Eretiki Ανάλυση της ταινίας “Τα Άγρια Αγόρια”  (Les Garçons Sauvages)

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Υπόθεση: Η ιστορία ξεκινά τη νύχτα, κοντά στα βράχια της στεριάς ενός άγνωστου νησιού, με τον αυτοτραυματισμό του έφηβου αγοριού Tanguy. Στο παραλήρημά του ο μικρός, ξαπλωμένος ανάσκελα, βλέπει έναν μαγεμένο, επιθετικό σκύλο με ανθρώπινο πρόσωπο να βρίσκεται επάνω του. Κάποιοι ναύτες πλησιάζουν τον Tanguy με προθέσεις ερωτικής εξερεύνησης. Ο Tanguy είναι αγόρι, μα με ένα γυναικείο στήθος. Η αφηγήτρια μας επεξηγεί, πως ο ίδιος δεν ήταν πάντοτε έτσι. Με ανασκόπηση παρακολουθούμε μια συμμορία πέντε εφήβων αγοριών, που φορούν μάσκες, οι οποίες θυμίζουν εφιαλτικά πτηνά με έκφραση χαμόγελου. Οι Romuald, Jeane-Louis, Hubert, Sloane και Tanguy βρίσκονται στο νησί “Reunion” του Ινδικού Ωκεανού. Όλοι είναι ερωτευμένοι με την ηλικιακά πιο ώριμη δασκάλα του αποκρυφισμού. Εκείνη δεν ανταποκρίνεται. Η ερωτική παρόρμηση των αγοριών ορίζεται ως “Trevor.” Όλοι στρέφουν τα ξόρκια εναντίον της καθηγήτριας και εφορμούν, διαπράττοντας ομαδικό βιασμό. Η άτυχη γυναίκα πεθαίνει τελικά.

 

Ένα δικαστήριο-καθαρτήριο αδυνατεί να βρει αποδείξεις, που πιστοποιούν την ενοχή των πέντε εφήβων, προερχόμενων από εύπορες οικογένειες. Όλοι τους ακολουθούν την αψεγάδιαστη ψευδορκία του Romuald και δεν αφήνουν καμία επιλογή καταδίκης στο μέγα δικαστή. Ωστόσο, επειδή το παρελθόν των  ευκατάστατων αγοριών ήταν βεβαρυμμένο, εκείνος θα τα στείλει να εκπαιδευτούν στο καράβι ενός μυστηριώδους, Ολλανδού καπετάνιου. Οι νεαροί πριν ξεκινήσουν, παρατηρούν, ότι ένας άλλος έφηβος, πρώην εγκληματίας, μετετράπη σε πειθήνιο αγόρι, λόγω των παράξενων μεθόδων εξημέρωσης του καπετάνιου. Αυτό τρομάζει κάπως την αμετανόητη συμμορία. Ωστόσο, δεν φαίνονται όλα και τόσο άσχημα για εκείνους. Διότι το ταξίδι θα γίνει με τον καπετάνιο, την κόρη του και περιλαμβάνει απλώς μια συγκεκριμένη δίαιτα για τους εκπαιδευόμενους. Την οποία ήδη δοκίμασαν.

 

Όμως μόλις ξεκινούν ως καινούργιο πλήρωμα, γρήγορα διαπιστώνουν με αναπτυγμένο τρόμο, πως η κόρη ήταν μόνο μια ιδέα άριστου δολώματος. Ο άρχων του ξύλινου καραβιού, με τους σιδερένιους μοχλούς και τα ακούραστα γρανάζια, πετά τα αγαπημένα βιβλία Τεχνών των παιδιών στην  απέραντη θάλασσα. Οι αγγαρείες γίνονται η καθημερινότητά τους. Στο λαιμό των εφήβων περνούν θηλιές, οι οποίες σφίγγουν με τη χρήση των μοχλών από τον σκληροτράχηλο άντρα στο τιμόνι του πλοίου. Τον μισούν! Ο Hubert είναι ο λιγότερο φανατικός αντιρρησίας. Η πρώτη, βίαιη, ψυχολογική αντεπίθεση από την πλευρά των εκπαιδευόμενων θα κάνει την εμφάνισή της. Επιπλέον, τα αγόρια κάνουν βρώμικες σκέψεις, μεταξύ ερωτισμού και ανταγωνισμού για τον καπετάνιο. Αντί όμως να τους σκοτώσει, εκείνος τους ξεναγεί σε ένα παράξενο νησί, με τους καρπούς της ηδονής. Αφήνοντας τους νέους να εξερευνήσουν εαυτούς.  

