Eretiki κριτική της ταινίας “Αμερικανική Προδοσία.” Al Pacino = Αφοσιωμένη Υποκριτική

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Από τον Eretiko κριτικό Γιάννη Κρουσίνσκυ

Η ταινία “American Traitor: The Trial of Αxis Sally” του σκηνοθέτη Michael Polish επανεξετάζει με τολμηρό τρόπο την Ηθικά Δίκαιη αντιμετώπιση-τιμωρία της ναζιστικής προπαγάνδας.

Υπόθεση:

H Αμερικανίδα Mildred Gillars υπήρξε μια ασυνήθιστη προσωπικότητα σε σχέση με την κοινωνική θέση των γυναικών στις αρχές και τα μέσα του 20ου αιώνα. Εάν κάποιος/κάποια εξέταζε απομονωμένα τις σπουδές και τις γνώσεις εκείνης σε ξένες γλώσσες, θέατρο, μουσική και επίπεδο πνευματικής καλλιέργειας, θα νόμιζε, ότι η ίδια ωφελεί σημαντικά τον πολιτισμό. Μαζί με τη θελκτικότατη εμφάνιση και γοητεία της θα μπορούσε να είναι ένα υπέροχο πλάσμα. Όμως όλες αυτές οι φυσικές και καλλιεργημένες αρετές αποδεικνύονται ολέθριες, εάν σκεφτεί κανείς, ποια ήταν η αληθινή επίδρασή της στην ανθρώπινη ιστορία. H πανέμορφη Mildred μέσα από τη ραδιοφωνική ύπουλη περσόνα “Η Sally του άξονα,” δυστυχώς υπήρξε μια επικίνδυνη μαριονέτα προπαγάνδας των ναζιστών στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Με έδρα το Βερολίνο, η ίδια προσελήφθη από τον παραληρηματικό, βίαιο αρχιπροπαγανδιστή των ναζί, joseph goebbels, ώστε να συμμετάσχει σε φαινομενικά προγράμματα ψυχαγωγικής ραδιοφωνίας, με χρήση θεατρικότητας και απόδοση τραγουδιού, υπό τη συνοδεία ορχήστρας με μουσική τζαζ και άλλων ηχοχρωμάτων. Ωστόσο, η ίδια στην πραγματικότητα υπέγραψε, για να συμμετάσχει σε εκπομπές εσκεμμένης κατάπτωσης του ηθικού των Αμερικανών στρατιωτών, προκειμένου να τους πείσει να μην αντιμάχονται τους ναζί και να πάψουν να συμμετέχουν στον B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι μεταδόσεις αυτές είχαν εμβέλεια στην Ευρώπη, στις Η.Π.Α. ή μέχρι και σε χώρες της Βορείου Αφρικής, όπως το Μαρόκο.

Όλοι οι Αμερικανοί στρατιώτες στο μέτωπο ήξεραν τη φωνή της. Ομοίως και οι οικογένειες αυτών στην πατρίδα τους. Αυτό που έμοιαζε με ραδιοφωνικό αστείο, ήταν ένα φονικό, ψυχολογικό όπλο, χωρίς όρια. Αυτή τη “δουλειά” της την βρήκε ο μόνος άνθρωπος, που την αγάπησε αληθινά. O καλλιτεχνικός παραγωγός Max Koischwitz. Εκείνη ήταν επίσης αληθινά ερωτευμένη μαζί του. Η Gillars στην πορεία, υπό τις απειλές και τις κακοποιήσεις του goebells, αργά κατάλαβε, ότι δεν μπορεί να κάνει πια πίσω.

Λίγο μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου στο αμερικανικό κράτος οι πράξεις της περσόνας “Sally του άξονα” δεν διαχωρίστηκαν από το άτομο της Mildred Gillars. Το έτος 1948, όταν η πλειονότητα των πολιτών των Η.Π.Α. την μισούσε θανάσιμα, ο διακεκριμένος, έμπειρος δικηγόρος, James Laughlin, ανέλαβε την υπεράσπισή της. Η προσωπικότητα του James περιελάμβανε έναν άνθρωπο, ο οποίος έχασε το γιο του στις μάχες του B΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά ταυτόχρονα κάποιον, που γνώριζε άριστα το αντικείμενο της δουλειάς του και ήξερε, πως η δημοσιότητα την ευνοεί.

