαστε να γεμίσουμε έναν άλλον κόσμο πιο χαρούμενο, πιο ευτυχισμένο, ξαναγεννιέσαι στη ζωή.

Και με κοιτούσε με απορία, εσύ τι φοβάσαι; με ρώτησε.
Να μην σε χάσω μάτια μου, και ξαναγεννηθώ κατά λάθος σε έναν κόσμο που θα λείπεις εσύ, της έλεγα.
Την έπαιρνα αγκαλιά σβήνοντας τα φώτα και κατάπινα όλους τους φόβους της να νιώθει ασφαλής.
Στόχος μου,
Το βέλος της.

Θέμης Γαλανάκος
Επιμέλεια Ενότητας:Αυγουστάτου Σόφη