 

Ο καπετάνιος συναντά εκεί μια γυναίκα, αποκαλώντας την “Δόκτωρ.” Κάτι σχεδιάζουν μαζί για τα κακομαθημένα πλουσιόπαιδα. Ο Hubert θα φυλακιστεί. Οι υπόλοιποι φεύγουν από το νησί, μα θα οργανώσουν στο καράβι καλύτερα την ανταρσία πλέον. Ο κυβερνήτης της φουρτουνιασμένης ζωής τους, αποδεικνύεται, πως είχε ένα γυναικείο στήθος. Η κακή τύχη του καπετάνιου δικαιολογεί τη φήμη, την οποία ίσως ο ίδιος πάντοτε να ονειρευόταν. Άθελά τους οι τέσσερις νεαροί επιστρέφουν στο νησί. Κάτι όμως ξεκινά να αλλάζει επάνω τους…

 

Ανάλυση: 

 

Σκηνοθεσία: 

 

Την πραγματοποίησε ο Bertrand Mandico. Όσες/όσοι έχουν παρακολουθήσει ταινίες του Alejandro Jodorowsky ή του Pier Paolo Pasolini, δεν πρόκειται να σοκαριστούν με αυτό το έργο. Τώρα οι υπόλοιπες/υπόλοιποι…Ας το ανακαλύψουν ιδίοις όμμασιν. Αρχικώς αναφέρουμε, πως πρόκειται από άποψη αισθητικής για μια μοναδική ταινία! Αμέσως μόλις ξεκινήσουν οι πρώτες σκηνές, οι θεατές είτε τους αρέσει η πλοκή του σεναρίου είτε όχι, θα αντιληφθούν, πως επιτέλους βλέπουν μια ατμοσφαιρική σκηνοθεσία, πολύ μακριά από την πεπατημένη. 

 

Ας ξεκινήσουμε με τα πιο εμφανή, αντικειμενικά στοιχεία του έργου…Η ταινία έχοντας κυρίαρχο ασπρόμαυρο, κινηματογραφικό μοτίβο, εύκολα μεταβαίνει σε κάποιες πιο σπάνιες στιγμές σε έγχρωμο κάδρο. Επιλέγεται το voiceover, μέσω μιας διάδοχης, συνειρμικής αφήγησης, αμέσως μετά την προβολή της δύσκολης θέσης του Tanguy στην εισαγωγή. Όπως ενημέρωσε ο σκηνοθέτης, τεχνικά το φιλμ αφορά χαρακτηριστικά super 16mm. 

 

Στα γυρίσματα έγινε απόλυτα συνειδητή χρήση celluloid, ώστε να δημιουργηθεί από τον καλλιτέχνη περισσότερη ζωντάνια στις καταγεγραμμένες ενέργειες, διαδεχόμενης πάλης ή ερωτισμού των ηρώων του έργου (πηγή:https://www.extraextramagazine.com/talk/bertrand-mandico-metamorphosis-lovable-monsters-obscure-object-desire/ ).

 

Αυτό που βλέπουμε, είναι ακριβώς αυτό που γυρίστηκε. Xωρίς  επεξεργασία εικόνας μετά την παραγωγή. Υπάρχει τεχνική *rear projection για τους προβληθέντες ωκεανούς. Ο σκηνοθέτης δηλώνει ως σημαντικές επιρροές του στον κινηματογράφο, δημιουργούς όπως οι Ishiro Honda (Matango), Peter Brook (Lord of the flies), Rainer Werner Fassbinder (Querelle), αλλά και τον Jean Vigo (Zero for Conduct) (πηγή:https://birthmoviesdeath.com/2018/08/20/check-out-this-gooey-clip-and-interview-from-the-wild-boys ). 

 

{*Rear Projection = Αυτή η τεχνική αφορά ένα διαφορετικό υπόβαθρο προ-κινηματογραφημένης κίνησης, στο οποίο δρουν οι ήρωες με την νέα καταγεγραμμένη τους κινησιολογία στο studio} 

 

Δεν αποτελεί μειονέκτημα το γεγονός, ότι χάνεται η αίσθηση του ανθρώπινου, συνηθισμένου χρόνου. Ίσα ίσα αυτό ταξιδεύει τους θεατές στις απρόβλεπτες στιγμές των ηρώων.  