Στο πλευρό του James Lauglin, ήρθε ο τραυματίας πολέμου Billy Owen, ζητώντας εκπαίδευση και δουλειά συνηγόρου. Ο James όχι μόνο τον προσέλαβε, αλλά τον έριξε και στα βαθειά. Σε μια ιστορική, αποκαλυπτική δίκη…Η ομάδα των κατηγόρων έχει τρανταχτά επιχειρήματα και παθιασμένες αγορεύσεις.

H Mildred μέσα από 8 κατηγορίες προδοσίας κινδυνεύει να καταλήξει στην αγχόνη…

Κινηματογραφικός Χάρτης:

! Καταρχάς, μια επισήμανση: Σε όλες αυτές τις Eretikes κριτικές, αναλύσεις, παρουσιάσεις είχατε, έχετε δει και θα βλέπετε να γράφω ορισμένα ονοματεπώνυμα, χωρίς να είναι κεφαλαία τα πρώτα τους γράμματα. Αυτό γίνεται σκόπιμα, υποδηλώνοντας γραπτώς, ότι πρόκειται για ανήθικους, ανάξιους, άθλιους, νοσηρούς υπανθρώπους (π.χ. joseph goebells).

Μουσική:

Επετεύχθη ένας δύσκολος στόχος: Να εναρμονιστεί η μουσική σύμφωνα με τη θεματική σεναρίου/σκηνοθεσίας, σχετικά με την παρατηρητική εγγύτητα, αλλά και την ηθική αποστασιοποίηση στον εφιάλτη της ναζιστικής προπαγάνδας.

Υπήρξαν 2 ενδιαφέρουσες μέθοδοι για το συγκεκριμένο στόχο: 1) συσχέτιση λογικής (χρήση ποιοτικής μουσικής) και παράνοιας (μια αρτιότητα μουσικής εκτέλεσης, που περιγράφει όμως δυστυχώς στιχουργικά τις παραφροσύνες των ναζιστών). 2) Χρήση μουσικής για την απόδοση του ανείπωτου τρόμου, ο οποίος βρίσκεται σε ένα τερατώδες νοσηρό όν, όπου το μόνο ανθρώπινο σε εκείνο είναι η σάρκα του. Πιο συγκεκριμένα:

1) Είναι φοβερή, για τον ακροατή/θεατή κατά την παρακολούθηση, η καλλιτεχνική αντίφαση των έξοχα προσαρμοσμένων σε κάθε σκηνή απαλών τζαζ και άλλων ακουσμάτων, που απέδιδε όμως παραδόξως τη ραδιοφωνική προπαγάνδα των άθλιων ναζιστών. Η κάμερα τότε εναρμονίζεται με απαλές κινήσεις, όμοιες με την απαλότητα-αρτιότητα της μουσικής. Θέλει καλλιτεχνικό σθένος να χρησιμοποιήσεις ωραία μουσική, για να περιγράψεις την αρρωστημένη σκέψη και κτηνωδία των ναζί, χωρίς ωστόσο να βεβηλωθεί η αρτιότητα του μουσικού εγχειρήματος της ταινίας (προσοχή: μιλώ μόνο για το μουσικό σκέλος, δεν αναφέρομαι σε στίχους και θεματικές).

2) Η μουσική που εκπέμπει τρόμο: Έγινε με τη χρήση του διαπεραστικού τσέλου! Κάθε φορά που η Mildred συζητούσε με τη μοχθηρή παρουσία του όλο και πιο απειλητικού joseph goebells.

Έμπνευση σεναρίου & συσχέτιση με αληθινά γεγονότα:

Το σενάριο της ταινίας προέρχεται από το βιβλίο του William E. Owen “Axis Sally Confidential,” το οποίο είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα. Εν ολίγοις, η ανάπτυξη της θεματικής στην ταινία “American Traitor: The Trial of Axis Sally” ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Οι πολυμαθείς σπουδές της Mildred, ο αμείωτος έρωτάς της για τον Max, οι ραδιοφωνικές και δια ζώσης προπαγανδιστικές της συμμετοχές, οι 8 κατηγορίες προδοσίας, είναι όλες στιγμές ταυτόσημες με την αλήθεια.

