~ Ηρώ Αναστασίου: Δεν μοιάζω με κανέναν ~
Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Πέμπτη
02
Μαϊου
2024
Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Θα 'ρθεις κάποτε και τότε δεν θα με βρεις.
~Οι eretikoi_poiites τιμούν την Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας ~
Στην νέα χρονιά που θα έρθει άφησέ με να ζωγραφίζω μέσα σου 2021 ''σ' αγαπώ''.
Πόσο θα ‘θελα να ήμουν το αγαπημένο σου ρούχο για να κυλιέμαι όλη μέρα στο σώμα σου. Να ‘μουν ο ήχος της φωνής σου αγαπημένε μου, αυτής που όταν μου μιλάει κατακλύζει την καρδιά μου με αγάπη. Μα όσο μακριά μου κι αν είσαι σε νιώθω τόσο κοντά στην ψυχή μου, αυτής που δεν θα […]
Όταν κατάλαβα την ανάγκη μου για σένα , τρόμαξα. Όταν κατάλαβα ότι στην αγάπη μου δεν θέλω τίποτα λιγότερο απ’ το πιότερο σου, απ’ εκείνο το ανελέητο ”σε θέλω”, από εκείνο που όταν το προσφέρεις τρέμεις, από εκείνο που καρφώνεται τόσο βαθιά στις φλέβες σου ώστε χρεώνονται αιμορραγία οι λέξεις που προφέρονται. Ασφυκτιώ στη σκέψη […]
Θέλησα να γράψω έναν στίχο να σβήσει την θύμηση σου, τον ήχο σου που ακούει στα σπλάχνα μου, το άρωμα σου που μυρίζει στις φλέβες μου. Να αγγίξω έστω κάτι απ’ τα γραμμένα που να σε τραυματίσει μέσα μου, να ξεριζώσει λίγο απ’ την μορφή σου. Κι όταν το κάνω συμμετέχει μαζί μου η θάλασσα […]
Γράφω γιατί έτσι κεντρίζει το μυαλό μου, γράφω για να βρουν οι λέξεις μου απάγκιο, γράφω για μένα, γράφω για σένα που με διαβάζεις, γράφω για όλου του κόσμου τα ηθικά και τα ανήθικα. Γράφω γιατί η ψυχή μου γεμίζει αυτοπεποίθηση, γιατί η ισχυρή αυτοπεποίθηση είναι έμφυτη. Δεν υπολογίζεις τι λέει ο κόσμος, βρε δε […]
Κάθισα κάτω απ’ το ηλιοβασίλεμα να μοιράσω τα κόκκινα γιασεμιά στον άνεμο. Να μυρίσω τον ήλιο καθώς μπαίνει στην θάλασσα. Να πιω την ζεστασιά που θα μοιραστεί και μ’ αυτό το κορμί να σου μερέψω την μοναξιά. Ήθελα σήμερα να μαζέψω τα λουλούδια όλης της πλάσης και να τ’ απλώσω πάνω σου να μην φοβάσαι. […]
Είναι κάποιες γυναίκες που η φύση τις έκανε γυναίκες και τόλμησαν και κέρδισαν επάξια τον τίτλο. Γιατί είναι τίτλος να είσαι γυναίκα, μάνα, αδερφή, φίλη, ερωμένη, εργαζόμενη, πολεμίστρια, πολυπράγμων, νοσοκόμα, κόρη. Γιατί πίσω από καθετί που κάνει κρύβει λίγο απ’ τον εαυτό της, λίγο απ’ το πνεύμα της, λίγο απ’ την ψυχή της, λίγο απ’ […]
Σε χρειάζομαι για να μπορώ να νιώθω την κάθε μέρα και να κυλάω την νύχτα στην αγκαλιά σου. Να μπαίνω μέσα σε σταγόνες έρωτα και να κυλιέμαι επάνω στο είναι σου. Να μπορώ να ορμάω στην φλέβα που χαριεντίζεται με τον λαιμό σου. Να μπορώ να κλειδώνω την αναπνοή μου που συνταράσσεται με την αλμύρα […]
Ήθελα μια λέξη να σου γράψω σήμερα, αυτήν που θα καρφωθεί μέσα σου και θα μαρτυράει την φωτιά που καίει τους φθόγγους μου. Μια λέξη να ανασηκώσει της ψυχής σου το στεναγμό, να τον πάει παρακάτω, εκεί που όταν με βλέπει γεννιέται. Μια λέξη να περπατάει πάνω σου, να κουρσέψει την απόρθητη πλευρά της αναστολής […]
Σου φύλαξα ένα όνειρο για το 2020, αυτό το για πάντα θα σ’ αγαπώ, για πάντα θα ελπίζω να είσαι εδώ, για πάντα θα εύχομαι να είσαι καλά. Εκεί όπου η ελπίδα θα αχνοφέγγει και θα σπαρταρά απ’ των ματιών σου το χρώμα. Εκεί όπου η ανάσα σου θα γνέφει ένα ακόμη σ’ αγαπώ. Εκεί […]
Πες μου ένα παραμύθι,σαν αυτά που διαβάζαμε τα Χριστούγεννα κάτω απ’ το δέντρο. Αυτό που μύριζε κανέλα απ’ τα μελομακάρονα μες στο σπίτι, πασπαλισμένο με μπόλικη άχνη απ’ τους κουραμπιέδες για να είναι γλυκό στην άκρη της ψυχή μας. Πες μου αυτό που ταίριαξε στην καρδιά μας και ακόμη χτυπάει ατέρμονα. Έστω πες μου ένα […]
Θέλησα να γράψω έναν στίχο να σβήσει την θύμησή σου, τον ήχο σου που ακούει στα σπλάχνα μου, το άρωμα σου που μυρίζει στις φλέβες μου. Να αγγίξω έστω κάτι απ’ τα γραμμένα που να σε τραυματίσει μέσα μου, να ξεριζώσει λίγο απ’ την μορφή σου. Κι όταν το κάνω συμμετέχει μαζί μου η θάλασσα […]
Δεν ήθελα απλά να μ’ αγαπήσεις, να με καταλάβεις ήθελα. Να καταλάβεις ότι είμαι πλασμένη από έναν σωρό με λεπτομέρειες, αυτές που ξερνούν την προχειρότητα με ευκολία και συνθέτουν μια αόρατη, μια επιτηδευμένη δυσλεξία. Αυτές που διανύουν χιλιόμετρα ψάχνοντας, όχι το ιδανικό, όχι το πολύ φορεμένο, αλλά αυτό που μετριέται με την συνάφεια της ματιάς, […]
Που πήγε ρε η ανθρωπιά μας; Ο ένας χτυπάει τον πόνο του άλλου. Δεν κοιταζόμαστε στα μάτια ΠΙΑ. Τα μάτια γίνανε οθόνες, η καλημέρα σκούντηγμα, το συναίσθημα μπλοκ. Και λεγόμαστε άνθρωποι; Ή μήπως μηχανές απαξίωσης συναισθημάτων; Που πήγαν οι αξίες, η αγάπη, η κατανόηση; Τι έγινε το φιλότιμο και η δύναμη μας; Που πήγε η […]