 

Οι ηθοποιοί που υποδύονται τα αγόρια, είναι γυναίκες! 

 

Ακόμη και στην επιθετικής αισθητικής σκηνή του ομαδικού βιασμού από τα αγόρια προς την ώριμη καθηγήτρια, η σκηνοθεσία καταδεικνύει, διαμέσου της καλλιτεχνικής έκφρασης, την αδικία. Η γυναίκα ακουμπά την πλάτη της στη ράχη ενός θηλυκού αλόγου. Τα αγόρια περιφρονούν το σύνολο της ομορφιάς της και την αντιμετωπίζουν σαν ένα τεράστιο, ζωώδες θηλυκό πλάσμα.  

 

Η ερωτική παρόρμηση των αγοριών ορίζεται ως “Trevor.” Οπτικά είναι μια νεκροκεφαλή, περιστοιχισμένη με εντυπωσιακά, λαμπερά πετράδια διαφόρων αποχρώσεων. Σαν τις πλασματικές παρορμήσεις, που στην πραγματικότητα κρύβουν το αληθινό πρόσωπο του θανάτου, ο οποίος καραδοκεί.

 

Φωτογραφία και Μοντάζ:

 

Η συνύπαρξή τους είναι αρμονική, ατμοσφαιρική και ανταποκρίθηκε σε ενδιαφέρουσες, τολμηρές, επιλεκτικές μεταβάσεις (μεταφορά από ασπρόμαυρο φόντο σε ανάδειξη έγχρωμων κάδρων, με επεξεργασμένους χρωματισμούς=εκείνο το πορτοκαλί με λίγο μωβ). Συνδράμουν καλλιτεχνικά σε όλο το έργο. Οι υπεύθυνες σε φωτογραφία και μοντάζ υπήρξαν σεμνές, μα πολύτιμες σύμμαχοι του μαέστρου της σκηνοθεσίας. Δύο παραδείγματα:

 

–Η φωτογραφία στην ανάδειξη εκείνου του αρχικού δικαστηρίου/καθαρτηρίου έδειξε την αισθητική της. 

 

–Το μοντάζ εκφράζει τη δύναμή του. Μόλις ο αντιρρησίας έφηβος αρχικώς δεν μπήκε στη βάρκα επιστροφής στο καράβι/ μα έπειτα βούτηξε υπό αέναη σκέψη στο βυθό/ και εν τέλει κολύμπησε κοντά σε καπετάνιο και φίλους από διαφορετική, συνδεδεμένη λήψη, ρίχνοντας τον εγωισμό του. 

 

Διεύθυνση φωτογραφίας: Pascale Granel. Μοντάζ: Laure Saint-Marc.  

 

Ερμηνείες:

 

Pauline Lorillard, Vimala Pons, Diane Rouxel, Mathilde Warnier υποδυόμενες τους ρόλους των Romuald/Jeane-Louis/Hubert/Sloane και των αντίστοιχων μεταμορφώσεών τους. Η Anaël Snoek ερμήνευσε τον ανέτοιμο για μεταμόρφωση, Tanguy.

 

-Οι ερμηνεύτριες συγκεντρώνονται στην προσωπικότητα του σκληρού.  Του ανθρώπου με επιθετική ιδιοσυγκρασία ανταγωνισμού. Ο οποίος δεν εκδηλώνει εύκολα τα συναισθήματά του. Που επιθυμεί να κυριαρχήσει των άλλων ανθρώπων. Είτε υπήρξαν ως αγόρια, είτε ως μεταμορφωμένες γυναίκες. Είναι σημαντική η υποκριτική συνδρομή τους και λειτουργεί σαν ένας οργανισμός. Μια αφοσιωμένη ομάδα, ακόμη και όταν αυτή διασπάται. 

 

-Ξεχωρίζει η προσωρινή διεκδίκηση ατομικότητας των χαρακτήρων Hubert και Tanguy, με εκπεφρασμένη ευαισθησία και αυτονομία αντίστοιχα, από τις ηθοποιούς Diane Rouxel και Anaël Snoek. 