Αυτό που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με βεβαιότητα, είναι για τη σεξουαλική κακοποίηση της Mildred Gillars από τον πατριό της, από διάφορους άλλους άντρες και από τον joseph goebells. Για τη γενική, ψυχολογική-σωματική κακοποίησή της και τους εκβιασμούς από τον τελευταίο, λόγω της ασταμάτητης παράνοιάς του, είμαι σχεδόν βέβαιος πάντως.

Έρευνα: Στην πραγματικότητα υπήρξαν δύο περσόνες Sally: 1) η Mildred Gillars 2) η Rita Zuca. Η Gillars ζήλευε, που “έχανε έδαφος” από το ραδιοφωνικό ρόλο της.

Σενάριο:

Έχει σωστή ανάπτυξη και ενδιαφέροντες χαρακτήρες, που συμπληρώνουν ένα ικανοποιητικό άθροισμα από έντονες δυναμικές, με διαφορετικά βιώματα, ψυχοσυνθέσεις και ηλικίες.

Το διακριτικό τέχνασμα:

Πραγματοποιείται ένα φαινομενικά απλό, αλλά ουσιαστικά λίγο πιο σύνθετο παιχνίδι με την αντίληψη του χρόνου. Εδώ παίζει μεγάλο ρόλο και η συνύπαρξη του σεναρίου με τη σκηνοθεσία (**αλλά αυτό θα το συζητήσουμε πιο ουσιαστικά στη σχετική, κάτωθι κατηγορία σκηνοθεσίας). Δηλαδή, η Mildred αναβιώνει το παρελθόν της συμμετοχής στη ραδιοφωνική, ναζιστική προπαγάνδα, μα ζει και το παρόν κατά τις ημέρες/ώρες της επερχόμενης δυσοίωνης, δικαστικής απόφασης. Η αναβίωση όμως στα όσα έζησε εκείνη στο Βερολίνο γίνεται επίσης ζωντανά! Σαν να βρισκόμαστε σε παροντικό χρόνο.

Το έργο κινείται γύρω από συγκεκριμένες πολεμικές (διεξαγωγή Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου) και μεταπολεμικές (έτος 1948 και έπειτα) χρονικές περιόδους, εστιάζοντας όμως στη θέση της Mildred Gillars τότε, σχετικά με: ποιους/ποιες επηρέασε η ραδιοφωνική δράση της και τι σημαίνει για τις Η.Π.Α. η μετέπειτα εξέταση/αναγνώριση αυτών των παρελθοντικών, επικίνδυνων πράξεων της κατηγορουμένης.

Ωστόσο, υπάρχει στο σκελετό του σεναρίου η διάσπαση της σημασίας των χαρακτήρων. Η Mildred είναι μεν ο άξονας του έργου, αλλά στο σενάριο μεγάλη βαρύτητα έχει και η παρουσία του έμπειρου δικηγόρου James Laughlin.

Τολμηρές “οπτικές γωνίες”:

1) Σε αυτό το έργο ίσως να σοκάρει ηθικά κάποιες/κάποιους, ότι αποδίδεται και η συναισθηματική οπτική γωνία της Mildred Gillars. Θα μπούμε στον κόσμο της. Εκείνη είναι βαθειά πληγωμένη από τραγικές, προσωπικές εμπειρίες, συμφώνησε μόνο μέχρι ένα όριο προπαγάνδας στις ραδιοφωνικές εκπομπές, αλλά αναγκάστηκε να συνεχίσει και έπειτα επιχείρησε να εναντιωθεί σε αυτή τη φρικτή, ναζιστική εξάπλωση (τουλάχιστον σε προσωπικό βαθμό, στο τέρας που την κακοποίησε).

2) Νομίζω, ότι είναι επίσης δύσκολο για έναν σεναριογράφο να καταγράφει τόσο πειστικά τη νοσηρή νόηση του joseph goebells. Θα επεξηγηθεί ο ρόλος της προπαγάνδας από εκείνον και η καλλιέργεια της ψευδαίσθησης μιας δήθεν ελεύθερης βούλησης. Η γραφή των ομιλιών του είναι προσκολλημένη στην ενδόμυχη απόδοση της ναζιστικής παράνοιας και περιγράφει ιδανικά τις εξωτερικευμένες σκέψεις της διαταραγμένης περσόνας, που νομίζει ότι όλα αυτά είναι φυσιολογικά. Οι ομιλίες του προβάλουν την τελειομανία (“όχι ανίκητο” αλλά “αήττητο”) και την παρανοϊκή εγωκεντρική-“εγωεθνική” αντίληψη (μύχια *παραληρηματική ατάκα για δήθεν αμερικανική κλοπή αρχιτεκτονικής από τα ερείπια των Γερμανών στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο)

*Σε περίπτωση που αναρωτιέστε: Για του λόγου το αληθές = αυτό που ειπώθηκε από τον χαρακτήρα του σεναρίου φυσικά και δεν ισχύει, διότι: εάν δείτε, από πότε υπήρχαν: οι αγγλικές επιρροές, η εκτίμηση πασιφανών στοιχείων της αρχαίας Ρώμης και αρχαίας Ελλάδας (υιοθέτηση δωρικού ρυθμού ή στοών {portico} με στύλους) στην αρχιτεκτονική των Η.Π.Α. (εδώ με εισήγηση του Thomas Jefferson), ο μοντερνισμός, o νεοκλασικισμός, ο ρομαντισμός, το γοτθικό στοιχείο {γαλλική επιρροή}, η τελική βικτοριανή αρχιτεκτονική, η άνοδος των ουρανοξυστών κ.α. θα γελάσετε αρκετά με την παραπάνω ιστορική ανακρίβεια. Άλλο πράγμα οι Γερμανοί άξιοι αρχιτέκτονες, που όντως επηρέασαν επίσης το ανάλογο αμερικάνικο ύφος και άλλη περίπτωση αφορά η ανυπόστατη θεώρηση αυτής της πραγματικά γκεμπελίστικης μπούρδας).

3) Η γεμάτη από αυτοπεποίθηση περσόνα του δικηγόρου James Laughlin ξεχωρίζει. Εντυπωσιάζει η αρχική αδιαφορία περί αξιοπιστίας πραγματικών επιχειρημάτων και η επικέντρωση στην ωφελιμιστική διόγκωση της δημοσιότητας, για την πολυσυζητημένη δίκη. Η ύστερη κρίσιμη ομιλία του δικηγόρου James Laughlin όμως δείχνει, πως ακολουθήθηκε ένα πιο μελετημένο σχέδιο από εκείνον μέχρι και την τελευταία στιγμή. Είναι καλογραμμένη ομιλία σεναρίου και ιδανική, για να μας προσφέρει την ηθική κλιμάκωση υπό μορφή σκεπτικισμού, περί καταδίκης ενός ανθρώπου, με φυλάκιση ή κατάληξη στην αγχόνη.

4) Θα δυσαρεστήσει μάλλον τους Αμερικανούς θεατές, η άποψη πως ο James Laughlin ακολούθησε διαταγές από ανώτερα στρώματα Βρετανικών υπηρεσιών…

Σκηνοθεσία:

Επιλεγμένη κινηματογράφηση:

Πρόκειται για έξυπνη και ουσιώδη κινηματογράφηση, καλύπτοντας πλήρως τη θεματική του έργου. Τα πράγματα εδώ είναι απλά και λειτουργικά. Γινόμαστε μάρτυρες δύο χρονικών περιόδων: Α) Των ετών της ραδιοφωνικής προπαγάνδας της συμμετέχουσας Mildred, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου Β) Της μεταπολεμικής δίκης εκείνης στις Η.Π.Α.

**Όμως (όπως είχαμε προαναφέρει) η θέαση ταξιδεύει με διπλή διάσταση μέσα σε παρελθόν και παρόν. Δηλαδή, ζούμε μαζί με τη Mildred ως θεατές το παρελθόν εκείνης, μα με τη μορφή αναβιωμένου παρόντος! Επιπροσθέτως, παρατηρούμε τον κόσμο του μεγαλοδικηγόρου James Laughlin, αναλαμβάνοντας αυτή τη δημοφιλή υπόθεση. Συμπορευόμαστε με τον αυθορμητισμό του εκκολαπτόμενου δικηγόρου Billy Owen, όταν εκείνος κατεβαίνει στο κελί της κατηγορουμένης Gillars. Ενώνονται έτσι οι συναντήσεις των ισχυρών αυρών του έργου στη σκηνοθεσία!