 

–Αλλά μεταδίδεται επίσης η “ενδοφιλική” βία και η αμυντική αντιμετώπισή της (Jean-Louis σε απόπειρα βιασμού του μεταμορφωμένου σε γυναίκα Romuald στην παραλία). Αντιστοίχως από τις ερμηνεύτριες Vimala Pons (θύτης) και Pauline Lorillard (θύμα). 

 

-Μα αργότερα και πάλι, σωστά όλες οι ερμηνεύτριες εκφράζουν την προσπάθεια συσπείρωσης. Αφήνοντας συγκεκριμένες επιλογές στον μπερδεμένο Tanguy. 

 

Sam Louwyck: Ενσαρκώνοντας τον φαινομενικά σκληροτράχηλο καπετάνιο/εκπαιδευτή William.

 

Ο ερμηνευτής μας πείθει ως επιβλητική και επικίνδυνη παρουσία. Μοιάζει σαν να μην έχει καρδιά. Πιο πολύ δείχνει τα προσωπικά, τρωτά σημεία, μόλις φονεύεται ο σκύλος του. Παρουσιάζει την προσπάθεια εκδήλωσης πόθου στην Dr. Severine. Αλλά και την ενστικτώδη μάχη, διεκδικώντας την κυριαρχία απέναντί της. 

 

Elina Löwensohn: Ερμηνεύοντας την περσόνα της Δόκτορος Severine/Severin.

 

Η ηθοποιός θα δώσει τις καλύτερες στιγμές της ενώπιον των θεατών, στην πρώτη συνάντηση με τον καπετάνιο. Υπάρχει η αίσθηση του ελέγχου και της επιβολής των αυστηρών ορίων, που η ίδια θέτει τότε ως Δόκτωρ S.  Προς το τέλος του έργου, η κινησιολογία της με τον πυρσό είναι ενδιαφέρουσα. Καθώς και η τελική απαγγελία της.

 

Christophe Bier: Υποδυόμενος τον μέγα εισαγγελέα του δικαστηρίου/ καθαρτηρίου, o οποίος επέβαλλε μια συμβιβαστική τιμωρία, παραβλέποντας ένα φρικτό έγκλημα. 

 

Όταν ένας ερμηνευτής παίξει σωστά στην κάμερα τις σκηνές του, ακόμη και αν αυτές είναι ελάχιστες και ενυπάρχουν μόνο στο ξεκίνημα του έργου, τότε η υποκριτική του καταγράφεται στη μνήμη του κοινού. Ο ηθοποιός απέδωσε την αυστηρότητα, τη δυσπιστία, αλλά και την ηθική απόσταση από την λογική τήρηση του ίδιου του νόμου. 

 

Μακιγιάζ:

 

Υπεύθυνος ήταν ο David Scherer. Σε γυμνές σκηνές, στο μακιγιάζ χρησιμοποιήθηκαν προσθετικά μέλη αντρικών, γεννητικών οργάνων. Τα πρόσωπα των γυναικών ωστόσο, δεν μακιγιαρίστηκαν με αλλοίωση της πραγματικής τους εμφάνισης. Έτσι αφέθηκε πολύτιμος, δημιουργικός χρόνος/χώρος στην ελευθερία εκφράσεων των ερμηνευτριών και στην εστίαση των περσόνων τους.

 

Κοστούμια/Σκηνογραφία:

 

Αρμόδια ήταν η Astrid Tonnellie. 

 

-Τα κοστούμια και οι μάσκες των αγοριών, η στολή του καπετάνιου, καθώς και η ενδυμασία της Δόκτορος Severine, παίζουν σημαντικό ρόλο στη μύηση του κοινού. 

 

–Το κατάστρωμα του πλοίου, η βάρκα ή το γραφείο με τα ξόρκια της δασκάλας στην αρχή του έργου (στο πρώτο νησί με τίτλο “Reunion”), συμπληρώνουν με ουσία την αισθητική της ταινίας. 

 

Μουσική:

 

Η μουσική είναι υπέροχη και την έγραψαν οι Pierre Desprats και Hekla Magnúsdóttir. Φυσικά απογειώνει αυτή την παράξενα γοητευτική ατμόσφαιρα του έργου. Η μουσική εδώ ωστόσο, έχει ρόλο ενίσχυσης σε ένα όμορφο σύνολο Τεχνών! Εξάλλου, στο συγκεκριμένο έργο η εικόνα είναι εκείνη, που επαναστατεί.