! Την ειδική, διακριτική ζήση μέσα από τη νόηση της Mildred θα πιστοποιήσουν οι χείριστες εμπειρίες της με τον goebells και η εκδίκηση που προσπάθησε εκείνη αργότερα να πάρει. Διαφορετικά, αν θέλουμε να είμαστε τυπικοί, η εν λόγω σχέση σκηνοθέτη/αντι-ηρωίδας/θεατή δεν γίνεται απολύτως ξεκάθαρη.

– Στον επίλογο του έργου παρατίθενται φωτογραφίες των πραγματικών προσώπων James Laughlin, Mildred Gillars. Τις διαδέχονται δηλώσεις στην κάμερα από τον ηλικιωμένο Billy Owen. Μιλώντας, για το πώς ο ίδιος αισθάνθηκε, μόλις ανέλαβε να συμμετάσχει επαγγελματικά από τόσο νωρίς, σε μία τόσο σημαντική, νομική/κοινωνική υπόθεση.

Η αλλαγή πλάνου στο κελί:

Έχουμε ήδη παρακολουθήσει πολλές φορές τον Billy να επισκέπτεται την Gillars στο κελί της. Όμως αυτό το πλάνο διαφέρει! Θα ξεχωρίσει, διότι η κάμερα στέκεται ακίνητη σε κοντινή απόσταση, “κοιτάζοντας” την ευθεία της εισόδου του κελιού. Καταγράφοντας έτσι απευθείας την κρατούμενη Mildred Gillars στο βάθος και πιο κοντά την καγκελόπορτα που θα ανοίξει στην ευθεία των θεατών, καθώς θα εισέλθει πλαγίως (αν δεν κάνω λάθος) στο πλάνο ο Billy.

Επεξήγηση: Αυτή η αλλαγή πλάνου επίσκεψης στο κελί της κατηγορουμένης πιθανότατα συμβαίνει, επειδή τότε η εμπιστοσύνη της Mildred στον Billy, αλλά και η συμπάθεια/σαγήνη αυτού προς εκείνη, έχουν φτάσει στο έπακρον.

Διακριτικότητα στον πόνο & ελευθέρωση Οργής:

– Είναι συνταρακτική η σκηνή του βιασμού της Mildred από τον goebells. Η σκηνοθεσία δείχνει, πως ήδη κάτι ετοίμαζε ο διαταραγμένος, δυσαρεστημένος, τελειομανής οργανωτής της ραδιοφωνικής, προπαγανδιστικής εκπομπής των ναζιστών. Το τρομακτικό είναι, πως περιγράφεται η αδιαφορία των λίγων υπολοίπων μουσικών, που είδαν τότε το τραγικό συμβάν και έφυγαν, κάνοντας σαν να μην έγινε αυτό ποτέ. Ο ήχος και η οπτική των αναπαρασταθέντων τότε τεχνολογικών μέσων ηχογράφησης σε στούντιο ραδιοφωνίας, θα αποδώσουν διακριτικά τη θλιβερή στιγμή.

– Η εκδίκηση της Gillars διαθέτει προετοιμασία (καλλωπισμός, βάψιμο), αποπλάνηση και άμεση δράση εξολόθρευσης, αλλά δυστυχώς όχι όσο οργανωμένη η ίδια πίστευε.

Το συναίσθημα των ενόρκων:

Η σκηνοθεσία θα κάνει κάτι τόσο απλό, όσο και πανέξυπνο! Την ώρα της αφοπλιστικής ομιλίας του έμπειρου δικηγόρου James Laughlin θα αρχίσει η κάμερα να πορεύεται μαζί με τις αντιδράσεις των προσώπων των ενόρκων. Θα εστιάσει αρχικώς για αρκετή ώρα με γκρο πλάνο στο κεφάλι μιας κομψής γυναίκας, μεγαλύτερης ηλικίας. Διότι εκείνη μπορεί να ταυτιστεί οπτικά με την ντελικάτη Mildred. Έπειτα θα ακολουθήσει άλλα πρόσωπα ενόρκων (γυναικών και ύστερα αντρών) με απόσταση του μέσου και ενόσω προχωρά η πειστικότατη επιχειρηματολογία και πειθώ του αξιόμαχου δικηγόρου, παρατηρούμε από τις εκφραστικές, επηρεασμένες μορφές, ότι εκείνος σιγά σιγά τους κερδίζει με το μέρος του. Αυτό πάλι με γκρο πλάνο φαίνεται ξεκάθαρα πλέον από το ασυνείδητο, συγκαταβατικό κούνημα του κεφαλιού μίας ενόρκου, προς τη σύμφωνη θέση της υπεράσπισης.

Η θεατρικότητα των ηχογραφήσεων:

Με μεγάλη λεπτότητα, η σκηνοθεσία παρουσιάζει τις θεατρικές ηχογραφήσεις της αισχρής ναζιστικής, ραδιοφωνικής προπαγάνδας. Είναι πολύ έντονη η αντίφαση καλής μουσικής και ύπουλης, μισητής προπαγάνδας. Οι παραγωγοί, ο μαέστρος και η ορχήστρα συντελούν, ώστε να βγουν τότε από τα όμορφα χείλη της “Sally του άξονα” οι ανήθικες, φρικτές ιδέες του επιβλέποντος οργανωτή joseph goebells. Θα αποτυπωθεί στο μυαλό των θεατών το ραδιοφωνικό, προπαγανδιστικό επεισόδιο της επιχείρησης του “οράματος εισβολής” (vision invasion). Εκεί η Sally έχει άλλο ρόλο, μαζί με αρκετούς συμπρωταγωνιστές ηθοποιούς, για το δήθεν άσχημο όνειρο της Αμερικανίδας μητέρας, που έστειλε το παιδί της να πολεμήσει τους ναζί στην Ευρώπη…

Μοντάζ +Διεύθυνση φωτογραφίας:

Μοντάζ:

– H ιστορία συνολικά επικοινωνείται με ξεκούραστο και ωφέλιμο τρόπο στο Σινεφίλ. Ταξιδεύουμε σε πολεμική και μεταπολεμική περίοδο συνεχώς. Τα πρόσωπα, το κελί της Mildred, η παρελθοντική της ζωή στο Βερολίνο, η δίκη, οι οικογένειες των στρατιωτών, το γραφείο του James Lauglin και οι οδηγίες αυτού στον εκπαιδευόμενο Billy Owen, εναλλάσσονται καταλλήλως.

Σημαντική στιγμή: Μετά από την αποκάλυψη των αναμνήσεων της Mildred για την προσωπική συμμετοχή στο ναζιστικής προπαγάνδας, θεατρικό επεισόδιο ραδιοφωνίας με τίτλο “όραμα εισβολής” (vision invasion), θα επιστρέψουμε για πρώτη φορά με “cut” απευθείας στη δίκη και στα ακλόνητων επιχειρημάτων λεγόμενα του κατηγόρου. Όπως καταλαβαίνετε, εξαιτίας της ιστορικής, αληθινά καθοριστικής, για τις Η.Π.Α., τις Συμμαχικές Δυνάμεις και φυσικά για όλο τον πνευματικά υγιή κόσμο, “Απόβασης στη Νορμανδία,” αυτή η στιγμή της απευθείας επιστροφής στη δίκη από το μοντάζ έχει το νόημά της…

Διεύθυνση φωτογραφίας:

– Η απόδοση της θέασης του παρελθόντος φέρει έναν ζωντανό, μα και σκοτεινής μορφής, καταγεγραμμένο τρόπο οπτικής ρύθμισης. Ίσως έτσι ανεπαίσθητα κατανοούμε, ότι όλα είναι, όπως τα έζησε το μυαλό της Gillars. Μολονότι βλέπουμε, ως επί το πλείστον, με αντικειμενική παρατηρητική ματιά τα γεγονότα.