 

Σενάριο σε συνδυασμό με τη Σκηνοθεσία:

 

Το έγραψε ο Bertrand Mandico. Η κυρίαρχη γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε, ήταν τα γαλλικά. Ενώ υπήρξαν και ελάχιστα αγγλικά. Ο ίδιος ο σεναριογράφος/σκηνοθέτης προσδιορίζει τις επιρροές του, από τις λογοτεχνικές πηγές του Ιουλίου Βερν και του Ουίλιαμ Μπάροουζ (σημείωση: Ουίλιαμ λέγεται και ο καπετάνιος στην ταινία). Την αποκαλεί ως ταινία Σουρεαλιστικής Φαντασίας. Μία περιπέτεια με πινελιές ερωτισμού. Επιπλέον επισημαίνει: Β.Μ.: “Τα Άγρια Αγόρια” είναι κατά πρώτον και κυρίως μια βίαιη, ανήθικη ιστορία. Μιλά για τις βίαιες και τις σεξουαλικές παρορμήσεις μιας ομάδας νέων, εξαρτημένων από τις πιο σκοτεινές επιθυμίες τους. Θέλησα να ωθήσω αυτές τις παρορμήσεις στα άκρα, κατανοώντας τες και παίζοντας με τις αμφιλεγόμενες και ειρωνικές φύσεις των αγοριών, κάπου ανάμεσα στο χιούμορ και στον τρόμο” (πηγή: Carousel films). 

 

Γενικώς, πάντοτε είναι σπουδαίας σημασίας η επεξήγηση του εκάστοτε δημιουργού (σεναριογράφου/σκηνοθέτη) για το έργο του. Το πιο σημαντικό όμως, παρακολουθώντας μια ταινία, είναι κυρίως να εστιάζουμε σε όσα μας αποκαλύπτει το ίδιο το έργο. Αυτό κάνουν οι Τέχνες. Γεννούν μεν την ομορφιά της απλόχερης υποκειμενικότητας στους θεατές, αλλά περιλαμβάνουν και αυστηρά αντικειμενικά, κατευθυντήρια, καλλιτεχνικά στοιχεία. Τα οποία γενικώς τα γνωρίζουν φυσικά οι δημιουργοί όπως ο συγκεκριμένος (δηλαδή οι υπεύθυνοι/υπεύθυνες), αλλά εξαιτίας του καλλιτεχνικού τους οίστρου δεν μένουν όλα στον απόλυτο έλεγχό τους. 

 

Δηλαδή…Η κινηματογραφική προσωποποίηση της Σουρεαλιστικής Φαντασίας γίνεται όντως στο έργο, δια του μαρασμού της αντρικής φύσης με διάδοχη γυναικεία, σωματική αναγέννηση. Μα κυρίως, μέσα από την τμηματικώς ερμαφρόδιτη σωματοποίηση. Δηλαδή, το ένα γυναικείο στήθος σε ολοκληρωμένο αντρικό σώμα. Το έχει ο καπετάνιος και ο Tanguy. Αυτό επεξηγήθηκε, ως η προσκόλληση στη νησίδα του ανδρισμού του καπετάνιου. Και της ανέτοιμης προσωπικότητας του Tanguy να ελευθερωθεί. Δηλαδή, μάλλον το ημιτελές, γυναικείο στήθος (που, αντί να βοηθά, καθυστερεί την υπόλοιπη μεταμόρφωση) συμβολίζει και για τις δύο περιπτώσεις ένα κοινωνικό στερεότυπο. Αλλά για πιο πράγμα ακριβώς; Για μια κρυφή, καταπιεσμένη σεξουαλικότητα ή απλώς για την ιδέα της πρεσβεύουσας, αντρικής δύναμης σε μια κοινωνία (μάλλον πατριαρχική στο έργο, διότι δεν καταδικάστηκαν τα αγόρια για το βιασμό της καθηγήτριας), μα εντελώς άσχετης με ερωτικούς προσανατολισμούς; Είναι ένα από τα αρκετά ερωτηματικά, που δυστυχώς αφήνει το έργο. Επίσης, το εκάστοτε μοναδικό, γυναικείο στήθος ήταν συγκεκριμένο. Υποδηλώνει κάτι τέτοιο πολιτικές προεκτάσεις, με αυτή τη μερική απελευθέρωση (καπετάνιος William/εκπαιδευόμενος Tanguy) ; Και άρα αποτελεί κοινωνικό σχόλιο διαμαρτυρίας από το δημιουργό, για ενδεχόμενη, ανολοκλήρωτη ελευθερία υπεράσπισης ανθρώπινων δικαιωμάτων από σχετικά, πολιτικά κινήματα; 

…Γενικώς, με μια πρώτη, ίσως επιπόλαιη “ανάγνωση,” θα μπορούσαμε να πούμε, ότι ναι μεν είναι καλλιτεχνική η οπτική και σχεδόν πρωτόγνωρη η αισθητική στην ταινία, όμως παρατηρείται μία μονοδιάστατη επιλογή θέασης σκέψεων αντρικής ομοφυλοφιλίας, υπό το πρίσμα του φακού. Παραβλέποντας στο 95% του έργου την ηδονή, την οποία έχει, αλλά και την έλξη που προσφέρει το γυναικείο σώμα. Πράγματι, οι καρποί της ηδονής του μαγικού νησιού είναι μόνο σε φαλλικά ή τέλος πάντων σε σχήματα που δεν είναι ξεκάθαρης φύσης (πόδια φυτών). Επίσης ακούγονται αρκετές φορές ερωτικές επιθυμίες/σκέψεις των αγοριών για τον καπετάνιο. Αντιθέτως, μόλις μετατραπούν τα αγόρια σε γυναίκες, τότε δεν εκφράζουν κάτι ανάλογο για την καινούργια αρχηγό, Δόκτωρα Severine…

 

…Ωστόσο, εάν κοιτάξουμε πιο προσεκτικά, θα διαπιστώσουμε, ότι στο έργο δεν υπάρχει, επί της ουσίας, ερωτική συνεύρεση αντρικής, ούτε και γυναικείας ομοφυλοφιλίας. Δηλαδή, όταν τα τέσσερα αγόρια στην παραλία του μαγικού νησιού (πριν βρουν τον Hubert) μεθούν το βράδυ, γιορτάζοντας την επιβίωσή τους, προσπαθούν μεν, αλλά δεν μπορούν να ερωτοτροπήσουν μεταξύ τους. Πιο πολύ κινούνται εχθρικά, με ανταγωνισμό. Γενικά, ακούγονται διάφορες πιθανές και όχι βέβαιες σκέψεις ομοφυλοφιλικής φύσης. Εξάλλου, το λέει και ο σκηνοθέτης: “Αμφιλεγόμενες παρορμήσεις των αγοριών.” Αντιθέτως όμως, ο βιασμός της καθηγήτριας στο ξεκίνημα της ταινίας αφορά ένα ετεροφυλοφιλικό, ολοκληρωμένο σεξουαλικό κομμάτι (σαφέστατα μέσα από βίαιη, κτηνώδη πράξη, χωρίς συγκατάθεση). Επίσης, τελικά οι ναύτες κάνουν έρωτα με τις μεταμορφωμένες γυναίκες.

 

Επιπροσθέτως, ακούγεται μέσα από τα λόγια του σεναρίου η επιθυμία σχηματισμού ολοθηλυκού πληθυσμού, ως αδιαμφισβήτητη μορφή βελτίωσης-ενίσχυσης ενός πιο ειρηνικού κόσμου (ειλικρινά γιατί; Διερωτώμαι, όπως με την ίδια αίσθηση προβληματισμού θα έκανα και για ενδεχόμενο σχηματισμό ολοαρσενικού πληθυσμού στο σενάριο). Οι δε ναύτες μέσα από τον απλό, χωρίς φιλοδοξίες βαθμό τους, χρησιμοποιούνται από τις μεταμορφωμένες γυναίκες μόνο για σεξ. Ενώ ο καπετάνιος, ως μοναδική αντρική, ισχυρή, έξυπνη μορφή {αλλά φυσικά χωρίς τη μόρφωση της Δόκτορος Severin(e), η οποία σαν πανίσχυρη γνώση τελειοποιήθηκε, αφότου η ίδια έγινε γυναίκα}, αποδεικνύεται, πως ήταν είτε ευαίσθητος και δεν το έδειχνε, είτε διέθετε άλλη ερωτική φύση (επανέρχονται τα αναπάντητα ερωτηματικά, που λέγαμε). Μα σίγουρα, από οποιαδήποτε άποψη υπήρξε ανελεύθερος. Στον αντίποδα, η τελική, παντοτινά ελεύθερη, μορφή αρχηγίας στο έργο είναι αποκλειστικά γυναικεία = Dr. Severine (Σαφώς πάλι ρωτώ, γιατί καταγράφονται όλα αυτά; Δεν υφίστανται επεξηγήσεις. Όποιες και αν ήταν αυτές). 