– Έχει ωραία αισθητική, ο απομακρυσμένος φωτισμός που εισέρχεται από τα παράθυρα της νοσοκομειακής κλίνης στο δωμάτιο του αρρώστου, λόγω φυματίωσης, Max Koischwitz (ενόσω η αγαπημένη του, Mildred, προσπαθεί να συμπαρασταθεί σε αυτές τις δύσκολες στιγμές).

– Το κελί και η δίκη έχουν άλλο καλλιτεχνικό ύφος. Στο κελί η ομορφιά και λάμψη της Mildred διακρίνονται ακόμη και σε ένα τέτοιο μέρος. Στη δίκη η θέαση είναι πιο φωτεινή. Το γραφείο του Laughlin κάποιες φορές έχει συσκότιση, σαν να πρόκειται για μέρος αυστηρής μελέτης, αποκομμένο από τον υπόλοιπο κόσμο.

Ερμηνείες:

Κυρίαρχοι Πρωταγωνιστικοί ρόλοι:

Al Pacino (James Laughlin):

Οι περισσότεροι θα επικεντρωθούν στην ομιλία της τελευταίας δίκης, αλλά η αλήθεια είναι, πως ο γνωστός, ποιοτικός ηθοποιός με το αστείρευτο ταλέντο οργάνωσε Προσεκτικά και με Αφοσίωση στο ρόλο την Υποκριτική του, σε όλο το έργο.

Αρχικώς στο γραφείο του Laughlin εκπέμπει την παρουσία της ήρεμης δύναμης, αναλαμβάνοντας, εν γνώση του, μια μεγάλη και δύσκολη, δικηγορική υπόθεση. Η επαγγελματική τυπικότητα του James στο κελί της κατηγορουμένης θα αλλάξει έπειτα σε πιο άμεσους, συμβουλευτικούς τόνους, όταν εκείνη δεν θα τον σεβαστεί. Παρόλα αυτά, δημιουργεί και ψυχολογική αποστασιοποίηση μαζί της, μα χρησιμοποιώντας δόσεις ευγένειας. Με τους δημοσιογράφους την πρώτη φορά είναι χαλαρός. Στον Billy απευθύνεται τελείως διαφορετικά, με καυστικά σχόλια σε σημείο δηλητηρίου, αλλά τον εμπιστεύεται.

Στο ξεκίνημα των δικών εμπνέει την υπερέχουσα αυτοπεποίθηση. Μιλώντας εμπιστευτικά στον Billy, αποδίδει τη θεατρικότητα και ωφελιμιστική τακτική εντυπώσεων στο δικαστήριο. Στην πορεία της δίκης εκφράζει στιγμές χαρακτηριστικής άνεσης και συγκέντρωσης της προσοχής των παρευρισκόμενων.

Και φτάνουμε στην περιβόητη ομιλία υπεράσπισης: Η φωνή συνοδεύει καταλλήλως την πορεία της επιχειρηματολογίας από την νομική πλευρά της υπεράσπισης. Προοδευτικά με ήπιους τόνους φέρνει την αίσθηση του ρεαλισμού. Επεξηγεί με πειθώ σε ενόρκους και θεατές τη δική του εκτίμηση, σαν να πρόκειται για το αυτονόητο. Πλησιάζει με το χέρι τη θέση των ενόρκων, ενισχύοντας μια συναισθηματική προσέγγιση μαζί τους. Αποκαλύπτοντας λεκτικά στο δικαστήριο την απώλεια του γιου του στον πόλεμο, βυθίζεται στο ανάλογο συναίσθημα. Αυξάνει κατακόρυφα τους τόνους αίσθησης δικαίου στην ικανότητα διαφοροποίησης του αληθινού πατριωτισμού από την επικράτηση της οχλαγωγίας.

Meadow Williams (Mildred Gillars-axis Sally):

Εντυπωσιακή σε έναν δύσκολο πρωταγωνιστικό ρόλο. Με δύο ερμηνευτικές οντότητες, οι οποίες σε κάποιες στιγμές συνυπήρξαν.