 

Επίσης, το νησί της μεταμόρφωσης λέγεται “Φόρεμα.” 

 

Αν διαβάσουμε το βιβλίο των Κυριών Μέλανι Κλάιν και Τζόαν Ριβιέρ  “Η Αγάπη και το Μίσος,” στο κεφάλαιο “η ζήλια για το άλλο φύλο,” (μέσα από γραπτή αναφορά, σχετική συγκριμένα με τον αναπόφευκτο, ενστικτώδη τρόπο σκέψης των γυναικών) θα παρατηρήσουμε στην ψυχολογία, τον φθόνο των γυναικών για τη χρήση του ανδρικού μορίου. Όχι μόνο τη σεξουαλική, αλλά και την πιο πρακτική λειτουργία. Στην ταινία, η σκηνοθεσία εστιάζει δύο φορές στην βιολογική ευκολία της ανδρικής ούρησης, ακόμη και επάνω στο κατάστρωμα του καραβιού. 

 

Άρα, συγκεντρώνοντας και εξετάζοντας προσεκτικά όλα τα κομβικά, εκφραστικά σημεία της ταινίας, συνολικά προκύπτει το συμπέρασμα, πως η πραγματική “ματιά” στο έργο είναι μια προσπάθεια γυναικείας ενσυναίσθησης. Την τελευταία, δεν θα την περιέγραφα στην ταινία, ως αποτυπωμένα ισότιμη με το αντρικό φύλο και επομένως αληθινά φεμινιστική. Σε καμία περίπτωση. Ολοθηλυκός πληθυσμός;! Με στόχο την επίτευξη της εξασφαλισμένης ειρήνης στον κόσμο;! Δεν αφήνει περιθώρια καλλιτεχνικής διαμαρτυρίας αυτή η απολυταρχική στιγμή (ακόμη και αν την καυτηριάζει ο δημιουργός). Τον πόλεμο ή την ειρήνη είναι ικανά να τα γεννήσουν, ως βλέψεις, πάντοτε και τα δύο φύλα. Επίσης σκεφτείτε, ότι στο έργο μόνο ως γυναίκες (και όχι ως αγόρια) κατέκτησαν αμέσως, δίχως δυσκολία τις Τέχνες ( = για ποιο λόγο εκφράστηκε αυτή η διάκριση εξυπνάδας στον επίλογο ανάμεσα στα δύο αντίθετα φύλα;) 

 

Εν ολίγοις, θεωρώ, πως είναι άκρως καλλιτεχνική η ταινία! Και δουλεμένη σε σκηνοθεσία, φωτογραφία, μοντάζ και ερμηνείες. Εάν ο δημιουργός στην επόμενη μεγάλου μήκους ταινία του μειώσει αυτά τα σημαντικά ερωτηματικά που εξασθενούν το σενάριο, τότε θα δούμε εκπληκτικές δουλειές στη συνέχεια! 

 

Ανεξάρτητα από αυτό όμως, βάσει της αποδεδειγμένης, συνολικής, κινηματογραφικής ποιότητας του έργου, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε, πως είναι μια εντυπωσιακή, πρώτη δημιουργία, ταινίας μεγάλου μήκους! Θα δείξει την πραγματική δυναμική της στην πορεία του χρόνου… 

 

Υ.Γ. Βεβαίως, τα αγόρια/γυναίκες μέσα και από τις δύο φύσεις λάτρευαν σταθερά την εξουσία. Αυτή η επιθυμία τους δεν μεταμορφώθηκε… 

 

-Δείτε, τι θα γίνει μετά τους τίτλους τέλους-

 

Μια διανομή της Carousel Films

Συντελεστές:

 

Σενάριο: Bertand Mandico. Σκηνοθεσία: Bertand Mandico. Μακιγιάζ: David Scherer. Πρωταγωνιστούν/συμμετέχουν: Pauline Lorillard, Vimala Pons, Diane Rouxel, Anaël Snoek, Mathilde Warnier, Sam Louwyck, Elina Löwensohn, Christophe Bier.

 

Ο Eretikos κριτικός Γιάννης Κρουσίνσκυ