Είναι καλή σε κοντινό και σε γενικό πλάνο. Υπήρξε συνολικά όμορφη, πλανεύτρα, γοητευτική, ψυχρή, καιροσκόπος, αδίστακτη, ρομαντική, προδότρια, θύμα. Παρατηρούμε την ενσάρκωση της Mildred να ξεκινά στο σκοτάδι ως περσόνα “Sally” με απόδοση φωνητικής ερμηνείας, χρησιμοποιώντας νάζι στη χροιά της. Είναι οπτιμίστρια στη συνέντευξη πρόσληψης. Αγενής και κυνική στο κελί, μιλώντας με τον James Laughlin. Επηρμένη στην πρώτη της εμφάνιση στο δικαστήριο. Όταν ο Billy πηγαίνει στο κελί χωρίς κανένα πλεονέκτημα υπέρ της Mildred και φεύγει, η ερμηνεύτρια τότε παρουσιάζει για πρώτη φορά την ελευθέρωση ενός πνιχτού, μοναχικού κλάματος της ισχυρής περσόνας.

Τρομάζει με τον goebells και φρίττει με την σεξουαλική κακοποίηση. Κολακεύεται από το δώρο του Billy. Επιχειρεί να εκδικηθεί με μένος τον goebells. Προτού βγει η απόφαση της δίκης, εκείνη στο κελί θα ολοκληρώσει εκείνο το παλιότερο πνιχτό κλάμα, ξεσπώντας πια σε ολοκληρωτικό θρήνο.

Ενδιαφέρουσες συμμετοχές ηθοποιών:

Carsten Norgaard (Max Koischwitz): Είναι σημαντική ερμηνεία, επειδή απέδωσε μια αμφιλεγόμενη περσόνα, που είναι λογικό να βρήκε αμοιβαίο και αποκλειστικό έρωτα με τη Mildred. Ο χαρακτήρας διέθετε στοιχεία εκτίμησης, σεβασμού, ρομαντισμού και τρυφερότητας επιλεκτικά μόνο προς εκείνη. Επίσης ήταν παρών μέσα στις τέχνες ως καλλιτεχνικός διευθυντής, μα με εντελώς λανθασμένες επαγγελματικές ενασχολήσεις (ραδιοφωνία ναζιστικής προπαγάνδας).

Thomas Kretschmann (joseph goebells): Η παρανοϊκή αίσθηση της επιθυμίας για έλεγχο και υπεροχή θα τραβήξει την προσοχή των θεατών. Κυρίως επειδή ενσαρκώνεται, στο μεγαλύτερο μέρος, παρουσιάζοντας την περσόνα με πρωτόγνωρη αλαζονεία, μα υπό τη συνοδεία τρομακτικής ηρεμίας! Είναι αξιοπρόσεκτη ερμηνεία!

Mitch Pileggi (κατήγορος): Ο ηθοποιός εξέφρασε επιτυχώς ως κατήγορος την αγόρευση με πάθος και την αίσθηση καθήκοντος προς το δικαστήριο και την πατρίδα του.

Swen Temmel: (εκκολαπτόμενος δικηγόρος Billy): Η κίνηση στο βάδισμα για την απόδοση ενός τραυματία πολέμου είναι πειστική και έχει διάρκεια ρεαλισμού. Η αστάθεια της προσαρμοστικότητας του εκπαιδευόμενου δικηγόρου στα πρώτα του επαγγελματικά βήματα μιας βαρυσήμαντης υπόθεσης, έχει εκφραστεί σωστά. Ομοίως και ο απραγματοποίητος διαχωρισμός επαγγελματικής άσκησης καθήκοντος και μαγνητισμού γοητείας από την σαγηνευτική πελάτισσα.

Μια διανομή από την Tanweer

Συντελεστές:

Σενάριο: William E. Owen (βιβλίο), Michael Polish, Vance Owen, Darryl Hicks (σενάριο ταινίας). Σκηνοθεσία: Michael Polish. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Jayson Crothers. Μοντάζ: Raúl Marchand Sánchez. Πρωταγωνιστούν/συμμετέχουν: Al Pacino, Meadow Williams, Carsten Norgaard, Swen Temmel, Thomas Kretschmann, Mitch Pileggi. Μουσική: Kubilay Uner. Σκηνικά: Traci Kirshbaum. Σχεδιασμός Κοστουμιών: Julia Michelle Santiago.